‘Ik krijg heel veel mails van mannen die 20 jaar ouder zijn dan ik. Ik word daar héél kwaad van’

Nele Van den Broeck (37) beleeft een ongewone zomer. ‘Ik blijf thuis. Ik pas op iemands huis. En ik ga in groepstherapie in het UZ Brussel. Voor mensen met ADHD,’ zegt ze. ‘Raar, hè.’ Maar Van den Broeck weet het donders goed: ze is lang niet de enige die de spreekwoordelijke draai net iets moeilijker vindt. Haar krantencolumns, vaak over haar mentale worstelingen, vonden de voorbije jaren alom weerklank. Terwijl de schrijfster-muzikante-theatermaakster aan een nieuwe plaat werkt als Nele Needs a Holiday én aan een debuutroman, sprong Humo in een zeldzaam gaatje in haar agenda.

In 2010 stond ze met Nele Needs a Holiday in de finale van Humo’s Rock Rally. Recht van de theaterschool, stijf van de zenuwen, bracht ze een set waarin ze doowop mixte met indie. Twaalf jaar later is Nele Van den Broeck niet de gevierde popster of succesvolle theatermaakster die ze toen dacht te worden. Ze groeide uit tot een bejubeld schrijfster, met een almaar aanzwellende schare volgers. Haar columns in De Standaard waren al sinds januari 2015 taaljuweeltjes, maar tijdens de pandemie werden het ook pleidooien om psychische worstelingen bespreekbaar te maken.

We zitten in haar werkplek, een groot, oud pand in Molenbeek waar ze een klein kamertje huurt met uitzicht op het stadsverkeer. In haar videoclips trotseert ze het grijze leven dat zich voor dat raam afspeelt graag verkleed als toverfee, zeemeermin of bruid-op-rolschaatsen. Een glamoureuze vreemdeling op aarde: zo ziet ze er ook vandaag uit. Ze heeft een blauwe bolle jurk aangetrokken. Voor de foto’s, maar misschien ook als schild. ‘Na dit interview zal ik moeten uitrusten. Alles wat de buitenwereld is, daar moet ik telkens weer van bekomen.’

HUMO Ik heb je leren kennen toen ik jurylid was van Humo’s Rock Rally 2010. Vanwaar kwamen de sixtiesinvloeden die je toen naar de finale stuwden?

NELE VAN DEN BROECK «Ik was een trouwe luisteraar van ‘De Pré Historie’ op Radio 2, en zo heb ik de girl groups uit de jaren 60 ontdekt. The Shangri-Las, bijvoorbeeld. In hun song ‘The Leader of the Pack’ hoor je meisjes dialogeren: hetzelfde deden wij tijdens de Rock Rally in onze cover van ‘Too Drunk to Dream’ van The Magnetic Fields.

»De allerbelangrijkste groep voor mij waren The Moldy Peaches. In 2001, ik was toen 16, hoorde ik Luc Janssen op Studio Brussel over die Amerikaanse indiegroep vertellen. Het was de openhartigste muziek die ik ooit had gehoord. The Moldy Peaches hebben me geleerd om eerlijk te zijn. Zitten mijn schoenveters los? Dan moet ik zingen over hoe mijn schoenveters loszitten.»

HUMO In de Rock Rally-finale van 2010 kreeg Nele Needs a Holiday technische problemen: weet je dat nog?

VAN DEN BROECK «Heel die Rock Rally heeft me een jaar van mijn hartleeftijd gekost. Ik was geen goeie bandleider, toen. Ik had het moeilijk met beslissingen nemen. Dat begon al met: ‘Euh, welk nummer gaan we spelen?’ Kaatje (Spapen, red.) en Lisa (Smolders, red.) hebben veel beslissingen voor ons genomen – ik ben hun daar nog altijd heel dankbaar voor. Alleen de jurk die ik op de finale droeg... Hoe lelijk! Maar Kaat en Lisa hadden die voor me gekozen: ‘Trek die aan, dat is ik-weet-niet-hoe mooi!’ (lacht)

»Geen van ons kon haar instrument behoorlijk bespelen, en toch zijn we in die finale geraakt. Dat is het voordeel van jong zijn: je hebt veel lef omdat je niet beseft hoe slecht je bent.

