In ‘Hidden Stories’ van Hooverphonic huist een ongekende rijkdom aan subtiliteit en detail

Ze vormen een soort drievuldigheid waar je geen hoofdletter voor nodig hebt. Heilig zien ze er niet uit en voorwaar, ik zeg u, het is gelukkig ook geen voorwaarde om in een popgroepje te zitten. Ze zien er ook minder sjofel uit dan dat trio uit Bethlehem, en hun aanhang is voorlopig nog niet zo groot, maar daar wordt aan gewerkt. Jezus, Maria en Jozef nog aan toe: bij Hooverphonic zit Christus achter de knoppen en hij heeft iets van Phil Spector, minder gek en met minder wenkbrauwen, maar minstens even getalenteerd. Een obsessieve aandacht voor detail, een waarlijk reusachtige neus voor vorstelijke melodieën, overgoten met een zelfvertrouwen waardoor men zou denken dat hij niet uit Sint-Niklaas, maar uit Antwerpen komt: Alex Callier is, we gebruiken de woorden met moderatie, een fenomeen.

Ze wisselden vaker van zangeres dan Playboy-baas Hugh Hefner van bunny, maar dat stoort niet. Anders dan bij veel andere groepen staat de stem bij Hooverphonic niet op de voorgrond, maar is ze één van de vele kleuren waarmee wordt geschilderd. Na verre omzwervingen, onder meer in Zoutelande, vervoegde stamzangeres Geike Arnaert in november 2020 opnieuw de groep: a voice second to none, kraaide men in het persbericht, dat meteen ook breaking news was, want als de groep iets kan, dan is het haar pr verzorgen. Waarop ze meteen een nieuwe, bluesy versie van ‘Mad About You’ uitbracht, twintig jaar na de eerste. Maak een zin met ‘cirkel’ en ‘rond’.

Maak een zin met ‘roet’ en ‘eten’: corona streepte vorig jaar het songfestival weg waaraan Hooverphonic, met een ander lied en een andere zangeres, zou deelnemen. In de luwte van de lockdown kwam er veel tijd vrij om nieuwe muziek te maken en die is er nu, drie weken vóór het festival dat alleen in familieverband en met sloten drank bij elke valse noot – het zijn er gelukkig veel – te genieten is.

‘The Wrong Place’, zo heet hun van een wervend refrein voorzien nummer dat veel te goed is voor de Sinksenfoor van de zang, maar als het mislukt, kan Alex Callier zeggen dat hij dat al in de titel had voorspeld.

Vintage Hooverphonic: onder de verleidelijke oppervlakte borrelt de waanzin in songs die zonder uitzondering allemaal op de soundtrack van de films van David Lynch of Sergio Leone zouden kunnen staan. Zeker ‘Full Moon Duel’, maar dat is dan ook een eerbetoon aan John Barry en Ennio Morricone: dode helden, herdacht in een meeslepend lied.

Meeslepend is het woord voor de hele plaat: prachtig verklankte, op wellustige arrangementen drijvende, panoramische popmuziek, met de wortels stevig in de jaren 60, maar helemaal van nu. Alex Callier trok anderhalve maand uit om de nummers af te mixen, wat voor een ongekende rijkdom aan subtiliteit en detail zorgt op een plaat die bij elke beluistering groeit.