‘Ik laat Norma Winstone in de auto de ene na de andere beklijvende song vertolken. De ouderdom heeft zo zijn magie’

Elke week diept Mauro één opmerkelijke plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Stories Yet to Tell’ (2010) van Norma Winstone.

Die ochtend in de auto. Ik probeerde mezelf beetje bij beetje voorzichtig uit mijn nauwe parkeerplaats te manoeuvreren terwijl de regen voortdurend een irritant piepend geluid voortbracht vanwege mijn ondertussen compleet versleten ruitenwissers. Net toen ik eindelijk dacht te kunnen vertrekken, kwamen opeens de mannen van de vuilkar mij weer blokkeren. Ondertussen speelde de radio een opgewekt bedoelde hitje van een akelig perfecte middelmatige zanger als zovelen. Het blijft altijd weer een nare sensatie om ernaar te luisteren. Op andere zenders werd het niet veel beter. Dus schakelde ik uiteindelijk mijn iPhone aan via bluetooth, waarop een prachtig bloedmooie trage jazzpiano begon te spelen. Gevolgd door een doorleefde, melancholische vrouwenstem. ‘Just sometimes, I catch a glimpse of something in a stranger, you’re always somewhere near but I can’t reach you’. De stem komt van Norma Winstone. Een Britse zangeres en muziekpedagoog, geboren in 1941. Zong onder meer met jazzalumni van Roland Kirk tot de heavy jazzrockband Nucleus. Een ware Grande Dame of Jazz. De song staat op ‘Stories Yet to Tell’ uit de poepchique ECM-stal, gerund door een rijke Zwitser. Of is dat nu een pleonasme?

Hoe dan ook, ik laat mevrouw Winstone in de auto nog de ene na de andere beklijvende song vertolken. De ouderdom heeft zo zijn magie.

Ondertussen ben ik nog geen meter uit in mijn straat geraakt. Dit keer door een busje met Poolse arbeiders die nu de andere richting van de straat verspert. Ook een soort van jazz.