»Na de finale was ik vooral teleurgesteld omdat ik wist: we hadden beter kunnen doen. Op weg naar huis, in de auto met mijn toenmalige lief, heb ik de hele tijd gehuild om wat er was misgelopen. Tijdens onze set had Lisa er lang over gedaan om haar bas te stemmen, ook door de stress. Ik moest die tijd vullen met bindteksten, wat niet van een leien dakje liep. Ik stond zelf stijf van de stress. In mijn lelijke jurk (lachje).»

2 X AFGEKRAAKT

HUMO Naar verluidt zit je met een schuldgevoel omdat je nieuwe plaat nog niet af is.

VAN DEN BROECK «Begin 2020 heb ik een crowdfunding georganiseerd. Mensen hebben me geld gegeven, 12.000 euro in totaal, om een nieuwe plaat te maken. Eigenlijk heb ik zo’n 25.000 euro nodig. Maar ik dacht: ik pas er wel een mouw aan. En toen kwam corona. Ik heb sowieso mentale struggles gehad, de voorbije jaren, maar tijdens de pandemie ben ik gek geworden van eenzaamheid. Omdat ik alleen mijn werk had, werd dat werk niet beter.

»Door alleen te zitten, ben ik wel een betere muzikant geworden. Ik heb beter piano leren spelen, en ik heb met de muzieksoftware Ableton leren werken – Logic had ik al onder de knie. Het wordt ook een grote plaat, met zeventien nummers. Over acht demo’s ben ik al tevreden. Ik ben er dus aan bezig, maar het vordert traag.

»En dan is er nog de vaststelling dat ik te veel doe. Net toen ik aan de plaat wilde beginnen, heb ik ook een contract getekend voor een roman bij uitgeverij Horizon.»

HUMO Bij Horizon verscheen in 2019 al ‘Halfvolwassen’, een bundeling van je columns. Hoe wisten ze bij De Standaard dat er zo’n goeie columniste in je schuilde? Begin 2015 was je een muzikante met een theaterdiploma en geen schrijfster.

VAN DEN BROECK «Ik heb mezelf opgedrongen. In 2014 mocht ik met ‘It’s My Party’, het debuut van Nele Needs a Holiday, aanschuiven in ‘Reyers laat’, het praatprogramma dat Lieven Van Gils toen presenteerde op Canvas. Jo Van Damme schreef daar een column over in De Standaard, waarin hij mij als metafoor gebruikte voor de verkleutering van Canvas. Hij noemde mijn plaat een ‘plaatje’ dat zonder de aandacht van Van Gils alleen de Joepie had gehaald. Terwijl De Standaard ‘It’s My Party’ wél vier sterren had gegeven. In dezelfde krant had Marc Reynebeau ‘Nele in radioland’, mijn programma over honderd jaar radio op Radio 1, ook al afgekraakt.

»Dus mailde ik de redactie: ‘Aangezien ik de ervaringsdeskundige ben als het over mij gaat, stel ik voor dat ik voortaan zélf columns voor jullie schrijf.’ Maar dan iets beleefder verwoord. Ik voegde er een voorbeeldcolumn aan toe. Zo is het begonnen.»

HUMO ‘Ik vraag mij af of ik mijn rijksregisternummer in mijn testament kan zetten.’ Met die zin begon eind 2021 je column ‘Vogelvrij’, een bespiegeling over zelfmoord plegen en je identiteit aan een vluchteling nalaten. Die column ging viraal. Hoe verklaar je je boomende aanzien en populariteit als columnist tijdens de pandemie?

VAN DEN BROECK «Ik ben de columns toen op Facebook beginnen te delen, dat heeft zeker meegespeeld. En ik ben ook een betere columnist geworden. Een persoonlijkere. In 2015 ging het over mijn leven in Londen, waar ik muziekproductie studeerde. En erna over hoe ik de liefde volgde naar Zweden. Af en toe sloop er eens een persoonlijker stuk tussen, en intussen schrijf ik vaak over mijn mentale worstelingen.

»Eigenlijk zit ik mijn persoonlijkste belevenissen op een mooie manier te beschrijven in de krant. Ik heb me weleens afgevraagd: is dit wel relevant? Als ik haatboodschappen krijg, wat gelukkig niet vaak gebeurt, komen die op hetzelfde neer: ‘Moet dit écht in de krant?’ Uiteindelijk heb ik beslist: het persoonlijkste is het universeelste. Of het nu columns zijn of mijn muziek, die totale echtheid is voor mij intussen dé weg.

