Josh Homme: ‘Niemand zit te wachten op mijn politieke visie’

Hoera! Josh Homme blaast 50 kaarsjes uit. Daarvoor trakteert hij ons op een avondje Rock Werchter (2 juli) en een nieuw album (16 juni), waarop wij hem dan weer een heruitgave van zijn laatste interview cadeau doen. Bij deze: proficiat Josh!

Waar een bijna-doodervaring een donkere schaduw over de vorige plaat van Queens Of The Stone Age wierp, keren Josh Homme en z’n bende struikrovers ditmaal terug met schuddende heupen en een kwaadaardige grijns op het gezicht. Plaat nummer zeven heet ‘Villains’ en is hun uitbundigste tot dusver. ‘Iggy Pop heeft mijn lust for life weer aangewakkerd.’

Het was de herfst van 2011 en Joshua Homme, de imposante frontman van woestijnrockers Queens Of The Stone Age, lag op een operatietafel te stikken in zijn zuurstofslang. Wat een routineoperatie aan zijn knie had moeten zijn, had hem bijna het leven gekost. Door een stafylokokkeninfectie bleef hij vier maanden aan zijn bed gekluisterd, met buisjes in zijn been en een depressie in zijn hoofd. Met veel moeite bracht hij twee jaar later het donkere meesterwerk ‘…Like Clockwork’ uit. ‘I want God to come and take me home’, zong hij op die plaat. Ja, Josh Homme zat diep.

‘Hoe dieper de vallei, hoe hoger de berg,’ zegt hij daar nu over. Op ‘Villains’ scheert hij dan ook hoge toppen. De plaat opent met het opzwepende ‘Feet Don’t Fail Me Now’. Zijn voeten – of zijn knieën? – begeven het niet terwijl Homme danst voor zijn leven.

HUMO ‘Me and my gang come to bust you loose’, zing je in het eerste nummer. En ook: ‘Feel like a fool, like a dancing fool’. Zo vrolijk hebben we jou in lange tijd niet meer gehoord.

JOSH HOMME «Ik weet het. Het is een muzikantencliché, maar mijn platen vormen de soundtrack van mijn leven. Dat is onvermijdelijk: ik stel me kwetsbaar op om mijn teksten en muziek te schrijven en stop een groot deel van mezelf in elke plaat. Tijdens het schrijven van ‘Villains’ voelde ik me kiplekker en dat hoor je. Elk leven heeft zijn ups en zijn downs en ik ga de minder mooie momenten niet uit de weg: die kunnen zelfs tot heel boeiende muziek leiden. Maar ik prijs mezelf gelukkig dat ik me niet langer zo terneergeslagen voel als tijdens de opnames van ‘…Like Clockwork’.»

HUMO Wat heeft je uit je depressie gehaald?

HOMME «Tijd doorbrengen met mijn gezin en een tournee doen met Iggy Pop. Het klinkt als een voor de hand liggend grapje, maar Iggy Pop heeft echt mijn lust for life weer aangewakkerd. De man is 70 en staat nog elke keer met evenveel lef en passie op het podium. Hij gaat steeds tot het uiterste en perst zo iedere druppel geluk uit ieder moment. Dat inspireert me mateloos. Vroeger verloor ik vaak mijn grip op het heden en dwaalde ik doelloos door het leven. Maar na die mislukte knieoperatie werd het voor mij heel duidelijk dat het nú echt alles is wat je krijgt. Door Iggy Pop wou ik mijn tijd weer gebruiken om muziek te maken en vooral: om er weer van te genieten.»

HUMO Iggy Pop heeft zo zijn reputatie: hij is de peetvader van de punk, de man die zichzelf insmeert met pindakaas of zijn lijf met glas openhaalt op het podium. Is dat de Iggy Pop die jij hebt ontmoet?

HOMME «Ik probeer altijd iemand persoonlijk te leren kennen, niet op basis van zijn reputatie. Want ik weet dat ik zelf een reputatie heb en ik hoop dat mensen mij ook onbevooroordeeld benaderen. Toen Iggy Pop me vroeg om met hem samen te werken, hebben we eerst urenlang gepraat om elkaar écht te leren kennen. Zo heb ik een intelligente en uiterst getalenteerde muzikant ontmoet, met een sterke literaire geest en een nog sterkere creatieve drive. Werken met Iggy Pop was het coolste dat ik ooit heb gedaan.»

HUMO Never meet your hero, zeggen ze dat niet in Amerika?

HOMME «Yeah… Fuck that. Iggy Pop is altijd al een inspiratie geweest en zal dat ook blijven.»

HUMO Je sprak daarnet over jouw reputatie. Hoe denk je dat mensen naar je kijken?

HOMME (lange stilte) «Ik denk dat ik mensen vooral polariseer. Sommigen storen zich aan mijn gedrag, anderen zijn onvoorwaardelijk fan. Maar ik probeer me eigenlijk zo weinig mogelijk zorgen te maken over wat anderen van me denken. Het klopt dat ik al heel wat stommiteiten heb begaan, maar ík ben degene die daarmee moet leren leven. En mijn grootvader gaf me ooit een advies dat ik nooit zal vergeten: ‘Als je anders bent dan de rest, dan krijg je geheid stenen naar je hoofd geslingerd. Je leert dus maar best om van stenen te houden.’»

