Docu ‘We Two – La Banda Italiana’
‘Ik heb eens drie kwartier met een stuk stront in mijn broek gespeeld: cazzo, dat brandde!’
Wie, net als wij, geen graten ziet in Italiaanse scheldpartijen, wilde gitaarsolo’s, aangebrande grappen en gnocchi met tomatensaus, kan zijn hart ophalen aan de nieuwste documentaire van Remo Perrotti. Perrotti, ooit het Sjamayee!-mannetje uit ‘Het huis van wantrouwen’, schetst in ‘We Two – La Banda Italiana’ een domweg hilarisch portret van Rocco Di Turi en Arturo Bellini, twee Italiaanse volksjongens uit de Limburgse mijnstreek die samen al bijna dertig jaar onvermoeibaar cafés en braderieën afschuimen met hun covergroepje We Two. Unique selling proposition: zowel Mauro Pawlowski als Sore Losers-drummer Alessio Di Turi heeft een bijrol – Rocco is de oom van de eerste en de vader van de tweede.
Bij Remo Perrotti thuis, in het landelijke Bolderberg, blijkt al snel waarom hij er vooraf op stond dat het interview te zijnent zou plaatsvinden: onze gastheer heeft duidelijk op deze kans zitten wachten om eens flink uit te pakken met zijn kookkunsten. Zelfgemaakte melanzane alla parmigiana en dito gebraden venkelworst, knapperige ciabatta, een selectie fijne Italiaanse kazen en een fles Nero d’Avola van een goed jaar worden op tafel gezet, en wanneer een halfuur later iedereen voldaan over zijn buik wrijft, komt de heer des huizes ook nog eens met verse espresso aanzetten, en met het soort digestivo waar je ingewanden van in brand vliegen. Dat de gebraden venkelworst een donkerbruine kleur heeft, maakt al meteen duidelijk wat Alessio bedoelde toen hij ons aan de telefoon waarschuwde: ‘Over Arturo en mijn pa kun je veel zeggen, maar niet dat ze woke zijn.’
ROCCO DI TURI (61) «Remo, hebt ge een neger vermoord, of wat? Cazzo, wat een worst!»
ARTURO BELLINI (67) «Weet je wat mijn vrouw zou zeggen? Die kleur staat me aan, maar hij is me wat te klein.»
DI TURI (tegen Humo) «Arturo heeft een groter geval dan je zou verwachten van zo’n klein ventje. Hij stond eens te zeiken naast een Hollander van twee meter, en na afloop begon hij te stoefen: ‘Heb je gezien wat voor een patat ik heb hangen?’ ‘Nou ja,’ zegt die Hollander. ‘Als je ’m op mijn lichaam zou vastschroeven, zou het toch een stukkie minder opvallen.’ Zeg, ben jij al aan het opnemen, of wat?»
HUMO Gelukkig wel, ja.
BELLINI «Hola, dan moeten we op onze woorden passen.»
DI TURI «Weet je wat een journalist van Het Belang van Limburg schreef? Dat ik mijn vrouw een hoer noem. Ik kwam in het café: ‘Rocco, het Belangske al gelezen?’ – ‘Nee, nog niet.’ – ‘Kijk hier maar eens!’ – ‘Porca miseria, ’t is niet waar, hè?’»
BELLINI «Rocco komt uit Puglia, in het diepe zuiden: daar is het normaal dat je je vrouw puttana noemt. Maar in het Vlaams klinkt dat nogal hard.»
DI TURI «Noem je in Sicilië iemand puttana, ze begraven jou en je hele familie erbij. Maar in het dorp waar mijn vader vandaan komt, gaat het de klok rond van vaffanculo hier en porca puttana ginder. Bij de minste discussie sleuren ze er ook alle heiligen bij, én je overgrootvader die nog met die en die geneukt heeft. (Eet van zijn worst) Madonna, hoe lekker is me dat! Serieus, mocht een knappe Duitse mij hier en nu vragen: ‘Wollst du mit mir von ditte en von datte?’ dan zou ik antwoorden: ‘Wachte mal. Ierst venkelwurst.’»