»Maar die echtheid is er beetje bij beetje gekomen. En niet bewust. Ik zat op een bepaald moment gewoon zó diep. Mijn donkerte is met de jaren erger geworden.»

VOOR BRIGITTE

HUMO Herinner je je nog wanneer je de donkerte voor het eerst opmerkte?

VAN DEN BROECK «Toen ik 13, 14 jaar was. Op mijn 13de heeft mama me meegenomen naar de huisarts omdat ik niet meer naar school wilde: ik was te verdrietig. Sindsdien waart een duisternis rond in mij, een duivel. Als ik symptomen van een depressie krijg, is het alsof ik Linda Blair in ‘The Exorcist’ ben. Het komt geleidelijk op, maar ik voel het altijd te laat. Dan ben ik al in de buitenlucht en begin ik ineens spastisch te bewegen. Of ik wandel in het park en kan ineens níét meer bewegen... Zo eng.

»Ik heb lang een absurd grote droom gehad: ik ging het maken. Omdat ik niet in de beste omstandigheden ben opgegroeid, creëerde ik al heel vroeg een roze fantasiewereld voor mezelf: de wereld van muziek en optredens, van Amerika. Zolang je in de 20 bent, kun je nog van zo’n toekomst dromen. Zodra ik de 30 gepasseerd was, besefte ik dat ik al in de toekomst leefde – en dat ik niet Beyoncé was. Dat hóéft ook niet. Aanvaarden dat ik niet spectaculair hoef te zijn om te mogen bestaan: met dat proces ben ik nog altijd bezig.

»Ik leer ook nog altijd aanvaarden dat die roze wereld niet bestaat, dat het leven eerder grijs is. Dat werpt vragen op: waarom dan überhaupt nog íéts doen? En liggen mijn gloriedagen al niet achter me, nu ik 37 ben? Ik heb me zelfs proberen op te trekken aan een slogan van de Amerikaanse president Joe Biden: ‘Our best days still lie ahead.’

»Het tij is nu wel aan het keren. Ik heb niet meer het gevoel dat mijn leven voorbij is.»

HUMO Wanneer heb je het diepst gezeten?

VAN DEN BROECK «Nadat ik uit Zweden teruggekeerd was. Ik was naar daar verhuisd om te gaan samenwonen, en dat was slecht afgelopen. Ineens moest ik weer intrekken bij mijn vader in Merchtem: hét dieptepunt van mijn leven. Een televisieserie die ik had geschreven met Vincent Bal, iets tussen ‘Girls’ en ‘Flight of the Conchords’ in, werd toen afgewezen. Ik had niks meer. Toen, in de zomer van 2016, heb ik voor het eerst een écht eerlijke column geschreven over mijn situatie. Mijn kop stond in brand, mijn hart stond in brand. Mijn man had me bedrogen: ik kon het over niks anders hebben.

»‘Halfvolwassen’ is opgedragen aan Brigitte, een vrouw die mijn column gelezen had en... (Krijgt het moeilijk) Ik moet er bijna van huilen. Ze schreef me: ‘Ik heb een huis in Brussel. Kom hier maar wonen.’ Op haar zolder heb ik rust gevonden. Brigitte heeft me een renteloze lening gegeven – net zoals mijn moeder en mijn zus – zodat ik hier in Molenbeek een goedkoop appartementje kon kopen. Ik ben die lening nog altijd aan het afbetalen. Ik denk dat dat haar bijdrage is aan de wereld: kunstenaars steunen. Of andere vrouwen – vrouwen helpen elkaar.»

HUMO Wílde je ook echt in Molenbeek wonen? Er bleek van alles te schorten aan het gebouw, las ik in de column ‘Een soort superkracht’, waarop je jezelf tot syndicus bombardeerde: ‘Ik zorg voor twaalf Molenbeekse gezinnen die zonder een sociale lening nooit een eigen woning hadden kunnen kopen.’

VAN DEN BROECK «Molenbeek was een compromis: het was betaalbaar, dicht bij mijn geboortedorp Merchtem en toch Brussel. Want ik wilde in Brussel wonen, ja.

