In Trix speelde Yard Act als Cristiano Ronaldo: zo uit op scoren dat ze vergaten spelopbouwende passes te geven

Drie types artiesten scoren steevast in het huidige muzieklandschap: tieners met een TikTok-account, Eurosong-acts en boze Britten met gitaren. Uit die laatste categorie komt Yard Act, een viertal uit Leeds dat specialiseert in sardonische postpunk. Denk: The Fall met een universiteitsdiploma. Sleaford Mods in bandvorm. Of Franz Ferdinand, maar dan met een praatzieke misantroop in plaats van een showman als zanger.

‘Yard Act maakt praten-boven-de-muziek-muziek. Ik hou daarvan, maar ik begrijp niet hoe ze het doen,’ aldus fan Elton John. Wel, Elton, in Trix deed Yard Act dat als volgt: drummer Jay Russell en bassist Ryan Needham legden een rudimentaire en lichtjes dansbare groove neer, gitarist Sam Shjipstone attaqueerde die rudimentaire en lichtjes dansbare groove met feedback en pieptonen, en frontman James Smith stak onderwijl tirades af over het kapitalisme, de Brexit, jeansbroeken en de algehele zinloosheid van het leven.

Yard Act kende een slordige start in Trix. In ‘Strip’ en ‘Witness’ viel nauwelijks een song te bespeuren. Hitje ‘The Overload’ – in de ‘FIFA 22’-soundtrack! – was niet zo meeslepend als had gemoeten: de strofes gingen verloren in het springerige enthousiasme van de band. Het was dankzij de clevere teksten van James Smith dat Yard Act begin 2022 vier- en zelfs vijfsterrenrecensies wist binnen te rijven voor hun debuutplaat ‘The Overload’, maar in Antwerpen kregen zijn woorden te weinig ademruimte, waardoor de rode draad vaak moeilijk te vinden was. De heren van Yard Act speelden als Cristiano Ronaldo: zo uit op scoren dat ze vergaten spelopbouwende passes te geven.

Tijdens ‘Tall Poppies’ gaf Yard Act een glimp van wat dit concert had kunnen zijn. Smith deed er het leven van een doodnormale vent uit te doeken, van zijn beloftevolle jeugd in een godvergeten dorpje tot zijn vroegtijdige dood in datzelfde godvergeten dorpje. Het zette Smith aan het denken: over zijn beperkte tijd op deze aardkloot, zijn onvermogen om emoties uit te drukken, de oppervlakkigheid van sociale media en de boze doch zinloze brief die hij aan de leiders van de wereld zou willen sturen. De band ondersteunde hem of liet hem zelfs gewoon in stilte zijn hart luchten, met woorden die vaak niet eens op plaat stonden. Hij eindigde met een verontschuldiging: ‘Ah fuck, I don’t know.’ Hij maakte indruk op dezelfde manier als Kae Tempest met hun spoken word dat kan.

Teleurstellend: het groepje had geen fluit meegebracht voor die doldwaze solo in ‘Payday’. Verrassend: de bindteksten van James Smith, die als een halve stand-upcomedian leuterde over de betoverende tweedehandsjeansbroeken die hij in Antwerpen op de kop had weten te tikken. ‘Ik hou van België! Nu ja, elk land ziet er geweldig uit als je uit Engeland komt,’ zei hij laconiek, waarna hij ‘Dead Horse’ snedig inzette. Klonk als: ‘House of Jealous Lovers’ van The Rapture, maar voor het Brexit-tijdperk.

James Smith – rode kop, verward haar – vatte de avond tijdens de bisronde als volgt samen: ‘We zweten omdat we erom geven.’ Nu moet Yard Act die tomeloze bezieling nog zien te beheersen. Herkansing: Pukkelpop.