'Ik heb geen probleem met olifantenstront scheppen in de Zoo, maar dieren laten inslapen: nooit!'

'Zeg Jos, doe 's kalm!' Ik sta voor het Antwerpse appartement van Noémie Wolfs (ex-Hooverphonic) en haar levensgezel Simon Casier (Balthazar, Zimmerman). Is Jos de loodgieter? Een langs de brandtrap vluchtende minnaar? Jos blijkt de iets te enthousiaste, maar verder bijzonder sympathieke Franse buldog des huizes te zijn. Mijn gastvrouw is pas bevallen van haar tweede plaat, 'Lonely Boy's Paradise', maar daar is niks van te merken: strak ingesnoerd in een lederen bodysuit troont ze me mee naar de woonkamer, een smaakvol ensemble van Scandinavisch retrodesign, kamerplanten en vinylplaten. Zowaar de ideale setting voor een Ontroerparcours.

HUMO Is dit de plek waar je songs schrijft?

NOEMIE WOLFS «Nee. Simon en ik werken in onze studio om de hoek. Hier ben ik te snel afgeleid: door het eten in de koelkast, door de hond, door het volk op straat. Je hoort altijd wel iets: ambulances, mensen die ruziemaken... Dan komt het oude vrouwtje in mij naar boven en betrap ik mezelf erop dat ik al een kwartier naar buiten sta te staren.»

HUMO Drie jaar aan een plaat werken, is best lang. Was 'Lonely Boy's Paradise' een klus?

WOLFS «Ik heb er lang aan gewerkt, ja. Ik heb ook veel nummers geschreven met anderen, onder andere met Johannes Genard (die meeschreef aan 'Dirty Games', red.), en ik heb in Berlijn gezeten met twee songschrijvers - de vorige plaat maakte ik alleen. Ik heb ook niet zoveel zelfvertrouwen, dus het was wel even intimiderend om met iemand met superveel ervaring in een kot te kruipen. Er is ook niet altijd iets uit die sessies gekomen. Soms klikte het gewoon niet met de songschrijvers, en dan zei ik dat ook - dat durf ik intussen wel. Dan gingen we een pint drinken en klaar. Maar alles alleen doen, is niets voor mij gebleken. Ik heb het daar al met Jinte (Deprez) en Maarten (Devoldere) van Balthazar over gehad: zij schrijven wel graag alleen. Maar als ik vastzit, zit ik ook écht vast. Ik mag dan een soloartiest zijn, ik voel me niet zo solo.»

HUMO Wat betekent een plaat voor jou?

WOLFS «Een autorit van Antwerpen naar Brussel (lacht). Ik méén dat: een plaat die een autorit begeleidt. Ik ben echt oldskool. Ik koop zelfs nog cd's, heb niet eens Spotify. Voor 10 euro per maand 'alle muziek ter wereld': het zegt me niks, het aanbod is me te groot. Geef mij maar een cd die een paar maanden in mijn auto rondslingert. Sinds een maand hebben we hier Netflix, en ik word al onrustig van het idee dat ik nu al die films en series 'moet' bekijken. Ik ben ook geen ontdekker, ik grijp liever terug naar wat ik ken. Niks heerlijker dan op rommelmarkten tussen ouwe vinyls snuffelen. Vorig weekend heb ik in Parijs nog een stapeltje tweedehandsplaten gekocht, van Serge Gainsbourg en Grace Jones. Ik ga zo vaak ik kan naar Parijs.»

HUMO Ben je een beetje blijven hangen in de 20ste eeuw? Iemand als Sylvie Kreusch komt daar volmondig voor uit, dat ze graag verdwijnt in de sfeer van de sixties en van haar leven een fotostrip à la Gainsbourg en Birkin maakt.

WOLFS «Ik ben een enorme nostalgicus, maar ik denk niet dat het me om dat 'verdwijnen' gaat. Muziek ging in de jaren 60 en 70 veel langer mee - nu is een plaat al na een week 'oud'. Toen mijn vader me op mijn 10de een platenspeler cadeau deed, met een vinyl van 'Rumours' van Fleetwood Mac erbij, heb ik máánden naar die plaat zitten luisteren. Idem dito voor 'Tapestry' van Carole King of 'Songs in the Key of Life' van Stevie Wonder. Alles is zo vluchtig geworden, ik vind het zelfs niet meer menselijk.

»Ik kon als kind wél helemaal verdwijnen in het artwork van een plaat - niet toevallig ben ik later grafisch ontwerp gaan studeren.»

HUMO Naar verluidt was je ook oldskool als student aan het KASK in Gent. Je deed liever aan ouderwetse zeefdruk dan aan computertekenen.

