InterviewsBRDCST
Jenny Hval, Wu-Lu en Jaimie Branch op BRDCST in de AB: ‘Mijn favoriete geluid? Een spinnende hond’
BRDCST, het avontuurlijkste festival van de Ancienne Belgique, is op vrijdag 8, zaterdag 9 en zondag 10 april terug van een paar jaar weggeweest. Er is grime te ontdekken uit Oeganda. Iemand stelt dríé percussiegroepen voor. Eén groep heet —__—___, een andere FUJI|||||||||||TA. Wij mochten zoomen met trompettiste Jaimie Branch, de multidisciplinaire Jenny Hval en de in het oog te houden Wu-Lu: één klepper voor elke BRDCST-dag.
Jaimie Branch (vrijdag): ‘Wijn op de partituur’
Jaimie Branch, een fenomenale Amerikaanse, kan zich kwaad maken met haar stem maar is pas écht heftig op trompet. Haar liveband met cellist gaat naar jazznormen al heel lang mee. ‘Fly or Die’ is de plaat die ze komen spelen.
HUMO Wat verwacht je van je muzikanten?
Jaimie Branch «Dat ze zich te pletter spelen. Over een slecht optreden maak ik me geen zorgen meer – ze zijn zo goed dat ze me altijd opvangen. Ik ben vooral bezig met de energie tussen ons en het publiek, die het verschil maakt tussen een goeie en een onvergetelijke show. In de beste optredens leef ik even niet meer binnen onze uren, minuten en seconden. Op die ervaring ben ik uit in Brussel.»
HUMO Wanneer ben je met trompet begonnen?
Branch «Op mijn 9de. We waren net van New York naar Chicago verhuisd. Als ik in New York was gebleven, had ik staande bas gespeeld in het schoolorkest. In Chicago zou het sax of trompet worden – mijn ouders hadden hun veto gesteld tegen drums. We gingen pizza eten en ik stootte mijn vaders wijnglas om op de saxpartituur. Het werd de trompet.»
HUMO Is freejazz een vlag die voor jou de lading dekt?
Branch «Ja. Ik ben nooit goed geweest in zeggen wat ik verondersteld werd te zeggen, of in spelen wat ik verondersteld werd te spelen.»
HUMO Als oud-inwoner van Chicago en New York ben je goed geplaatst om de muziekscenes in die steden te vergelijken.
Branch «In Chicago vormen muzikanten een echte gemeenschap. Bijna alles draait er rond de muziek. Ego en persoonlijkheid zijn amper van tel. New York is een snellere en duurdere stad, waar je dat gemeenschapsgevoel niet hebt. Ik begrijp New Yorkers als ze kortaf zijn, hoor: ze zijn niet echt onbeleefd, ze zijn net – hoe zal ik het zeggen? – gevoelig voor tijd.»
HUMO Heb jij een band met oude muziek?
Branch «Zeker weten. Tijdens onze ‘Fly or Die’-shows coveren we soms ‘Stardust’ en ‘Moon River’. En als ik alleen optreed, doe ik soms ‘You Don’t Know What Love Is’ van Billie Holiday, met een drummachine en een vervormde stem.»
HUMO Op mijn Jaimie Branch Radio op Spotify is de tweede song ‘Thème de Yoyo’ van Art Ensemble of Chicago.
Branch «Ik ben een grote fan van trompettist Lester Bowie, één van de stichters van Art Ensemble of Chicago. Zijn werk met Lester Bowie’s Brass Fantasy is een must. Hij veranderde heel de tijd, het niveau was altijd hoog, maar hij deed het voor het plezier.»
HUMO Wat is je favoriete geluid?
Branch «Een ratelende boot. Ik hoor er altijd een zesachtstemaat in: het natuurlijke ritme van de oceaan, en ook dat van zeemansliederen.»
Wu-Lu (zaterdag): ‘North Sea Jazz: nee’
Wu-Lu is de in Londen – meer bepaald in Brixton – wonende Miles Romans-Hopcraft, een black die rockt en binnenkort debuteert bij Warp Records.
Wu-Lu «Ik ben begonnen op bas en trompet omdat mijn vader die instrumenten ook speelde. Mijn moeder werkte voor de organisatie Youth Music, via haar leerde ik scratchen met draaitafels. Toen mensen vroegen welk instrument ik speelde, zei ik: ‘Geen.’ Mijn moeder zei: ‘Draaitafels zijn wél een instrument.’»
HUMO Ik hoor veel genres in je muziek. Is dat altijd zo geweest?