BELLINI «Pas op, wij houden ook van de Vlaamse keuken. Stoofvlees, koteletten, stamppot: lekker.»
DI TURI «Vlaamse pastagerechten, dat eet ik dan weer niet. Als het Italiaans is, moet het ook Italiaans zijn. Ah ja!»
HUMO Het enige domein waarin een Italiaan zich strikt aan de regels houdt: de keuken.
DI TURI «Hier doen ze toch weleens bechamelsaus in de lasagne? Minchia, in Italië krijg je daar zes maanden gevangenis voor. Mínstens!»
BELLINI (uitgestreken gezicht) «Terecht.»
DI TURI «Wij treden soms op met een Belgische zangeres, Belinda. Op een gegeven moment zaten we in de auto, en zei ze: ‘Rocco en Arturo, straks ga ik thuis pasta met mascarpone eten!’ Ik zweer u, ik ben in het midden van de straat gestopt en heb me omgedraaid: ‘Als je dat nog één keer zegt, bel je maar een taxi.’ Pasta met mascarpone, che vergogna!»
TRAP HET AF
HUMO Rocco en Arturo, kennen jullie elkaar al van vroeger in de cité?
BELLINI «Nee. Ik kom van de wijk Meulenberg in Houthalen, net als Remo. Rocco is van de wijk Lindeman, in Zolder. We hebben elkaar pas leren kennen in 1979, in een deurenfabriek in Houthalen.»
DI TURI «Ik had een tijdlang bas gespeeld in een Turks balorkest, en ik wilde een eigen groepje oprichten. ‘Als we werk willen hebben,’ zei mijn collega Enzo Longo me, ‘Dan moeten we Arturo hebben als zanger.’ – Enzo had al met hem gewerkt, dus hij wist welk vlees hij in de kuip had.»
BELLINI «Eigenlijk wilde ik niet meer zingen, maar ze hebben me kunnen overtuigen. Zodoende zijn we in 1980 met Unity gestart, waarmee we zestien jaar lang zowat constant getourd hebben. We traden vaak op in Nederland, waar we tot beste covergroep van het land zijn uitgeroepen.»
DI TURI «In die tijd speelden bijna alle covergroepen top 40-muziek, maar ik koos voor een ander repertoire: Saga, Toto, Pink Floyd. We repeteerden veel, en hadden altijd ruzie: zestien jaar aan een stuk gingen we na elke repetitie uit elkaar. Arturo is geen gemakkelijke, hè?»
BELLINI (knikt zwijgend)
DI TURI «En het ergste is: als ik kwaad ben, vloek ik één minuut lang alle heiligen uit de hemel, en dan is het gedaan. Maar als Arturo kwaad is, laat hij je afzien, en doet hij twee dagen lang zijn bek niet open. Dat de rest van de band me vroeg: ‘Ro, wat is er met Artu?’ – ‘Che cazzo ne so io, wat weet ik daarvan?’»
BELLINI «Ik kom uit het noorden van Italië, dat is mijn karakter.»
DI TURI «In de tijd van Unity had ik daar weleens problemen mee, maar inmiddels weet ik: je kunt beter zo iemand hebben dan iemand die lief is in je gezicht, maar je heimelijk achter je rug bedriegt. Artu kan mensen ook streng aanpakken als dat nodig is: handig, want ik kan dat niet.»
HUMO Wanneer is dat dan nodig?
DI TURI «Wanneer er discussie is over onze uitbetaling of zo. Zeker in Italië gebeurt dat veel, want daar ben je al gekloot nog voordat je er bent.»
BELLINI «Als we ooit nog in Italië gaan spelen, dan moet het geregeld zijn door een Belg of een Hollander. Een Italiaan van daar? Ik vertrek niet, want ik weet al op voorhand dat het niet goed komt.»
DI TURI «En toch hou ik van Italië. Zet de VRT of de Hollander op en het gaat tegenwoordig alleen maar over oorlog, en over Poetin, en over bommen, bimmen en bam. Maar zet de Rai op, en dat gaat van: ‘E la cipolla si taglia così’ – ‘En het ajuintje snijden we als volgt.’ Dat is het verschil.»
