‘Ik mag niet vergeten te genieten, dacht ik terwijl ik op het podium stapte. Waardoor ik vergat te genieten’

Wie vandaag wil weten naar welke muziek hij morgen zal luisteren, kan van 18 tot 21 januari naar Groningen voor Eurosonic Noorderslag, één van de grootste, gerenommeerdste show–casefestivals van Europa. Jonge, voorheen slechts plaatselijk bekende acts gaan erheen om grootschalig door te breken. Vaak lukt dat ook: onder meer Wet Leg, IDLES en Fontaines D.C. vielen eerst híér op. Wie zijn de wereldveroveraars en popsterren van morgen? Mogelijk deze vijf.

The Haunted Youth: ‘De wereld wacht wel’

The Haunted Youth is bij ons al een tijdje een begrip, maar internationaal staat het nu ook te gebeuren voor sweet teen rebel Joachim Liebens. In september 2022 liet The Haunted Youth zich opmerken tijdens het Reeperbahn Festival in Hamburg, een showcasefestival met ‘nieuwe, internationale talenten’ op de verschillende podia en met veel journalisten en platenbonzen in de zalen. Er kwam een Duitse tournee van, en op Amerikaanse sites regende het lovende tot laaiende recensies. Wat zal Eurosonic Liebens en zijn shoegazende bandleden brengen?

JOACHIM LIEBENS «Eigenlijk is het al onze tweede Eurosonic. De vorige keer was de corona-editie: we hebben toen onze bij de VRT opgenomen Toots Sessie ingezonden. Dit wordt ons echte debuut. Hoewel we nu veel meer live-ervaring hebben, ben ik behoorlijk zenuwachtig. Kevin heeft beloofd te komen kijken.»

HUMO Je grote held Kevin Parker van Tame Impala?

LIEBENS «Nee, zot. Dat zou ik écht niet aankunnen. Ik bedoel Kevin Cole, een belangrijke dj van de Amerikaanse radiozender KEXP. Die hebben onze ‘Coming Home’ al eens tot Song van de Dag uitgeroepen.»

HUMO Op de New Yorkse site NYS Music besloot de recensie van jullie debuut ‘Dawn of the Freak’: ‘Hopelijk komen ze gauw bij ons spelen.’

LIEBENS «We hebben een voetje tussen de deur in Amerika. Consequence of Sound, een Amerikaanse muziekblog, heeft ons al getipt, KEXP draait onze muziek… Maar het is op dit moment financieel niet haalbaar om er te gaan touren.»

HUMO Dat doen jullie wél in Europa, Duitsland op kop. Na Eurosonic trekken jullie naar Hamburg en Dortmund, dit voorjaar volgen Neurenberg en Stuttgart. Het gevolg van jullie passage op het Reeperbahn Festival in Hamburg?

LIEBENS «Ja. Hamburg was voor mij echt de City of Rock. De rosse buurt, al dat neon, al die concertzalen... Wat een verademing vergeleken met waar ik ben opgegroeid. Oké, Hasselt heeft wel wat muziekcafés, maar veel verder gaat het niet. Hamburg voelde als thuiskomen.

»In totaal heb ik vijf keer gespeeld op het Reeperbahn Festival: twee keer solo en drie keer met de groep. Tijdens het laatste concert met de groep stond de band Ekkstacy uit Vancouver op de eerste rij. Zij maken The Haunted Youth-achtige sad indie shit en hebben al enkele hitjes gescoord op YouTube en Spotify. We hebben ze leren kennen in Hamburg en het klikte meteen. Wellicht komt er nog een samenwerking van.»

HUMO Tot slot: eind vorig jaar speelde je op Studio Brussel een akoestische versie van ‘Live Forever’ van Oasis. Het was van het beste dat ik ooit op de radio heb gehoord. Ik vond het wel een verrassende keuze, want met de Gallaghers associeerde ik je niet.

LIEBENS «Ik heb Oasis lang niks voor mij gevonden, tot ik vorig jaar écht naar die groep ben beginnen te luisteren. Uiteindelijk gaat het me om de songs, en Oasis heeft van de beste gitaarmuziek aller tijden gemaakt. ‘Wonderwall’ is het soort song dat je in een dj-set van Stijn Van de Voorde en Thibault Christiaensen hoort passeren – en terwijl iedereen ’m dronken staat mee te lallen, besef je plots hoe goed die tekst is.