Wu-Lu «Naar grime en dubstep heb ik een tijdlang stiekem geluisterd, want mijn vrienden waren rockers. Ik zocht er vooral samples in. Een vriend met wie ik samen Flying Lotus-achtige muziek maakte, zei eens: ‘Waarom speel je hier geen bas boven?’ Vanaf dat moment ben ik alles beginnen te mengen: ik hield van de bas van Red Hot Chili Peppers, maar ook van de drumbreaks van Busta Rhymes. Zelfs een stukje happy hardcore kon een coole sample opleveren.»
HUMO Mijn Wu-Lu Radio op Spotify laat The Bug en Dry Cleaning voorbijkomen.
Wu-Lu «Allemaal goed! Als ze me maar niet indelen bij de Londense jazzscene, of me op het North Sea Jazz Festival willen boeken.»
HUMO Waar ben je niet goed in?
Wu-Lu «In iemand nadoen. Een Pete Rock-beat zal ik er nooit uit krijgen. Ik kan alleen Wu-Lu-rockbeats fabrieken.»
HUMO Wat is je favoriete geluid?
Wu-Lu «Dat van drums. Ik kan de hele dag naar dezelfde drumbreak luisteren.»
HUMO Je harde song ‘South’ is mijn favoriet.
Wu-Lu «Er was binnenin iets aan het etteren toen ik die song schreef. Ik was mezelf kwijt aan het raken. Ik wilde de luisteraar een dreun geven. De invloed van Rage Against the Machine in die song gaat terug naar mijn skatejaren. Skaten was: eerst niet durven te springen en het dan toch doen. De groep waarin ik dat deed, dat waren mijn broers en zussen. Je had de gewone wereld en daarnaast de skatewereld. Ook via graffiti zag ik een nieuwe wereld openklappen.»
HUMO Arlo Parks, ook uit Londen, vertelde dat ze het intrigerend vond dat King Krule in dezelfde stad rondliep als zij.
Wu-Lu «Ik had dat met Dean Blunt: zijn ‘Black Metal’ klonk als een blauwdruk. Roots Manuva was zelfs van Brixton, net als ik. En love to Gorillaz, all my days. Cartoons én grooves: wat was dát?!»
Jenny Hval (zondag): ‘Veel medeklinkers’
Ook op haar nieuwe plaat, ‘Classic Objects’, vindt de Noorse Jenny Hval moeiteloos haar plek op de grens tussen pop en avant-garde.
HUMO Mijn favoriete nieuwe song is ‘Jupiter’: eerst een moeilijke tekstpuzzel, aan het eind een mooi stuk noise.
Hval «Als die song een yogaoefening was, zou de noise de savasana zijn: de houding waarbij je ultieme ontspanning ervaart.
»En wat die puzzel betreft: ik gebruik veel woorden, ja. Soms is het meer proza dan poëzie (lacht). Als ik uit mijn bubbel kom nadat ik een plaat gemaakt heb en in een café muziek hoor, denk ik vaak: is dat álles? En met zoveel klinkers? Ik ben altijd verrast hoeveel medeklinkers ik in mijn teksten krijg.»
HUMO De Jenny Hval Radio op Spotify serveert L’Rain en Cassandra Jenkins, terwijl ik zelf Paul Simon en Alice Coltrane in jouw muziek hoor, en Suzanne Vega en Kate Bush.
Hval «Je krijgt dus gewoon andere artiesten die ook goeie recensies hebben gekregen. Begrijp me niet verkeerd: het is een eer om L’Rain op mijn Spotify-radio te hebben. Maar die playlists hebben iets irritants: ik wil op L’Rains radio ook haar invloeden horen.»
HUMO Wat wilde je worden toen je 16 was?
Hval «Een academica die tussendoor ook wat muziek maakte.»
HUMO Je hebt een proefschrift geschreven over Kate Bush.
Hval «Ik luisterde in die periode naar de raarste dingen, maar herontdekte ook de vocale experimenten op haar plaat ‘The Dreaming’ uit 1982. De teksten zelf heb ik niet ontleed, maar wel de woorden – of beter: klanken – die ze zingt, herhaalt, schreeuwt. Ik wilde weten welke betekenis die vocale effecten aan haar teksten gaven.»
HUMO Wat is je favoriete geluid?
Hval «Vroeger was ik geobsedeerd door synths die geluiden maken die je niet in de natuur kunt terugvinden. Tijdens corona is mijn hond mijn favoriet geworden: als ze tevreden is, spint ze als een kat.»
Jaimie Branch (8/4), Wu-Lu (9/4) en Jenny Hval (10/4) spelen op BRDCST in de AB. Tickets & info: abconcerts.be
