‘Ik was rázend op Trump toen ik aan de plaat werkte. Dus ben ik maar opnieuw begonnen’

Zijn vader moest hem niet, zijn moeder stierf toen hij 21 was, zijn huis werd belaagd door de Ku Klux Klan, en zijn broer bezweek zopas aan corona: Gregory Porter (48) had meer dan genoeg redenen voor die tranen tijdens ons gesprek. Maar de man met de pet bewijst zichzelf een eeuwige optimist op 'All Rise', de hartverkwikkende plaat die zijn twee Grammy-winnende albums 'Take Me to the Alley' (2016) en 'Liquid Spirit' (2013) opvolgt. Een openhartig interview met de gouden stem van de hedendaagse jazz.

HUMO 'All Rise' is levenslustig, tolerant en hoopvol. Kortom, alles wat 2020 níét is. Is het glas altijd halfvol voor jou?

GREGORY PORTER «Ik ben inderdaad een optimistische kerel. Dat heb ik van mijn moeder: in haar ogen was er altijd een uitweg. Maar dat betekent niet dat ik nooit teleurgesteld of boos ben. Ik was niets minder dan razend toen ik aan deze plaat begon. Ik schreef bittere songs, een rechtstreekse reactie op Donald Trump. Tot ik besefte dat ik daar niemand mee help. Je hebt van die artiesten die alleen willen focussen op de pijn in hun leven, maar zo zit ik niet in elkaar. Dus begon ik opnieuw, op zoek naar songs die de wereld een betere plek kunnen maken.»

HUMO In 'Mister Holland' fantaseer je over een zwarte knul die warm ontvangen wordt door de blanke vader van zijn liefje. Ik heb zo het gevoel dat het ware verhaal anders is gelopen.

PORTER «Ik kon het goed vinden met een meisje in mijn klas, ik was misschien zelfs een beetje verliefd. Ik klopte aan bij haar thuis, in de hoop dat wij samen in het plaatselijke cafeetje een cola zouden gaan drinken. Haar vader deed open, bekeek mij van top tot teen, en joeg me vervolgens met minachting weg. Hij gebruikte het n-woord. Ik was 16 en had al mijn moed samengeraapt om dat meisje uit te vragen, ik was in shock.

»In 'Mister Holland' draai ik het verhaal om. De vader verwelkomt me als eender welke knul: met respect, en met lichte argwaan, omdat hij zijn dochter wil beschermen voor álle jongens (lacht). Ik bedank deze denkbeeldige meneer Holland, omdat hij mij normaal behandelt. En dat voelt wrang, want is dat werkelijk zoveel gevraagd?»

HUMO Je schreef die song vóór de dood van George Floyd en de globale #BLM-protesten.

PORTER «De rally van alt-right in Charlottesville in 2017 heeft veel in mij losgemaakt. Die boze mannen met vlammende toortsen, neonazivlaggen en racistische borden brachten mijn jeugd terug. Ik herinnerde me een brandend wit kruis in onze tuin en de vele urineflessen die door ons raam werden gesmeten. Ik groeide op in Bakersfield, een stad in Californië waar racisme floreerde en de Ku Klux Klan zeer actief was. Als onze president dan niet eens het gewelddadige en haatdragende protest in Charlottesville klaar en duidelijk afkeurt, stéékt dat. Door Donald Trump hoeven racisten zich niet langer in te houden: hij geeft hun de vrijheid om alle verschrikkelijke dingen te zeggen die zij zo lang verborgen hebben gehouden. Ik vrees dat wij decennia nodig zullen hebben om de schade van Trump recht te zetten.»

KORN GEKLOPT

HUMO Waarom woon je nog in Bakersfield, als die stad je zo rot heeft behandeld?

PORTER «Mijn familie woont er. Ik maak graag deel uit van een gemeenschap. En als ik door de straten rijd, keren er ook gelukkige herinneringen terug. Ik zie dan een oude boom voor ons voormalige huis, die mijn moeder wilde omkappen. Ze had de hulp van een houthakker ingeroepen, maar hij kon zijn werk niet doen: mijn broer en ik waren in de boom geklommen om hem te redden. Of ik passeer mijn middelbare school en denk met een glimlach aan de talentenwedstrijd die ik destijds heb gewonnen. Mijn geduchte concurrent: Korn.»

HUMO Korn? Als in: de beroemde nu-metalband Korn?

PORTER (lacht) «Jep! Zanger Jonathan Davis en bassist Reginald 'Fieldy' Arvizu zaten op dezelfde school, en ik heb hen toen verslagen. Al moet ik eerlijk zijn: zij werden gediskwalificeerd. De band had zijn optreden afgesloten met een smerig akkoord, een uitgestoken middelvinger en een niet mis te verstane 'fuck you!' in de microfoon.»

HUMO Draag jij je moeilijke kindertijd met je mee?