»Oasis is voor mij de ideale muziek nadat ik van een tournee ben teruggekeerd. Dan moet ik bekomen van alle aandacht, alleen in mijn kamer. De zelfverzekerdheid van Noel en Liam Gallagher stelt me gerust: de wereld zal wel wachten. En ze zijn ook songschrijvers die me weer met de voetjes op de grond zetten, nadat iedereen me tijdens zo’n tour op een voetstuk heeft gezet.»

Tramhaus: ‘Vliegende slippers’

Wat IDLES is voor Bristol en Fontaines D.C. voor Dublin zou Tramhaus voor Rotterdam kunnen worden: de postpunkband die de stad een smoel geeft, al dan niet met uitgeklopte tanden. Dat is ook de Belgische scene niet ontgaan: vorig jaar kreeg Tramhaus in Humo’s festivaldossier een pluim op de hoed van Meltheads en twee weken geleden liet Stijn De Mulder van Trix op deze bladzijden optekenen dat hij een Belgische doorbraak van de groep verwacht. Wilden we de horde voor zijn, dan drong aangenaam kennismaken zich op.

HUMO Klopt het dat jullie zonder de lockdown niet hadden bestaan?

LUKAS JANSEN (zanger) «We speelden allemaal in andere groepjes uit de Rotterdamse underground en zijn uit verveling gewoon samen gaan spelen. De pandemie gaf ons de tijd om een paar mooie nummers te schrijven. Toen de zalen weer openden, hadden we er net genoeg voor een set. 2022 was het eerste jaar dat we er voluit voor konden gaan.»

HUMO YouTube leerde me dat ‘voluit’ bij jullie onder meer betekent dat mensen zich vanaf het balkon in een wilde meute gooien. Aan welk optreden van Tramhaus bewaar je de beste herinneringen?

JANSEN «Er komen er drie in me op. Eén: Metropolis, een festival in Rotterdam waar we zelf al sinds ons 12de heen gaan. Twee: The Casbah, een kleine barak van golfplaten op Best Kept Secret. Het was er veel te druk, en na een tijdje lag het podium vol slippers en telefoons. Drie: Lowlands natuurlijk, alleen weet ik daar niet zo veel meer van. Mijn zus zei vooraf: ‘Vergeet niet te genieten.’ Vlak voor ik het podium opging, liep ik dus te denken: ik mag niet vergeten te genieten. Waardoor ik vergat te genieten.»

HUMO Jullie hebben ondertussen zowat in heel Europa gespeeld. Is er een tourverhaal waar je vaak aan terugdenkt?

JANSEN «Voor onze eerste tour naar Midden-Europa met Charlie & the Lesbians had ik de Citroën Berlingo van m’n schoonmoeder geleend. Dat ging twee shows lang goed, tot we pech kregen. We hebben hem moeten achterlaten in Polen, terwijl de rook nog uit de motorkap kwam. Op een bepaald moment zaten we in een café en zei ik tegen Nadya (Van Osnabrugge, gitarist, red.): ‘We kunnen niet anders dan naar huis gaan.’ Uiteindelijk hebben we toch nog de trein genomen naar Praag en konden we daar aan een auto raken. Toen besefte ik: we zullen goed zijn voor elkaar, wat er ook gebeurt.»

HUMO Eén van jullie geliefdste nummers heet ‘Make It Happen’, naar de slogan van Rotterdam, maar het is geen reclamespot. Vanwaar de regel ‘Welcome to the Wild Wild West’?

JANSEN «Ik heb die tekst geschreven nadat de vriendin van een maat was doodgereden. De chauffeur reed veel te hard en pleegde vluchtmisdrijf. Dat is allang een probleem in Rotterdam-West.»

HUMO Ben jij als man van de underground wel op je gemak in de backstage van Lowlands?

JANSSEN «Meer zelfs: Lowlands was waar we met z’n allen stiekem op hoopten. Ik had jaren voor drie mensen en een hond gespeeld: dat heeft zeker iets. Maar een paar duizend man die voor je neus staan te springen is óók lekker.»

M. Byrd: ‘Statistieken’

Wie op Spotify naar muziek zoekt voor bij zijn roadtrip, komt vanzelf uit bij de Duitser Max Barth alias M. Byrd. Zijn repertoire is goed vertegenwoordigd in playlists als ‘Van Life’, goed voor een half miljoen volgers. Zo komt Barth met amper zes liedjes toch aan tweehonderd luisteraars per maand. Het moet gezegd: zijn songs klinken als tsjirpende krekels in een lavendelveld, als krakende korrels die na een zandwandeling nog tussen je tenen zitten, als een pen die over een postkaart glijdt, als The War On Drugs in een Volkswagenbusje. Kortom: als reizen.