KINDERSTERRETJE
HUMO Goed, waar waren we gebleven?
DI TURI «Bij Remo thuis. Minchia, die mens wil ons op onze leeftijd nog wereldberoemd maken. Je zult zien: morgen zijn we de pijp uit, en ineens kent iedereen ons.»
BELLINI «Morgen nog niet, want dan ben ik jarig.»
DI TURI «Dan krijg je van mij weer een micro! (Tegen Humo) Ik heb hem in 42 jaar nog nooit iets anders gegeven.»
BELLINI «Heb je Remo’s vorige film gezien, ‘Mamma Irma’ (uit 2014, over de laatste ‘barakken-Italianen’ van de mijnstreek, red.)? Man, Rocco en ik hebben daarmee gelachen én geweend.»
DI TURI «Prachtige film. Prachtig! En dan nu: ‘We Two – La Banda Italiana’. Het kan niet op!»
HUMO Juist, nu weet ik weer wat ik wilde vragen: waarom zijn jullie in ’95 gestopt met Unity om We Two op te richten?
BELLINI «In de jaren 90 kregen we het moeilijker om zalen te vullen, omdat de mensen luide rock wilden à la Pearl Jam en Rage Against the Machine. Met We Two moesten we onze opbrengsten voortaan nog maar door twee delen, omdat we onze drums en bas op tape hadden staan.»
DI TURI «Een groot succes, van in het begin. We speelden overal: van tuinfeesten tot recepties, en van verjaardagen tot lingeriebeurzen in Parijs – drieduizend tetten per dag. We hebben ook vijftien jaar in het Sportpaleis gespeeld, voor de vips.»
BELLINI «Daar hebben we veel werk door gekregen, want op die vipfeestjes werden bedrijven uitgenodigd: Proximus, Belgacom, Belfius… Ze kwamen allemaal ons kaartje vragen voor hun volgende personeelsfeest.»
DI TURI «Eén keer hebben we 310 optredens in een jaar afgewerkt, ik zweer u dat het waar is: dat doet niemand ons na. Ik herinner me dat we eens voor vijfduizend man speelden op een plein in Kerkrade. Van daaruit zijn we naar Pescara afgereisd, dan naar Birmingham, en de volgende dag hebben we ’s middags in Knokke gespeeld. We zijn terug naar huis gegaan, om diezelfde avond nog naar Portugal af te reizen, en de volgende middag hóp naar Saint-Tropez te rijden voor La Nuit des Belges. Artu, is het waar of is het waar?»
BELLINI «En alles met de auto, hè? Rocco durft niet te vliegen.»
DI TURI (wuift) «Vliegen is voor vogels. Ik kan me niet verzoenen met het idee van zo’n ketel in de lucht.»
HUMO Hoeveel nummers telt jullie repertoire bij benadering?
DI TURI «Zo’n drieduizend. En het straffe is nog: Arturo weet nooit welk van die drieduizend nummers we gaan spelen. Ik zet in, en hij hoort wel wat het is.»
HUMO Wat zijn jullie absolute favorieten?
BELLINI «Alles van Zucchero. En van Eros Ramazzotti.»
DI TURI «Zucchero, dat is rock-’n-roll. Hij zingt niet van ‘ik hou van jou’, hij zingt over neuken. ‘Datemi una pompa,’ geef me een pompje: het zal wel zijn!»
BELLINI «Het voordeel met Zucchero en Ramazzotti is ook: maakt niet uit waar je speelt, iedereen kent dat. Riccardo Cocciante en Lucio Battisti vinden we ook goed, maar hier is dat onbekend, dus we spelen het niet.»
DI TURI «‘Perdere l’amore’ van Massimo Ranieri, dat doen we dan weer wel. De burgemeester van Zolder vroeg het me gisteren nog: ‘Hoe komt het toch dat we allemaal moeten wenen als Arturo dat liedje zingt? Wij verstaan niet eens waar het over gaat!’ Wel, Arturo heeft het één en ander meegemaakt in zijn leven, en dat hoor je: hij méént wat hij zingt.»