PORTER «Het moet wel, aangezien ik er nog steeds over schrijf. Met 'Dad Gone Thing' probeer ik voor de zoveelste keer vrede te vinden met mijn vader. Hij verliet mijn moeder toen ze zwanger was en wilde niets met mij te maken hebben. Op mijn 20ste heb ik hem opgezocht. Ik was onzeker over alles, behalve over mijn stem. Dus besliste ik voor hem te zingen. Mijn vader antwoordde: 'Er lopen al zoveel goede zangers op de aardbol rond. Dit moet je niet doen.' Ik was daar kapot van. Hij ging verder: 'Jongen, ik zal meer vergeten dan jij ooit zult leren in je leven.'

»Op zijn begrafenis sprak ik met zijn vrienden. Zij vertelden me vol lof over zijn prachtige stem. Ik wist niet eens dat hij zong! Die man leerde me niet hoe te fietsen of te vissen. Hij liet me geen horloge of das na. Maar mijn levenspassie bleek van hem te komen. 'He didn't teach me a dad gone thing, but to sing.' Zo probeer ik een positieve draai te geven aan een verschrikkelijk pijnlijke situatie.»

HUMO Hoe voelt het om zelf vader te zijn?

PORTER «Ik probeer mijn zoontje zich zo geliefd mogelijk te doen voelen, zelfs al speel ik een optreden aan de andere kant van de wereld. Ik stuur berichten, ik bel, ik neem souvenirs mee. Want ik ga mijn kind verdomme nooit het gevoel geven dat hij geen liefde verdient. (Begint te snikken en legt zijn gezicht in zijn handen) Soms denk ik dat ik eroverheen ben, maar het raakt me nog steeds, zeker als ik aan mijn zoon denk. (Wrijft de tranen uit zijn ogen) Ik ben vastberaden om de fouten van mijn vader recht te zetten.»

HUMO 'If love is overrated, let me be the one who is naive,' zing je in misschien wel het mooiste lied op je nieuwe plaat.

PORTER «Je zou het bijna niet durven te zeggen, omdat we in zo'n cynische wereld leven. Maar ik méén het: ik geloof in liefde. Ik koester mijn relaties met mensen die helemaal anders zijn dan ik. Zo heb ik een hechte vriendschap met een Japanse kimonomaker. Mijn vrouw komt uit een klein dorpje in Rusland. Ik moest over bergen en rivieren om haar te vinden. Liefde is irrationeel en moeilijk en het coolste wat we hebben.»

HUMO Vertel me eens over je liefde voor Parijs. Je nam er 'All Rise' grotendeels op.

PORTER «In Parijs word je constant omringd door schoonheid. Van de huizen over de bruggen tot de gargouilles. Zelfs de omeletten zijn er een kunstwerk: daar moet je jaren op oefenen, terwijl wij Amerikanen ons ei slordig mengen en op een bord smijten. Parijs inspireerde mij om mijn meest gelaagde en best geproducete plaat af te leveren.»

HUMO Word je herkend als je door de straten van Parijs struint?

PORTER «Vaak. Je kunt me ook niet missen: ik ben gigantisch groot en heb een herkenbare hoed. Maar dat stoort me niet. Integendeel, die Parijzenaars gaven mij het gevoel dat ook ik een ambachtsman ben, op weg naar mijn kleine studiootje.»

HUMO Je brak door met 'Liquid Spirit' in 2013. Je won je eerste Grammy en Ed Sheeran, Stevie Wonder en Van Morrison verklaarden zich fan. Veranderde dat je leven?

PORTER «Het geld, de roem, de wereldwijde appreciatie: ze zetten mijn leven op zijn kop, maar veranderden niet wie ik ben. Ik ben succesvol geworden zonder mezelf te verloochenen. (Grinnikt) Weet je, toen 'Liquid Spirit' een hit werd, merkte ik niks aan mijn bankrekening. Ik hoorde eens rond en wat bleek? De persoon die de royalty's verdeelt, had een cheque van zo'n miljoen dollar op de post gedaan. Op de post! En die cheque was nooit aangekomen bij mij (lacht). We hebben uiteindelijk gevonden wat er was misgelopen. Maar sindsdien houd ik mijn zaken beter in de gaten.»

HUMO Voor wie zing jij je songs?

PORTER «Ik ben trots dat ik al tweemaal voor koningin Elizabeth heb opgetreden. Maar ik voel me het meest close met mensen die met het leven worstelen. De daklozen, drugsverslaafden en prostituees waren mijn eerste toehoorders. Goede muziek tilt mensen op. Daarom heet mijn plaat 'All Rise'.

»Ik wil slechts één iets bereiken als artiest: iets echt vastleggen. Ik luisterde vanochtend naar Marvin Gaye terwijl de zon opkwam, en ik genoot van zijn stem, zijn frasering, zijn realness. In mijn ogen bestaat soulmuziek in elk genre, in elk land. Denk maar aan de live-uitvoering van 'Ne me quitte pas' van Jacques Brel, waarin de man zweet als een otter en intens in de camera kijkt. Dát is soul, dat wil ik bereiken. (Wrijft in de ogen en schrikt op) Ik heb een pluisje in mijn ogen. Ik heb gedaan met huilen!»

'All Rise' van Gregory Porter verschijnt op 28 augustus bij Universal.