In een kolkende Trix werd ons bevestigd: Fontaines D.C. is een band die straks gróót zal zijn

Lente, ook bij Fontaines D.C.: de knoppen staan op knappen, de bloemen klimmen naar buiten. In Trix stond een band die straks gróót zal zijn.

‘Dogrel’ was in 2019 even het prachtige geheim. Het plaatje waarover je je vrienden zou vertellen, maar later, nu nog niet - eerst zelf even proeven, nectar is er niet om te delen. Dubieus Dublin had een score gekregen, en Fontaines D.C. was opgestaan om niet meer weg te gaan.

Toen kwam het virus, en met het virus het koude onbehagen. ‘A Hero’s Death’, het tweede album, deed in gelijke delen wanhoop en opwinding. Postpunk, beweren mensen die Wikipediapagina’s aanvullen. Het kind van Idles en Sleaford Mods, zegt mijn moeder aan de telefoon - maar de verbinding is slecht, dus mogelijk verzin ik dit.

In Trix klonk opener ‘A Hero’s Death’ warmer dan op de gelijknamige plaat, joyeuzer, alsof ‘Life ain’t always empty’, dat als door een machinegeweer gereproduceerde zinnetje, van z’n radeloze ironie gestript was. Fontaines D.C. wordt weleens met ennui in verband gebracht, het overlevingsmechanisme van wie zich liever aan kloten of clit krabt dan als een kapitein de stormen te trotseren, maar luister naar de liedjes: er zit veel in, maar geen onverschilligheid.

Live kon je je kicks krijgen van de zwarte baslijnen van Conor Deegan III en het sombere scanderen van frontman Grian Chatten, maar net zo goed kon je je verbazen over hoe dansbaar Fontaines D.C. is, en hoe er in het rauwe gehakt van ‘Chequeless Reckless’, ‘A Lucid Dream’ en ‘You Said’ toch ook iets zoetigs zit. Zo gek is dat niet: ook van Joy Division kan je euforisch worden.

Voor ‘Sha Sha Sha’ heeft Fontaines D.C. de notaris van The Clash moeten trakteren, en tijdens ‘Television Screens’ begreep ik plots waarom ik ook al aan The Smiths had staan denken: Chatten rekt z’n woorden zoals ook Morrissey dat doet, klaaglijk huppeltje van de stem inbegrepen.

Mooie, bonkige frontman, trouwens, Chatten. Hij legde het Ian Curtis-like aan met zijn microfoonstatief, en liet bij elke song een onsje meer waanzin toe. Dat leidde bijvoorbeeld tot een flink vervet ‘Hurricane Laughter’. Kwaad, geil, roezig: er moest een dampkap boven de spionkop voor het podium. En hoe krankzinnig kortgerokt was ‘Boys in the Better Land’ toch, de afsluiter van de reguliere set?

Straks is er ‘Skinty Fia’, de derde plaat. In Trix werden al vier voorschotten gestort. Daarbij single ‘Jackie Down the Line’, met in de lyrics Chatten als de kritische recensent van z’n eigen bindingsangst: verslavend snoep. ‘I Love You’ begon als een ideetje van The Cure, maar werd snel iets van Fontaines D.C. - denk: een berg, een vuurbal die naar het dal rent, en jij, jij bent de laatste wandelaar die hier vegetatie heeft gezien. Over Ierland gaat het, het mooie, moeilijke Ierland. De jongenskamer van de vijf van Fontaines D.C. staat er, het hart pompt er - maar ernaar kijken doen ze nu vanuit Londen.

De korte bisronde eindigde niet met woede, zelfs niet met onbehagen - wel met verlangen. ‘Nabokov’ heet het hupse ding, en het zal op de volgende plaat staan. ‘Well, this is what it is now, pain pure sky / I’ll be your dog in the corner’: Grian Chatten is verliefd, en hij wil er wat van maken.