BELLINI «Anders moet je dat nummer niet brengen.»
HUMO Mag ik vragen wat je dan zoal hebt meegemaakt, Arturo?
BELLINI (schokschouderend) «Ik praat daar liever niet over. Ik heb nu een nieuwe vrouw met wie ik gelukkig ben: dat volstaat.»
DI TURI «Vergeet niet: Arturo was als kind beroemd. Dat doet wat met een mens, hè.»
HUMO Dat zag ik in de film, ja: jij bent in de jaren 60 nog even een kindsterretje geweest.
BELLINI «Op mijn twaalfde deed ik mee aan het Festival della Medaglia d’Oro in Eisden, waar ik alle drie de prijzen won: de prijs van het publiek, de prijs van de jury én de gouden medaille. De bekende impresario Enzo Zaza zat in de zaal, en is achteraf bij mij thuis komen babbelen: ‘Ik ga je laten repeteren met vijf orkesten, en ik beslis welk het beste is voor jou.’ Dat werden dan de Skyrockers, met wie ik in heel België ben gaan optreden.»
DI TURI (zingt) «‘Mammie, ik zie tranen in jouw ogen.’»
BELLINI «Na die tijd heb ik nog in allerlei groepjes gezongen, tot ik basta zei en in die deurenfabriek in Houthalen ben beland. Ik dacht dat ik nooit meer ging zingen, maar kijk, inmiddels zijn we 42 jaar verder, en er zijn niet veel dagen geweest waarop ik níét gezongen heb.»
HUMO Rocco, ik moest lachen toen je in de film vertelde dat de vader van Mauro Pawlowski buiten moest blijven staan wanneer hij kwam repeteren met je oudere broers.
DI TURI «Mijn broers hadden een groepje, The Drifters, die bij ons thuis repeteerden. De papa van Mauro, Eddie, speelde bas, maar toen mijn vader te weten was gekomen dat hij verliefd was op mijn zuster Anna, en vice versa, mocht hij niet meer binnen. ‘Io l’ammazzo, ik vermoord hem!’ En dus stond Eddie voortaan buiten op de tegels te bassen, met het raam op een kier om de kabel door te laten.»
HUMO Omdat hij een Pool was?
DI TURI «Nee, omdat ze allebei nog maar vijftien of zestien waren – te jong voor mijn vader. Mijn vader was van ’20, hè? Hij had nog in de oorlog gevochten. Ik zie ’m nog zo in zijn schommelstoel zitten, met een sigaret tussen z’n lippen en een 9 millimeter op z’n schoot. Kwam er een kat aan zijn salade snuffelen, hij knalde ’m – báf! – zo kapot.
»Achteraf gezien is het eigenlijk gek: het product van de relatie waar hij zo tegen was, is nu één van de beste gitaristen van het land. Mauro is een genie.»
HUMO Jij hebt zijn eerste voorzichtige stappen in de muziek nog meegemaakt.
DI TURI «Op zijn zestiende werkte Mauro op de Ford, maar hij vond het daar niks. Hij kon toen al goed gitaarspelen, en mijn zus zei me: ‘Rocco, alsjeblieft, kun jij niet voor een groepje voor onze Mauro zorgen?’ Ik heb het dan geregeld dat hij bij La Strada mocht beginnen, een covergroepje dat top 40-muziek speelde. Drie jaar heeft hij daarmee in het hele land gespeeld.»
BELLINI «Daarna is hij voor zichzelf begonnen.»
DI TURI «Ik weet nog goed: mijn vader was in de hof aan het werken toen Mauro met zijn nieuwe groepje Evil Superstars boven aan het repeteren was op onze PA. Een hels kabaal natuurlijk, waarop mijn vader naar binnen is gestormd: ‘Mauro, porca miseria, jij varken kapoet make? Isse toch geen moeziek?’ Ik moet toegeven: ik kon er zelf ook niet helemaal aan uit.»