»Ik heb een haat-liefdeverhouding met deze stad. Brussel kan hard en stinkend en luid zijn. Ik woon aan Ribaucourt: elke dag zit daar iemand crack te roken aan het metrostation, elke dag zie je hier ellende. Dan voel ik me schijnheilig – ik die door mijn werk en in mijn beleving in die Vlaamse middenklassebubbel zit. Ik vraag me af: wat zit ik in godsnaam liedjes en columns te schrijven? Zou ik geen veel grotere bijdrage leveren door iemand op mijn stoep te helpen? Daar ben ik nog niet mee in het reine.»

LOEIEN ALS EEN KOE

HUMO Hoe het ook met je gaat: je column ligt er iedere week. Vraagt dat veel van je?

VAN DEN BROECK «Vorige zomer heb ik voor het eerst gezegd: ik heb een pauze nodig. Drie maanden heb ik niks geschreven. In die tijd dacht ik: ik moet opgenomen worden. Dat is niet gebeurd, op het nippertje. Ook door die pauze te nemen. Ik was bang dat het op den duur een selffulfilling prophecy zou worden. Dat ik door over depressie te schrijven nooit uit mijn depressie zou raken, dat ik een personage zou worden. Na die drie maanden waren mijn columns ook béter.

»Mijn roman is bijna af, maar het gaat met een slakkengang. Ik schrijf 1.000 woorden per week. Ik zit nu aan 58.000, en denk dat ik er 70.000 nodig heb: nog twaalf weken te gaan.»

HUMO Wat heeft je, behalve rust, vorige zomer nog uit dat dal gehaald?

VAN DEN BROECK «Therapie en medicatie. Ik neem behoorlijk wat: elke dag één keer 120 milligram duloxetine en drie keer 15 milligram rilatine. En een halve tablet trazodon om te kunnen slapen, en als het écht niet gaat nog wat extra. Maar: ik drink niet.»

HUMO Héb je ooit gedronken?

VAN DEN BROECK «Ik ben het laatst dronken geweest in 2016, op een erg foute avond in Kopenhagen. Ik was pas te weten gekomen dat mijn Zweedse vriend me had bedrogen. Ik mocht het tegen niemand zeggen, want het was met zijn professor: ‘Zij zou haar job verliezen.’ Ik had ook geen echte vertrouwelingen in Zweden, ik moest het zelf verwerken.

»Toen we met vrienden twee dagen in Kopenhagen zaten, en ik geacht werd iedereen te entertainen, is de bom gebarsten. Ik heb die avond zelfs van zattigheid op straat gekakt, denk ik. Loeiend als een koe heb ik tegen die vrienden alles verteld. Dat was zo eng: door de alcohol had ik geen controle meer over wat ik zei of deed. Dat wil ik nooit meer meemaken.»

PASSIE = NIET TOF

HUMO Hoe heeft therapie bijgedragen aan je herstel?

VAN DEN BROECK «Therapie heeft me zelfkennis gebracht. Hoe beter je jezelf kent, hoe meer je je leven zó kunt inrichten dat het je gelukkig maakt.

»Ik heb ooit zo’n retraite in de Ardennen geprobeerd, op een plek waar je gezond voedsel kreeg en iedereen yoga zat te doen. Ik ben twee dagen vroeger dan gepland naar huis teruggekeerd: ik deed mezelf alleen maar de duivel aan door te denken dat ik dat leuk móést vinden. Waar ik echt zin in had, was chips eten en Schweppes drinken en ‘Candy Crush’ spelen. Of bij mijn zus mogen logeren en vissticks met spinaziestamppot eten.

»Als het slecht gaat, ben ik nu heel eerlijk: wat heb ik nodig? Dat betekent ook: volstrekt afrekenen met snobisme. Als ik geen zin heb in ‘Citizen Kane’ en wel in ‘Charlie’s Angels’, dan is dat maar zo.»

HUMO Over de rilatine die je neemt: uit je columns weten we dat je de diagnose ADHD vrij laat hebt gekregen. Was dat een schok of een opluchting?

VAN DEN BROECK «Ik had het niet zien aankomen, anderhalf jaar geleden, maar het is een geruststelling. Bij vrouwen wordt ADHD vaak later ontdekt, omdat de onrust zich bij hen vooral innerlijk manifesteert. Je hebt drie types: hyperactieven, je hebt uhm... God, ik ben verstrooid. Kijk, ik ga mijn pilletje nemen (neemt er één uit haar tas).