WOLFS «Het eerste halfjaar was voor mij rampzalig, want dat semester móést je alles op de computer doen en ik kon dat niet. Nu, ik wilde het allicht ook niet kunnen. Ik heb toen zelfs mensen betaald om die taken voor mij te maken. Na Kerstmis volgde de verlossing, want toen konden we voor vrije grafiek kiezen: etsen, zeefdrukken, houtsneden... Ik deed dat supergraag, die ambachten die over tien jaar niet eens meer zullen bestaan. Een ex-klasgenoot, die intussen lesgeeft aan het KASK, vertelde me dat het digitale daar bijna alles heeft vervangen. Ik vind dat zo jammer.

»Het was een studie waarin je de allerbeste van je jaar moest zijn, en ik was niet zo heel goed. In het laatste jaar was ik al aan het touren met Hooverphonic en vond je me nooit meer in het atelier. Ik heb mijn leraars toen uitgelegd dat ik muziek wilde maken en dat het niet meer de bedoeling was dat ik iets met kunst zou doen: ze hebben me doorgelaten.»

HUMO In een interview uit je beginperiode bij Hooverphonic las ik dat je 'ooit nog voor veearts wilde studeren'. Je zag op je 22ste nog tal van mogelijkheden. Heb je op je 31ste het gevoel dat er zich al ramen hebben gesloten?

WOLFS «O nee. Al kom ik wel terug op die veeartsstudies. In Pairi Daiza werken of olifantenstront scheppen in de Zoo van Antwerpen: ik zou daar geen enkel probleem mee hebben. Maar dieren laten inslapen, zou ik nooit kunnen. Verder lijkt alles me nog mogelijk. Zo fantaseren Simon en ik graag over verhuizen naar Parijs, naar een groot appartement met een vleugelpiano in het midden. We moeten alleen nog een wereldhit schrijven (lacht). Dat is zo chic aan de generatie van nu. Die kan een goede job hebben, en die toch opgeven om iets nieuws te proberen. Vroeger deden mensen twintig jaar hetzelfde, ook als de passie allang gedoofd was.

»Mijn zus, die journaliste is, zegt soms: 'Ik snap niet hoe je in die onzekerheid van de muziekwereld kunt leven.' Dan denk ik: alsof jij zo zeker bent? Wie is er wel nog zeker van zijn job, buiten misschien een advocaat, een bakker of een begrafenisondernemer? Het enige wat ik intussen zéker weet, is dat ik geen kinderen wil.»

HUMO Niet dat je die keuze moet verantwoorden, maar is daar een reden voor?

WOLFS «Het moederschap spreekt me niet aan. Ik zie mezelf ook niet als een geweldige mama. Misschien ben ik er te egoïstisch voor, wil ik mijn geluk laten primeren op dat van een ander wezentje. Of het is net níét uit egoïsme, want ik wil nog heel veel doen. Ik merk aan al onze vrienden met kinderen - intussen zowat allemaal - dat ze voor niks nog tijd hebben. Simon en ik willen nog veel touren, en zoals Anouk met de kinderen op tournee gaan, zegt me niks. Ik weet ook niet of ik het nog verantwoord vind om kinderen op deze wereld te zetten. Hoe moeilijk zullen zij het niet hebben? Ik denk soms, als ik naar de kinderen van mijn zus kijk: 'Wat zullen zij nog allemaal moeten meemaken?' En als ik met vriendinnen door de stad loop, zie ik hen enthousiast worden door een baby, terwijl ik enthousiast word van een puppy. Dat zegt toch genoeg?»

HUMO Het wordt tijd voor een broer of zus voor Jos?

WOLFS «Mocht ik mijn zin doen, dan kwam hier morgen al een hond uit het asiel binnen. Maar ik mag niet van mijn lief: hij weet dat het niet bij één hond zal blijven. Onlangs waren we op vakantie in Turkije en het liep daar vol straathonden. Aan het ochtendbuffet propte ik mijn zakken vol eten om op straat uit te delen aan die honden. Toen heeft Simon gezegd dat ik ermee moest ophouden.

»Zo'n leven als Els Pynoo, op haar boerderij met veel paarden en honden, zou ik meteen zien zitten: 's ochtends opstaan, de kippen eten geven en dan de studio in. Al is dat wellicht meer iets voor als ik ouder ben. Ik woon nog te graag in de stad, ik kom ook nog maar pas uit een hol.»

HUMO Dat 'hol' is bedevaartsoord Scherpenheuvel, waar je je jeugd sleet. Officieel is Scherpenheuvel naar het heet een stad.

WOLFS «Op zich is het zelfs een mooie stad, met zijn stervormige stratenplan rond de basiliek, maar ik heb er niet graag gewoond tussen al die kleinburgerlijke mensen. In Antwerpen kun je in je pyjama naar de bakker - dat moet je in Scherpenheuvel niet proberen, of de hele straat heeft het gezien. Al kwam ik in mijn ruitjespyjama ooit Kurt Overbergh van de AB tegen in de Carrefour: pretty embarrassing (lacht).»