HUMO In de film vertel je dat je je ooit kwaad hebt gemaakt op Chokri, omdat die snotneuzen Mauro en Alessio op Pukkelpop mochten spelen, terwijl jullie nooit gevraagd werden. Meende je dat?
DI TURI «Ikke? Ik meen nooit iets. Nee, ik vind het fantastisch voor Mauro en Alessio dat ze op Pukkelpop mogen spelen, maar onze wereld is het niet.»
BELLINI «Pukkelpop, dat past niet bij ons.»
DI TURI «We hebben nochtans weleens op Pinkpop gespeeld, in Baarlo, maar dat was enkel voor de technici. Toen heb ik, voor de eerste en de laatste keer in mijn leven, een lijntje gesnoven.»
HUMO (lacht)
DI TURI «Hela, ik meen dat! Arturo en ik doen niet aan drugs. Wij zijn professioneel, en daarmee amen en uit.»
BELLINI «In de tijd van Unity heb ik onze drummer ontslagen toen ik hem achter de coulissen met drugs had bezig gezien. Op staande voet! Drugs, dat is vergif.»
DI TURI «Jägermeister, daar hebben we wel vaak aan gezeten in onze Unity-tijd, tot we in onze broek kakten. Op het podium in Holland heb ik eens drie kwartier met een stuk stront in mijn broek gespeeld: cazzo, dat brandde! Ik dacht dat het een scheet was, maar nee.»
BELLINI «Sindsdien word ik al mottig als ik nog maar een fles Jägermeister zie.»
HUMO Hadden jullie in de Unity-jaren veel succes bij de Hollandse dames?
DI TURI (blinkende oogjes) «Moet dat echt in de Humo, of wat? Guarda, Arturo was getrouwd, maar ik niet. Nu is de carrosserie naar de kloten, maar toen? Hoe vaak heb ik niet met een stijve in mijn broek op het podium gestaan! Arturo werd een keer kwaad toen ik na een optreden aan het foefelen was met een Hollandse griet: ‘Nu naar huis!’ – ‘Ja maar, wat moet ik hiermee dan doen?’ – ‘Trek u maar af, ’t interesseert me niet!’»
BELLINI «Rock-’n-roll is rock-’n-roll, zeg ik altijd, maar er zijn grenzen.»
DI TURI (tegen Humo) «Ecco, nu zie je waarom Arturo de favoriet was van mijn vader en mijn moeder: hij vloekt niet, en hij is een familieman. Een degelijke tiep.»
HUMO Rocco en Arturo, hebben jullie nog grote dromen?
BELLINI «Ik heb één droom: dat Inter dit jaar weer kampioen speelt.»
DI TURI «Arturo is een tifoso.»
HUMO Jij niet?
DI TURI «Ik ken niks van voetbal. Vanochtend nog heb ik op café eerst een paar Italianen uitgescheten, daarna ‘Forza Milan!’ geroepen en dan de ruzie achtergelaten. Eerst wel een sambuca gedronken met een koffie, natuurlijk. Ken je dat? Je moet eerst de sambuca opdrinken, en er dan meteen een koffie achteraan gieten. Da’s een atoombom!»
Humo Of je nog grote dromen hebt, wilde ik weten.
DI TURI «Grote dromen? Nikske. Senti, straks moeten we in een frituur in Zonhoven spelen, op het verjaardagsfeestje van de uitbaatster. Je eet twee hamburgers en een friet, laat drie scheten en gaat weer naar huis: meer hoeft het voor mij echt niet te worden in het leven. Remo, schenk nog eens wat bij, jong. Die fles drinkt zichzelf niet op.»
Vertoningen van ‘We Two – La Banda Italiana’, gevolgd door een optreden van We Two:
Op 27 maart in CC Achterolmen in Maaseik
Op 29 maart in Filmhuis in Mechelen
Op 5 april in C-mine in Genk
Op 10 april in CC Zwaneberg in Heist-op-den-Berg
Op 15 mei in The Roxy Theatre in Koersel.