»Het zal pas werken na dit interview, maar die pillen zijn fucking scary, omdat ze zo goed werken. Ineens staat je brein aan en kan ik een Excelformulier invullen. Zonder die pillen werkt mijn brein als een rit op de snelweg waarop ik iedere afrit neem – en dan weer iedere oprit. Mét die pillen blijf ik netjes op de snelweg.

»De medicatie staat mijn creativiteit ook niet in de weg. Creatief zijn is: rommel maken en – vooral – opruimen. En opruimen is mijn grootste probleem. Op mijn computer staan dui-zen-den documenten met halve columns en ideeën. Die pilletjes helpen me nu om mijn ideeën wél af te maken.

»Je kunt online ook naar mensen zoeken die een soortgelijke diagnose hebben gekregen en bij wie je steun kunt vinden. Ik word bijvoorbeeld snel verliefd, en ik weet nu dat dat typisch is voor mensen met ADHD.

»Ah ja, die drie types dus: je hebt het hyperactieve type, het onoplettende en het gemengde. Ik ben onoplettend, snel afgeleid.»

HUMO Hoe snel word je precies verliefd?

VAN DEN BROECK «Het volstaat dat een mooie jongen me aandacht geeft. Ik ben lang verliefd geweest op het idee verliefd te zijn. Dat was heel sterk het geval bij mijn relatie in Zweden. Hij was een ex-voetballer die schrijver was geworden, en ik was… dit dus. Samen waren we een mooi plaatje. Hij zei ook direct: ‘You’re the love of my life.’

»Als iemand nu meteen verliefd op me is, ben ik heel achterdochtig. Het probleem met passie is: passie is niet tof. Het Duitse woord ervoor is niet voor niks Leidenschaft – lijdenschap. Op den duur begin je in zulke relaties ruzie te maken om íéts te kunnen voelen, omdat die roes is weggetrokken.

»Een gezonde relatie draait om: iemand kennen. Iemand beter leren kennen.»

HUMO Heb je dat ooit al meegemaakt? Dat jij iemand echt kende en dat je toeliet dat iemand jou echt leerde kennen?

VAN DEN BROECK «Nee. Maar ik denk dat ik ernaar op weg ben.

»Al sinds januari ben ik op niemand meer verliefd geworden: een record. Dat wil zeggen dat het beter met me gaat, denk ik. Dat ik niemand meer nodig heb om me uit die duisternis te halen. Maar een gezonde relatie kan ik nog niet hebben. Ik heb er de emotionele skills nog niet voor.

»Eén van de kenmerken van ADHD is een gebrekkige emotieregulatie. Ik ben heel blij of heel verdrietig. Ik kan, in mijn stilte, ook heel irritant zijn. Omdat ik alleen ben, heeft niemand daar last van. Voor andere mensen ben ik ook leuker in kleine doses. Maar dat is wel een eenzaam bestaan.»

GRIJZENDE BALZAKKEN

HUMO Je zei daarstraks dat je niet in de beste omstandigheden bent opgegroeid. Wil je daar iets meer over vertellen?

VAN DEN BROECK «Ik ben als kind niks tekortgekomen. Ik mocht alles doen, ook als het over hobby’s ging – mama heeft mij altijd naar het theater gebracht. Maar zij en papa zijn heel lang diep ongelukkig geweest. Ik vond het erg moeilijk om hen zo te zien.

»Hun huwelijk is op de klippen gelopen, maar daar is veel tijd overheen gegaan, het was een car crash in slow motion. Op een dag zei papa: ‘Ik wil een doe-het-zelfzaak beginnen.’ Mama wilde dat niet: ‘Je zult nooit meer thuis zijn.’ En ze kreeg gelijk: zij zat thuis met vijf kinderen, hij was weg van zeven uur ’s morgens tot negen uur ’s avonds. En hij kreeg een affaire met zijn caissière. Mama heeft dat eerst oogluikend toegestaan, uiteindelijk zijn ze gescheiden.

»De roze wereld die ik toen voor mezelf creëerde, was mijn schild. Mensen waren nu eenmaal niet te vertrouwen. En ook: mijn moeder had voor de liefde gekozen en verloren, papa had voor zijn werk gekozen en gewonnen. Ik mocht dus vooral niet in de val trappen waar mama in was getrapt: ik moest wérken.

