Concert★★★☆☆
In de songs die Leon Bridges niet zelf de nek omwrong, vloog hij hoog en ver
Op ‘Coming Home’ (2015) leek Leon Bridges de Sam Cooke van de jaren 10 te willen worden. Op ‘Good Thing’ (2018) ging hij bewust meer voor pop dan soul. Via het vorig jaar verschenen Gold-Diggers Sound is hij een beetje de Maxwell van de jaren 20 geworden. Met die moves is nergens iets mis. Integendeel: je kunt er een gevarieerde setlist mee opbouwen, je hebt de songs voor het uitkiezen.
De eerste song die in KluB C helemaal uit de verf kwam, was ‘Motorbike’. ‘Brown Skin Girl’ was ook straf. En ‘Beyond’ trok sentimenteel richting ons aller hartstreek. Op Glastonbury zong Bridges onlangs ‘Texas Sun’ met fellow Texanen Khruangbin, bij ons deed hij het zonder hen. ‘Sweeter’, dat Black Lives Matter-lied van iemand die er nooit eerder één schreef, mag ik niet vergeten. En ‘River’ moet ook bij de hoogtepunten: hij zong het alleen met zijn vrouwelijke backing en zijn akoestische gitaar, dit aandachtige publiek had een meezingmoment verdiend.
Zoals eerder aangestipt, nekt Leon Bridges op deze tour de charmes van sommige liedjes met een slechte geluidsmix, met veel te hard bonzende bassen en met bindteksten die niet of amper zijn te verstaan. Zijn fonkelende funksongs verdienen beter. Ik vroeg me bij momenten echt af waarom hij ons, geholpen door zijn zevenkoppige band, lang niet overal zijn gevoelswereld introk. Maar tijdens de songs die hij wél vleugels gaf, vloog hij wel hoog en ver.
Volg al het festivalnieuws via onze Rock Werchter liveblog
