Platen van de week
Isolde Lasoen, Sleaford Mods en Stef Kamil Dylan: deze platen verdienen deze week uw aandacht
Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie vijf platen die dringend te degusteren dan wel te negeren zijn.
Isolde Lasoen - ‘Oh Dear’ ★★★★☆
Autoroute du Soleil, haute couture van Pierre Cardin, de ravissante Bardot in Saint-Tropez. Het poëtische ‘sous les pavés, la plage’ van de straten in Parijs tijdens mei ’68 en zomers die niet leken te eindigen, met meisjes alleen maar in minirok: in de jaren 60 was de verbeelding aan de macht. Tenminste, dat denken wij die ze niet echt hebben meegemaakt. Het zal ongetwijfeld meer inbeelding dan verbeelding geweest zijn.
Jane en Serge zongen ‘Je t’aime... moi non plus’ en nooit is muziek erotischer geweest, entre mes reins nog aan toe. Tot nu dan, want op de nieuwe plaat van Isolde Lasoen staan een aantal bijzondere en tot hevige verliefdheid uitnodigende topliederen die perfect zouden hebben gepast in de vrijgevochten Parijse sfeer van de jonge Birkin en Gainsbourg.
‘Oh Dear’ opent verleidelijk met de zoemend en rijkelijk van arrangementen voorziene droom- en titelsong. Het is de start van een fijne reis door de tijd die na 10 nummers jammer genoeg al eindigt in het al even dromerige ‘Muse au Musée’. Daarin gaat de geest van The Shadows een mystiek huwelijk aan met een inventieve bas, waarover Lasoen weelderig haar ijle sirenenzang drapeert: vanaf zijn vaste wolk links voorbij Jupiter knikt Ennio Morricone goedkeurend en humt een eindje mee.
‘Douce Mélancolie’ was de eerste single en is verondersteld bekend: een duet met de Franse gentleman Bertrand Burgalat, een man die van zovele markten thuis is dat hij de tel kwijt is en wij ook. ‘Melancholie is het geluk om triest te kunnen zijn,’ zo zingt hij gevat maar in het Frans, waarmee Bertrand de sfeer van deze plaat ook mooi samenvat. Nostalgie op een paar notenbalken, inclusief een geweldig dramatisch einde met violen: kan zo in een film van James Bond.
‘Capricorn Avenue’ is nog zo’n filmtune, met wahwahgitaren, krinkelende vioolpartijen en de sfeer van een grootstad bij nacht. Een lied dat geen tekst nodig heeft om beklijvend te zijn.
En zo gaat het de hele tijd gewoon verder, alsof het geen moeite kost, nu eens in het Frans, dan in het Engels: in het smachtende ‘Something French’ bijvoorbeeld, dat op het eender welk festival van San Remo hoge ogen zou gooien als ik in de jury zou zitten.
Helemaal Gauloises wordt het in ‘Batterie,’ een naar een pastiche neigend duet van Isolde met de man van wie ze tijdens concerten – volgens kwatongen gelukkig alleen maar – de achterkant ziet: Daan is zijn naam.
Gevolgd door ‘Tigra’, een nummer met meer blieps dan de vorige dat zo op weer een andere soundtrack kan: die van ‘A Clockwork Orange’, bijvoorbeeld.
En zo versmelten beeld en klank de hele tijd in elkaar, alsof ze voor elkaar geboren zijn.
Chouette! (mc)
Sleaford Mods - ‘UK GRIM’ ★★★½☆
Sensitivity readers, deelsteps, Vladimir Poetin, Ben Weyts: redenen te over om kwaad te zijn, en dus ook redenen te over om ons te verheugen over de nieuwste Sleaford Mods. Want ja: op ‘UK GRIM’, plaat nummer twaalf alweer van de schrik van Nottingham, veegt wandelend syndroom van Tourette Jason Williamson weer als vanouds genadeloos de vloer aan met alle clueless cunts, Tory twats en jolly fuckers die hem voor de voeten lopen. Nee, even geen tijd voor nuance of loos zou-je-dat-nu-wel-doen-Jason-geneut: een wanker is een wanker en daarmee uit. Opluchten dat dat moet doen! Toegegeven, nieuwe horizonten verkennen Williamson en zijn trouwe beatleverancier Andrew Fearn op ‘UK GRIM’ niet, maar aangezien de ouwe goed genoeg waren, hoort u ons niet klagen. Zeker niet wanneer het een instantklassieker oplevert als het titelnummer, waarin het Verenigd Koninkrijk van na de Brexit op weinig subtiele wijze met de vuilnisman wordt meegegeven. De mening van deze recensent: song én clip (getekend: Cold War Steve) van het nog jonge jaar. Al moet ‘D.I.Why’, waarin Williamson er een net iets te hip geklede faker vriendelijk op wijst dat die één van zijn tatoeages heeft laten vallen – humor – niet veel onderdoen. Ontroerende tranche de vie ook: ‘I saw a doctor, I said: ‘Why do I feel like slapping these B&M goths and all this post punk dross?’ He said: ‘Because they’re fucking cunts, Jason. Fucking hit ‘em!’’
Lang verhaal kort: punk is still not dead. Iemand witte verf en een kwast bij? (nj)
Fever Ray - ‘Radical Romantics’ ★★★★☆
Karin Dreijer staat voor non-conformisme. Queerness. Getikte humor. Het vermogen om in een paar tellen een eigen universum op te roepen. ‘Radical Romantics’ is/heeft dat allemaal, en toch is het een andere plaat geworden dan de vorige. Terwijl op ‘Plunge’ de goesting uit de groeven spatte, dwong de pandemie Dreijer tot zelfreflectie en stilte. Het resultaat is een plaat over liefde onder een web van tristesse. Hartzeer om onvervuld verlangen (‘Shiver’). Ontgoocheling over onuitroeibare denkpatronen (‘What They Call Us’). In een vingerknip schakelt Karin tussen ijskoud en opgewonden, tussen kwetsbaar en wraakzuchtig. Broer Olofs synths en percussie dompelen ‘Kandy’ en ‘New Utensils’ in The Knife-neonlicht. Producer Vessel pompt ‘Carbon Dioxide’ op tot een intergalactische trancehit. De waaier aan beats, bleeps en squeaks klinkt vertrouwd, maar veel songs vouwen trager open, met meer nuance, meer geduld. Voor het eerst mag Nine Inch Nails tracks infecteren met noiseslierten en industriële drones: ‘North’ is een dreigende mistbank van een song, en de melodie die als een zoeklicht door ‘Even It Out’ dwaalt, heeft DNA gemeen met Front 242. Evolutie heet dat. ‘We’ve been talking / Now I’m singing’ dropt Dreijer ergens. En hoe. (hs)
Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden - ‘Play Bob Dylan’ ★★★☆☆
Hoe goed multipel kunstenaar Stef Kamil Carlens en Bob Dylan met mekaar omgaan, mocht ik voor het eerst meemaken toen ik op 29 juli 2011 in een tent vlak bij het Oostendse station bewonderend vaststelde met welk een brio en mateloos respect hij en ‘The Gates of Eden’ zich vastbeten in de uithoeken van Dylans immense repertoire. Ik heb de playlist van die avond al 12 jaar op mijn werktafel liggen. Als ik er alleen maar naar kijk, krijg ik al rillingen – terwijl ik terugdenk aan de beklijvende versies van ‘New Pony’, ‘Need a Woman’, ‘Born in Time’, die ik rechtopstaand en lichtjes betraand aanhoorde.
Die onmiskenbare magie weten Carlens en zijn Gates of Eden moeiteloos terug te vinden op de dubbelaar ‘Play Bob Dylan’. ‘I and I’, ‘Not Dark Yet’, ‘Carribean Wind’, om nog te zwijgen over het wonderlijke ‘Forever Young’: ze beginnen en eindigen allemaal met de k van kwaliteit. Stef Kamil covert maar kopieert niet. Hij klinkt soms meer als Tom Waits dan als de Bob in kwestie, maar gelukkig toch vooral als zichzelf. Dylan coveren is altijd een hachelijke onderneming, maar op deze nieuwe van SKC en de uitstekende ‘Gates of Eden’ klopt het helemaal. (md)
Sam Gendel - ‘Cookup’ ★½☆☆☆
Sam Gendel speelde sax op het sierlijk gearrangeerde ‘Notes with Attachments’ van Blake Mills en Pino Palladino en gitaar op zijn eigen ‘blueblue’, een stip in het midden van ambient en jazz. Op ‘COOKUP’ staan twaalf covers van r&b-hits van de jaren ’92-’04. Smachten, glanzen, glimmen en geilen doen deze versies van Soul 4 Real, Erykah Badu en Boyz II Men niet. ‘I Swear’ van All-4-One komt met fluit en golfslag, ‘In Those Jeans’ van Ginuwine met bamboestengel en vogels, en de ritmes van ‘Crazy in Love’ van Beyoncé worden saaie muzak. Wel verdienstelijk: Meshell Ndegeocello die ‘Anywhere’ van 112 naar haar hand zet en iemand die online haar significant other wil ontmoeten boven het helaas onevenaarbare ‘Are You That Somebody’ van Aaliyah. R&b vs. ambient jazz: 12-0. (gvn)
