‘Is This It’ van The Strokes is een monumentale plaat

De Britse pers, altijd op zoek naar iets om zich druk over te maken, heeft een nieuw slachtoffer gevonden in haar superlatievenoorlog: The Strokes. Zodanig gehypet dat ze – met slechts een drie songs tellende ep op zak en een full cd in het verschiet – op alle grote Britse zomerfestivals op het laatste moment van de marquee naar de main stage verschoven moesten worden, om rellen te voorkomen. ‘Beste debuut sinds Oasis’ ‘Definitely Maybe!’’, werd er geblokletterd, al vinden wij dat een bedenkelijk compliment.

Daar staan ze dan, van nergens straight to the top: vijf jonge kerels uit New York, zwervend van hotel naar hotel, een spoor van sufgeneukte groupies en lege verpakkingen downers achterlatend.

Die full cd is er nu, en het is een monument van een plaat geworden. Een plaat die de puntjes nog eens op de i zet: vanaf nu duurt een goede cd 37 minuten en bevat hij elf nummers. Genoteerd?

Een rauwe plaat, rauw als in ‘Raw Power’ van Iggy & The Stooges. Een veredelde demo, een plaat die klinkt of ze voor de muziek wil doen wat de Dogma-beweging voor de film gedaan heeft: no frills, de ongebakken biefstuk zo in je strot rammen. Met een zelfvertrouwen dat aan arrogantie grenst, en niet eens onterecht. Een stroke: een klap, een bom die inslaat.

Julian Casablancas, de trashy frontman, klinkt bijwijlen zeer Lou Reed – denk The Velvet Underground net nadat John Cale zijn biezen gepakt had – maar net wanneer je denkt hem door te hebben, perst hij een onverwachte wending uit z’n longen die je van je sokken blaast. De gelijkenis met Reed zal wel iets te maken hebben met de stad waar ze beiden vandaan komen: New York, New York, het mekka van de zero tolerance, waar Belgische politieagenten op snoepreis gaan om te weten te komen hoeveel dosissen pepperspray vergunningloos urineren in uw buurmans brievenbus u oplevert. In de aanstekelijke punkhymne ‘New York City Cops’ luidt het: ‘New York City Cops/ They ain't too smart’. Een stroke: een slag van een wapen – een knuppel, bijvoorbeeld.

Op ‘Barely Legal’ zingt hij: ‘I wanna steal your innocence / To me my life it doesn’t make any sense / Your strange manners I love them so / Why won't you wear your new trenchcoat?’ – het soort decadentie waarvoor u ons wakker mag bellen. Een stroke: een liefkozing.

Revolutionair? Het valt niet mee revolutionair te zijn dezer dagen. Gewoon heel erg goed zijn helpt al veel, en op deze plaat staan elf heel goede songs. Een zekere opwinding maakte zich van ons meester bij het beluisteren ervan. We herkenden het gevoel: het overviel ons de laatste keer toen we voor het eerst ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana hoorden, het gevoel dat we de geboorte van iets groots aan het meemaken waren.

Zoals op het onweerstaanbare ‘Alone, Together’: de riff klinkt een beetje als de B-52’s die Sonic Youth tegen het lijf lopen, maar wordt dan gekoppeld aan een refrein dat helemaal in your face is. Een stroke: een beroerte.

‘Hard to Explain’ begint als iets van The Cure, nee, de Pixies, en wordt dan iets van de jonge Smashing Pumpkins, nee... ach, de vergelijkingen gaan onherroepelijk mank: de songs en de sound van The Strokes herinneren aan onnoemelijk veel verschillende groepen, telkens valt er een flard van iets anders te herkennen, maar nooit lang genoeg om tot een positive ID te komen. Uiteindelijk doet het er niet toe: The Strokes klinken als zichzelf, en daar weten wij genoeg mee.

Deze ongemeen spannende fuck you van een plaat eindigt met ‘Take It or Leave It’, en inderdaad: deze plaat is te nemen of te laten. Als u ons voor deze ene keer even toestaat uw hand vast te houden: nemen!