HUMO Hoe voelt het om te weten dat jouw muziek met zoveel mensen mee in de handbagage gaat?

MAX BARTH «Ik vind het cool! In die playlists zitten heel veel goede nummers, en uiteindelijk eindigt je muziek toch altijd op onverwachte plekken. Dan vond ik het gekker om mijn Spotify-statistieken te zien tijdens de pandemie. We mochten elkaar toen niet zien, dus kon ik alleen maar afgaan op de nummertjes die ik op mijn scherm zag.»

HUMO Je hebt je muziek ook op reis geschreven, las ik.

BARTH «Inderdaad. Toen ik door Europa trok, maakte ik liedjes als tegengewicht voor hoe ik me op dat moment voelde. Was ik rustig, dan kwam er een stuwende song uit. Als het stormde in mijn hoofd, schreef ik iets kalms als ‘Morning Sun’. Dat nummer is ontstaan uit een ochtendritueel, een gitaarriedeltje dat ik elke dag bij het opstaan speelde.»

HUMO Leg je zelf graag muziek op als je reist of tourt?

BARTH «Omdat ik al zoveel speel, hou ik het in de auto soms graag stil. Op andere momenten luister ik naar Grateful Dead: hun muziek voelt altijd alsof je met hen ergens naartoe gaat. Om dezelfde reden hou ik van Beach House.»

HUMO Wie of wat heeft je naast reizen tot de muzikant gemaakt die je nu bent?

BARTH «Mijn gitaarleraar. Hij raadde me al vroeg aan om niet alleen op mijn kamertje te blijven oefenen en ging mee naar de cafés waar ik voor het eerst jamde. Dat was zo’n openbaring dat improvisatie nog altijd een belangrijk deel is van wat M. Byrd vandaag doet. We zullen een nummer nooit twee keer hetzelfde spelen. Mijn leraar zal het helaas niet meer kunnen zien: hij is vier jaar geleden overleden.»

CIEL: ‘Cricketfans’

Bij BBC Radio 1 zijn ze onderhand verliefd op CIEL en ook de collega’s van Radio 6 dingen naar de hand van het dromerige, soms rauwe grungepoptrio. De groep mocht al spelen op The Great Escape in het Verenigd Koninkrijk, net als Eurosonic een festival waar het elk jaar speuren is naar de groten van morgen. Klinkt zo Brits als beertje Paddington met een glas lager in zijn knuist, maar zangeres-bassiste Michelle Hindriks is wel degelijk opgegroeid in Nederland.

HUMO Toch woon je in Brighton, helemaal in het zuiden van Engeland. Hoe kwam je daar terecht?

MICHELLE HINDRIKS «Op mijn 15de las ik een artikel waarin Brighton werd aangeprezen als een creatieve stad. Een paar jaar later ben ik er gaan studeren, en sindsdien weet ik: dat klópt gewoon. Terwijl ik in Nederland soms moest zoeken naar mensen om mee samen te spelen, heb ik in Brighton het gevoel dat iedereen muziek maakt. Ik vind hier in ieder geval veel mensen met wie ik connect. (Lacht) Sorry, ik haal de twee talen soms door elkaar.»

HUMO Welke verwezenlijking van het afgelopen jaar zal je bijblijven?

HINDRIKS «We hebben ons eerste stadionconcert gespeeld, voor 15.000 man! In het Verenigd Koninkrijk heb je elk jaar het grote crickettoernooi The Hundred en de BBC programmeert bij elke match een muzikale act. In 2022 waren wij één van die acts.»

HUMO Eurosonic is niet zomaar een terugkeer naar je moederland: je speelt in het Stadslyceum, je vroegere middelbare school. Dat kondigde je zelf aan op Instagram met een flard van een Pink Floyd-tekst: ‘We don’t need no education / We don’t need no thought control.’

HINDRIKS «Ik had er wel een leuke tijd, hoor. Het was een alternatieve school en de leerlingen vormden een creatieve gemeenschap, maar het schoolse is me nooit erg bevallen. Ik wilde liever creatieve dingen doen dan wiskunde.»

HUMO Ook gezien op Instagram: je hebt in 2022 honderd songs geschreven. Heb je een vast ritueel?

