Concert★★★☆☆
Jehnny Beth op Rock Werchter was een raar feestje. Fraai feestje. En punk as fuck
Kil, kaal, streng, afgemeten, meedogenloos. Jehnny Beth deed geen enkele moeite om het publiek aan The Slope op te warmen voor de Peppers. Als die geinponems Californië ademen, zaten we bij Beth eerder in het Oost-Berlijn van 1981.
Cyberpunkmuzikanten, agressieve stroboscopen, hoekige industriële beats: Jehnny Beth katapulteerde ons terug naar de grauwe jaren 80 aan The Slope. Zelf sloop ze over het podium als een gothicversie van Grace Jones – wijdbeens, met schokkerige hoofdbewegingen, hongerig. Ze zong dan nog eens als Siouxsie Sioux, met veel gezwollen tragiek.
‘God Is That You’ herbergde het elektronische gruis van Nine Inch Nails. ‘Heroine’ gespte Diamanda Galas vast aan Front 242-achtige ritmeconstructies. ‘We Will Sin Together’ deed denken aan Anne Clark. De avondlijke kilte paste er wonderwel bij.
Wie de zangeres nog kende als frontvrouw van de Britse postpunkband Savages keek vast vreemd op. Zeker, ook solo bricoleert Beth met ijzig ongemak. Alleen voeren niet de gitaren, maar wel de apocalyptische elektronica de boventoon. Dat beenharde, minimalistische kader deed na een tijdje toch wat eenvormig aan, ook al sloofde Beth zich zichtbaar uit om de boel spannend te houden.
‘Women can do what the fuck they want with their bodies’, snauwde ze even later. Als er iemand is van wie je uitspraken tegen conservatieve Amerikaanse opperrechters verwacht, is het wel Beth.
‘More Adrenaline’ kon je met een bak goede wil zowaar feestelijk noemen: rauwe punktechno à la Miss Kitten & The Hacker. Beth sprong het publiek in om er ‘How Could You’ te zingen, felle elektropunk à la Ministry. Ze kent haar pappenheimers.
En kijk, de cirkel bleek mooi rond toen ze ‘Closer’ van Nine Inch Nails coverde. Klonk gek genoeg als Goldfrapp.
Raar feestje. Fraai feestje. En punk as fuck.
Volg al het festivalnieuws in onze Rock Werchter liveblog