HUMO Je familie heeft iets met schoenen. Jij koopt ze graag, je moeder verkoopt ze en je vader ontwerpt ze - maar niet voor de winkel van je moeder.

WOLFS «Nee, voor grote ketens zoals Brantano en Torfs. Het gaat nu slecht in die business, want alles wordt in Bangladesh gemaakt. Ik zie mijn vader binnenkort stoppen met werken. Mijn ouders hebben een huis in Antwerpen gekocht. Ik denk dat ze binnenkort naar hier verhuizen om wat vrijwilligerswerk te doen, and that's it. Ze hebben allebei hun hele leven hard gewerkt als zelfstandigen.

»Ik vind het chic dat mijn vader, die geen diploma had, op een dag met zijn vader naar de schoenfabriek ging en aan de lopende band begon, om jaren later te eindigen als baas van zijn eigen bedrijf. Mijn favoriete guilty pleasure op tv is 'The Sky Is the Limit'. Mensen die klein zijn begonnen, zich keihard hebben opgewerkt, en dan zin hebben om een opzichtige gele Ferrari te kopen: gewéldig vind ik dat. Ik geloof in hard werken - ik ben zelf ook geen luierik - en ik kan niet voor een baas werken. Dat is ook de reden waarom ik niet meer bij Hooverphonic zit (lacht).»

HUMO Ten tijde van je eerste soloplaat klaagde je weleens dat het label van ex-Hooverphonic-zangeres nog te veel aan je kleefde. Denk je dat die perceptie nog leeft?

WOLFS «Minder. Ook omdat Hooverphonic intussen een andere zangeres heeft (Luka Cruysberghs, red.). Nadat ik was gestopt, heeft Hooverphonic een tijdje met verschillende stemmen gewerkt en had de groep geen duidelijk gezicht. Ik ben intussen ook een totáál ander mens dan toen ik tien jaar geleden bij Hooverphonic begon. Ik kwam net van school en deed alles wat de mensen me vroegen. Ik nam ook elk advies klakkeloos aan. Intussen ben ik veel kritischer en kan ik veel beter selecteren.»

HUMO Was je niet graag met Hooverphonic naar het Eurovisiesongfestival gegaan? Dat feest van kostuums en talen, waarvan we toch allemaal stiekem hopen dat het nog eens het muzikale niveau van de jaren 60 en 70 zal halen, lijkt me echt iets voor jou.

WOLFS «Mijn eerste reactie toen ik hoorde dat Hooverphonic naar het Songfestival ging, was: 'Hóé? En nu gaan ze wél?' (lacht) Toen ik er nog bij was, werd de groep een paar keer benaderd om mee te doen, maar wilde Alex (Callier, red.) niet, terwijl ik keihard pro was. Ja, het lijkt me écht een feest. Volgens mij maakt Hooverphonic veel kans om te winnen.»

ERGSTE JAAR OOIT

HUMO 'On the Run' op je nieuwe plaat is ook een heel goed popliedje.

WOLFS «Ik hou van popmuziek, en het kan me niet schelen of dat cool is of niet. Ik heb liedjes nodig. Maar toen mijn plaat té pop dreigde te worden, heb ik halfweg de samenwerking met een producer moeten stopzetten. Er zaten niet genoeg weerhaken meer aan, alles werd te glad. Als ik zei: 'Ik wil die galm eraf', dan stond die er weer op als ik terugkwam van het toilet. Ik wilde écht niet meer in een richting geduwd worden die niet de mijne is.»

HUMO Je plaat werd uiteindelijk geproducet door Yong Yello, een jonge hiphopproducer/rapper die al meedeed aan de talentenjacht De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. Ik kan me vergissen, maar ik zie in jou niet meteen een funky hiphopgriet.

WOLFS (lacht) «Yong Yello was gewoon de eerste die begreep wat ik wilde. En hij probeerde me níét in een richting te duwen. We zijn aan de slag gegaan met samples van oude Congolese platen, hij liet me op een andere manier zingen... 'On the Run' was bij die vorige producer een ballade met heel veel synths: het is een heel ander nummer geworden. We hebben er ook Simon bijgehaald, om échte drums in te spelen, échte piano...

»De meeste producers zijn gerodeerd en hebben een vat vol trucjes dat ze graag opentrekken. Zeker als ze met vrouwen werken, denken ze alles beter te weten. Iemand als Yong Yello is pas afgestudeerd en staat nog voor alles open. Daarom werk ik graag met jonge mensen. Mijn manager is ook maar 19. Toen ik zo oud was, lag ik ergens in een goot in de Gentse Overpoort (lacht).»

HUMO Heeft het leven je al forse tegenslagen bezorgd?

WOLFS «Tuurlijk. We hebben hier het ergste jaar ooit achter de rug. Begin 2019 is de broer van Simon overleden. Wannes viel van de trap in zijn appartement en lag nog een maand in coma. (Wannes Casier was gitarist bij de groep Astromancer en stierf op 23 januari 2019, hij was 34, red.). Zo'n jong lichaam, dat maar bleef vechten, terwijl de geest allang weg was...

»Wannes was Simons enige broer. Het is nog altijd heel zwaar, ook voor onze relatie. Men zegt wel dat de tijd alle wonden heelt, maar ik heb de indruk dat het voor Simon en zijn ouders alleen maar erger wordt. Al zie ik ze ook dichter naar elkaar toegroeien. Ze vormen nu zo'n sterke eenheid, met hun drietjes... Simon belt nu elke dag naar zijn ouders, zelfs als hij in het buitenland op tournee is.»

HUMO Vind jij je plaats in dat rouwproces?

WOLFS «Ik wil écht niet egoïstisch klinken, maar ik vond het wel moeilijk dat iedereen altijd vroeg hoe het met Simon ging. Ik voelde me wat over het hoofd gezien: ik had ook verdriet. Ik kende Wannes al vijf jaar, ik zag ook een broer in hem. Ik ben even gecrasht, maar heb dat meteen aangekaart bij Simon: 'Ik ben er altijd voor jou geweest, maar ik kan nu even zelf niet meer.' Dat is opgelost geraakt. Simon en ik praten over alles. Er moet al heel veel gebeuren voor we uiteen zouden gaan: we hebben al te veel meegemaakt.»

HUMO Bood muziek maken troost, of werd het totaal onzinnig?

WOLFS «Het laatste. Een plaat maken? What's the point? We hebben de opnames een halfjaar stilgelegd. Ik kroop ook een tijdje weg in huis toen Simon op tournee was. Ik had er even genoeg van om alles te moeten uitleggen aan mensen, of die begripvolle, medelijdende blikken te moeten trotseren.»

HUMO De ene nabestaande wil veel praten over de overledene, de andere net niet.

WOLFS «We kennen Hannelore Bedert een beetje; zij heeft haar man verloren na een hartstilstand en geeft nu geregeld infosessies over het belang van reanimatie. Bij Simon zie ik dat hij er met niemand over wil praten, behalve met mij. Zijn ouders vinden troost bij lotgenoten, hij niet.

»Ik heb enorm veel respect gekregen voor mensen die op een palliatieve afdeling werken, elke dag met de dood in aanraking komen en toch zo veel begrip en medeleven kunnen opbrengen. Tegelijk merk ik dat de dood voor velen een taboe blijft. Mensen zeggen dan: 'Ik wilde jullie een berichtje sturen, maar ik wist niet goed wat te schrijven.' Terwijl 'Ik denk aan je' volstaat. Veel mensen denken dat ze je beter moeten doen voelen, terwijl dat niet kan en ook niet hoeft. Het gaat erom dat je toont dat je er bent. Het is maf hoeveel mensen daar moeite mee hebben, terwijl we allemaal ooit met de dood te maken krijgen.

»Het tegenovergestelde zie je ook: als ik zie hoeveel vrienden van Wannes zijn ouders hebben gebeld of ge-sms't op de eerste verjaardag van zijn sterfdatum, of hoe zijn Facebook nog altijd volloopt... Hij heeft een zeer diepe indruk nagelaten, hij wordt niet vergeten. We zijn nu een jaar verder en voor de buitenwereld gaat het leven allang weer zijn gangetje, maar voor de dichte kring niet. De ouders van Simon kunnen nog altijd niet naar Gent rijden, waar Wannes woonde. Ze komen nu vaker naar Antwerpen.»

HUMO Heeft die harde kennismaking met de broosheid van het geluk iets met je gedaan?

WOLFS «Ik vond al mijn probleempjes ineens zo futiel: dat ik liever wat meer succes zou hebben, dat ik liever een paar kilo's minder zou wegen... Daar kan ik echt niet meer wakker van liggen. Alles wat ons ongelukkig maakt, moet nu écht weg. Ik neem al mijn beslissingen in functie van het geluk van mijn gezin. Al de rest - de meningen van mensen, de kritiek dat we nog geen kinderen hebben - kan me niets meer schelen. Waarom zou je wakker liggen van mensen of zaken die je uit balans brengen of nodeloos verdrietig maken? En ik ga ook nooit meer een trap af zonder dat mijn hand houvast heeft.»

'Lonely Boy's Paradise' is uit bij Universal.