»Zo denk ik nog altijd. Ik kan geen relatie hebben of ik denk: vroeg of laat kiest hij toch voor een jongere vrouw. Dat is absurd, ik weet het. Maar het zit zo ingebakken in mijn brein.

»Ik krijg tegenwoordig heel veel mails van mannen die vragen of ik iets met hen wil gaan eten. Die mannen zijn standaard twintig jaar ouder dan ik. Ik word daar héél kwaad van. Vrouwen van 57 vinden geen partner omdat mannen van 57 een vrouw willen die twintig jaar jonger is.»

HUMO Ik speel even advocaat van de duivel: misschien willen ze een soort mannelijke Brigitte voor je zijn, een vaderfiguur.

VAN DEN BROECK «Sure. Maar wat zou zo’n grijzende balzak me te bieden hebben? Ik ben slim en financieel onafhankelijk. Ik weet waar ik naartoe wil. Ik heb geen vaderfiguur nodig. Als ik weer eens zo’n mail lees, denk ik vaak: denk je nu echt dat jij een kans maakt, gij sloeber?

»Ik heb net een nieuwe videoclip opgenomen voor een oud nummer, ‘Like My Mom’, omdat ik iets over dat onderwerp wil over zeggen: ‘Will you still love me / If I look like my mom?’ Ik wil niemands groene blaadje zijn. Ik weet dat er vrouwen zijn die supergelukkig zijn met een man van twintig, dertig, veertig jaar ouder. Maar ik zal, uit solidariteit met alle vrouwen van zestig die geen man vinden, nooit iemand van zestig daten tot ik zélf zo oud ben.»

2 MILJOEN VIEWS

HUMO Hoe blij ben je met je nieuwe status als iemand die mentale gezondheid bespreekbaar maakt? Is het nooit een juk?

VAN DEN BROECK «Ik vind het positief, het blijft behapbaar. In de databank Belga.press heb ik opgezocht hoe vaak mijn columns gelezen zijn. Eentje haalde 2 miljoen views. Met al die mensen persoonlijk gaan spreken, zou me uitputten. Maar een column schrijven vraagt niet veel van me.

»Ik heb mijn rol in de maatschappij gevonden: ik ben de bewaarder van emoties, de kanarie in de koolmijn. Ik schrijf nooit over politiek, en toch denk ik dat ik politiek bezig ben. Door een pleidooi te houden voor zachtheid. Als mensen zeggen dat mijn generatie uit sneeuwvlokjes bestaat, uit mensen die nergens tegen kunnen, denk ik: maar wat een geluk dat wij het privilege hebben om sneeuwvlokjes te zijn. Om zwak en kwetsbaar te mógen zijn.

»We beleven wel degelijk een shift. Onderwerpen die vroeger alleen voor de zogenoemde vrouwenboekskes waren, worden nu overal gewaardeerd. Veel mensen, vaak mannen, komen me zeggen dat ze mijn columns goed vinden. Een man die het soort columns schrijft dat ik schrijf: dat zou ik nu graag zien.

»En met de nieuwe plaat van Nele Needs a Holiday en mijn roman hoop ik dat mijn schrijfwerk en mijn muziek één groot gesamtkunstwerk zullen worden – om eens een zwaar woord te gebruiken.»

HUMO De vraag die ik nu al een heel interview lang zit uit te stellen: waarover zal je roman gaan?

VAN DEN BROECK «Over een vrouw die na haar scheiding weer bij haar ouders moet gaan wonen. Zoals ik na mijn verblijf in Zweden bij mijn vader introk. Dus het is autobiografisch, maar de man van mijn hoofdpersonage is een beroemde schrijver die veel boeken over haar geschreven heeft. Een beetje zoals de Noor Karl Ove Knausgård.

»Ik moet vaak denken aan Knausgårds vrouw, de Zweedse schrijfster Linda Boström. Mijn hoofdpersonage is gebaseerd op haar. Want Knausgård heeft een carrière gemaakt met boeken over het privéleven van heel zijn omgeving, ook de vrouw die zijn vier kinderen heeft opgevoed en die hij intussen heeft verlaten.

»Dan denk ik: oké, je mag misschien een genie zijn, maar je bent ook een eikel.»

Bekijk de videoclip bij ‘Like My Mom’ van Nele Needs a Holiday:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: