‘Ik vind dat het hoog tijd is voor een herleving van alternatieve eighties gitaargroepen’

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘How Did I Find Myself Here?’ (2017) van The Dream Syndicate.

Ik vind dat het hoog tijd is voor een herleving van alternatieve eighties gitaargroepen, al werd het woord ‘alternatief’ pas gebruikt toen de nineties opdoemden. Hoe gaan die dingen: je zit in de auto en één of andere playlist speelt plots het briljante ‘Waters Part’ van Let’s Active, en daarna iets van The dB’s en The Feelies, gevolgd door iets uit ‘Pleased to Meet Me’ van The Replacements. En poef! Onmiddellijk werd ik weer de slome doch enthousiaste tiener. Overweldigd door The Triffids op Werchter. Of The Woodentops en The Godfathers op Futurama en wie nog allemaal.

Het tijdperk zelf geeft me nul komma nul gevoelens van nostalgie, maar wat een zo goed als vergeten weelde van unieke bands passeerde er toen. Alsof het allemaal vanzelfsprekend was.

Ironisch genoeg heeft de rockband die me vandaag ongevraagd met een extatisch gevoel terug naar de eighties katapulteerde, meer een uitgesproken seventiessound: The Dream Syndicate van de fantastische eighties alt-rocker Steve Wynn. ‘How Did I Find Myself Here’ uit 2017, wat toen hun eerste nieuwe plaat sinds dertig jaar zou worden. En het kon verdomme weleens zijn beste zijn.

Opener ‘Filter Me Through You’ is Neil Young & Crazy Horse die hun gezellige ranch even inruilen voor een weekje Art Basel. Bij het instant tijdloze ‘Glide’ denk ik dan weer aan een spirituele high five van The War on Drugs met de geest van Bowie anno ‘Heroes’. Menselijker kan het niet.