‘J.T.’ van Steve Earle is een prachtig eerbetoon aan zijn overleden zoon

Wie naar de site van Justin Townes Earle surft, ziet eerst het bericht dat er in de nabije toekomst geen concerten gepland zijn. Dat kan ook moeilijk, want J.T. is dood.

De zoon van Steve Earle is op 22 augustus gestorven. Het autopsierapport, dat begin december bekend raakte, sprak van ‘accidental overdose’: dood per ongeluk. Ongewild overgevaren. Een combinatie van alcohol, cocaïne en fentanyl, voor wie het wil weten. Daarmee vervoegt hij het Fentanyl Wonder Team, waarvan de leden hun dood ook aan die superverslavende drug te danken hebben, al is ‘danken’ in deze context een verkeerd woord: Tom Petty, Prince, Heath Ledger, Chris Cornell en 49.000 andere, iets onbekendere doden per jaar. In Amerika alleen.

Rouw is rauw, maar geeft gelukkig soms ook aanleiding tot veel moois. De gedichten van Joost van den Vondel of Anna Enquist over hun dochters, ‘Tonio’ van A. F. Th. van der Heijden, de lamento’s van Nick Cave over zijn dode zoon Arthur: allemaal ouders die treuren om hun kinderen, maar met die treurnis ook iets doen, namelijk grote kunst maken. Het helpt niet, maar het helpt.

‘Ik voel de aanwezigheid van mijn zoon, ook al is hij er misschien niet. Ik hoor hem tegen me praten, hoewel hij er misschien niet is. Verdriet brengt verschijningen met zich mee, ideeën. Volg die ideeën, breng ze tot leven, want aan de andere kant is er verandering en verlossing.’ Woorden van Cave die helemaal plakken op de plaat die Steve Earle heeft gemaakt met songs van zijn getroebleerde zoon. Want getroebleerd was hij: Earle is gescheiden van zijn derde vrouw, de moeder van J.T., toen het baasje 3 jaar was. Er volgde een ingewikkeld en dikwijls moeilijk levenspad, met een afwezige vader en de doem van de drugs die dat soort mensen zo vaak lijkt te achtervolgen.

J.T. werd genoemd naar Townes Van Zandt, met wie de oude vrijbuiter Earle zeer bevriend was, en met wie hij een encyclopedische kennis van geestverruimende middelen deelde. Als het ooit nog mislukt in de muziek, kan Steve Earle zo een apotheek beginnen. Zoon Justin had zijn verslaving niet van vreemden en sukkelde van de ene rehab naar het andere opvanghuis, tot hij zijn muzikale stem ontdekte. De acht platen die hij heeft gemaakt, behoren tot het beste van wat de alt.country ons tot op heden heeft gebracht.

De laatste paar maanden voor zijn dood hadden vader en zoon meer contact dan ooit, en dan gaat J.T. per ongeluk toch dood: dat het leven geen cadeau’s uitdeelt, wist Jacques Brel al. Earle heeft de beste songs van zijn zoon opnieuw opgenomen, en deed dat met liefde en vaardigheid. De plaat eindigt met ‘Last Words’, dat Steve voor hem heeft geschreven. Wie het hier droog bij houdt, heeft geen hart: ‘Cause I loved you for all your life / Last thing I said was I love you / Your last words to me were I love you too’. De opbrengsten van de plaat gaan integraal naar de vrouw en dochter van J.T.