HINDRIKS «Om veel te kunnen schrijven, moet ik mijn perfectionisme loslaten. Zonder druk schrijf ik het best: ik denk dat ik dan pas het creatieve deel van mijn hersenen bereik.»

HUMO Heb ik gelijk als ik zeg dat veel van jullie nummers over toenadering, afscheid en eenzaamheid gaan?

HINDRIKS «Dat heb je, al is elke song ook zijn eigen wereld. Ik denk sowieso veel na over de verbinding tussen mensen. Ik analyseer graag relaties en vind het dan interessant om mijn conclusie in een songtekst te gieten. Daarna kijk ik er weer op een andere manier tegenaan.»

Cobra the Impaler: ‘Kabouter Wesley’

Voor liefhebbers van Alice in Chains en Mastodon is er nu ook een Belgische groep om in slow motion op te headbangen: Cobra The Impaler, het geesteskind van gitarist Thijs De Cloedt, in metalkringen bekend als Tace DC. Ooit speelde De Cloedt bij de Belgische deathmetaltrots Aborted, later richtte hij de gitaargroep Horses on Fire op. Met Cobra The Impaler maakt hij de muziek die hem het nauwst aan het hart ligt: zware riffs gekruist met melodieën.

HUMO Op ‘Colossal Gods’, het vorig jaar verschenen debuut van Cobra The Impaler, horen we Dirk Verbeuren, de Belgische drummer van Megadeth. Iets zegt ons dat hij er op Eurosonic niet bij zal zijn.

THIJS DE CLOEDT «Nee, Dirk woont in Los Angeles, dus is het onmogelijk om met hem te touren. We kennen elkaar sinds de Aborted-plaat ‘Gormageddon’ uit 2003. Ik ben naar hem gestapt met de songs die ik had geschreven voor Cobra The Impaler. Hij zag een samenwerking meteen zitten, waarop ik de rest van de groep heb samengesteld. Onze vaste livedrummer is intussen Ace Zec (die drumde bij Customs, red.).»

HUMO Je speelt ook in Predatory Void, met leden van Amenra en Oathbreaker. Gezien het internationale succes van Amenra: mogen we stellen dat Belgische metal bloeit als nooit tevoren?

DE CLOEDT «Buitenlandse successen van Belgische bands zijn nu veel zichtbaarder, door het internet. Toen ik begin deze eeuw bij Aborted speelde, was die groep véél succesvoller in het buitenland. We tourden in de VS, maar niemand in België wist daarvan. Metal is meer mainstream geworden. Amenra op Werchter: fantastisch dat dat nu kan.»

HUMO Metalheads zijn de loyaalste muziekfans, maar ze kunnen ook snobistisch zijn. Hoe reageren pakweg Aborted-fans op de veel toegankelijkere muziek van Cobra The Impaler?

DE CLOEDT «Op metalfestivals als Alcatraz of Into the Grave heb ik tot nu toe uitsluitend goeie reacties gekregen. Tegelijk vind ik het fijn om als één van de weinige metalbands op Eurosonic te staan: daar moeten we een rockgezind publiek overtuigen. Ik hou van die afwisseling.

»Ik betrap mezelf ook soms op dat typische protectionisme van de metalfan, hoor. Denk maar aan de kritiek die de Kardashians kregen toen ze op tv verschenen in shirts van Slayer, een groep die ze totaal niet kennen. Echte fans hebben het daar moeilijk mee.»

HUMO In een ver verleden heb je nog de animatiereeks gemaakt van het Humo-stripfiguurtje Kabouter Wesley.

DE CLOEDT «Aan het KASK in Gent studeerde ik animatie, samen met Jonas Geirnaert, de bedenker van Kabouter Wesley. Met Jelle De Beule heb ik ook het stripalbum ‘Jommeke in de knel én de penarie’ gemaakt, dat in 2021 bij Humo verschenen is. Ik verzorg nu al het artwork van Cobra The Impaler: het logo, de hoes, de merchandise en de video’s.»

HUMO Krijgt Cobra The Impaler ooit een eigen mascotte, à la Eddie van Iron Maiden?

DE CLOEDT «Ik heb het altijd fantastisch gevonden hoe Iron Maiden een echt universum oproept met geluid én beeld. Bij onze groepsnaam Cobra The Impaler had ik ook een echt personage in gedachten, à la Conan de Barbaar. (Lacht) Wie weet wekken we hem ooit tot leven.»

Eurosonic vindt van woensdag 18 tot zaterdag 21 januari plaats in Groningen.