HUMO Jullie nieuwe plaat heet ‘Villains’. Wie zijn die slechteriken?

HOMME «Voor mij is een villain iemand die dwarsligt, die tegen de stroom ingaat. Ik herinner mij nog altijd de eerste keer dat ik Jerry Lee Lewis op tv zag. Hij zat achter zijn piano en bracht ‘Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’. Zijn haar wipte op en neer terwijl hij pianospeelde als een maniak. Op een gegeven moment gebruikte hij zelfs zijn voeten. Dat stuurde een schok door het publiek, dat voor even de toestemming kreeg om hetzelfde te doen: opgaan in het moment.

»Ik kan me voorstellen dat heel wat mensen Jerry Lee Lewis toen als een kwaadaardige figuur zagen. Maar de één zijn vijand is de ander zijn held. Dat is in mijn ogen net rock-’n-roll: ongebreideld jezelf zijn, ongeacht het risico om een label opgeplakt te krijgen. En door jezelf te zijn kun je anderen ontwapenen en aanzetten om óók zichzelf te zijn. Als dat me tot een villain maakt, dan omarm ik die rol. Vandaar de titel van de nieuwe plaat. En ook: ‘Heroes’ bleek al ingenomen te zijn (lacht).»

HUMO In deze woelige tijden zullen sommigen bij ‘Villains’ denken aan de Donald Trumps en Kim Jong-uns van deze wereld. Maar je maakte in een persbericht meteen duidelijk dat de plaat daar niks mee te maken heeft. Waarom?

HOMME «Omdat er zich al genoeg volk in de politieke arena bevindt en ik me niet kan voorstellen dat iemand daar op mij zit te wachten. Met Queens Of The Stone Age bieden we net escapisme aan, een broodnodige portie onversneden onbezorgdheid. Ik heb een heleboel vrienden die in een dorre, onherbergzame streek wonen en hun job haten. Zij gaan naar optredens om even alle verantwoordelijkheden van zich af te leggen, niet om een politiek standpunt door hun strot geramd te krijgen. Hoe kan ík nu zeggen op wie zij moeten stemmen als ik dat zelf al maar half weet? Vandaar mijn mentaliteit: de wereld is een verknipte plek, laten we gewoon dansen.»

HUMO Over dansen gesproken: je hebt Mark ‘Uptown Funk’ Ronson ingeroepen om jullie plaat te producen. Een ongewone zet voor een rockband.

HOMME «That’s me, just being a villain (lacht). Ik weet dat ik door de keuze voor Mark Ronson, de producer van onder meer Adele en Bruno Mars, heel wat fans zal verwarren en zelfs enerveren. Daar kick ik op. Ik wil dat mijn publiek openstaat voor nieuwe ideeën en richtingen. Ik wil verrassen. En natuurlijk was ik er ook van overtuigd dat Mark Ronson en de Queens een perfecte combinatie zouden zijn. Ik had al met hem samengewerkt op de jongste plaat van Lady Gaga. Toen heb ik hem leren kennen als een producer die goed communiceert, fantastische ideeën heeft en zich helemaal in het werk van anderen kan onderdompelen.»

HUMO Wat heeft Mark Ronson aan ‘Villains’ bijgedragen?

HOMME «Hij was vooral een talisman voor ons, een constante herinnering aan de richting die we met de Queens uit wilden: namelijk een modernere versie van onszelf worden. Ronson hield ons gefocust en bracht heel wat hedendaagse kleuren aan in ons typerende geluid. Hij is bijvoorbeeld verantwoordelijk voor die geflipte dynamiek in ‘Head like a Haunted House’. Hij wou dat de gitaarpartijen in een razendsnel tempo opdoken en weer verdwenen, zoals in het spelletje Whac-A-Mole, waarin je met een hamer moet meppen op de mol die steeds uit een ander gat verschijnt. Voor zoiets heb je fantasie nodig. Het was een waar plezier om met hem samen te werken.»

HUMO Zo’n honderd meter van waar jullie ‘Villains’ hebben opgenomen, zaten de Foo Fighters in de studio te sleutelen aan hun nieuwe plaat. Sprongen jullie geregeld bij elkaar binnen?

HOMME «Natuurlijk, sinds Dave Grohl drumde op ‘Songs for the Deaf’ (2002), zijn we de beste maten. We zochten elkaar tijdens de opnames geregeld op. Mark Ronson heeft Dave zelfs een keer in een beschonken staat moeten wegsturen omdat ik net aan het worstelen was met de opname van een zanglijn (lacht).

»Ik heb veel respect voor Dave en wat hij blijft bereiken met de Foo Fighters. Hun nieuwe plaat ‘Concrete and Gold’ klinkt bizar. Ze heeft iets psychedelisch en zelfs avant-gardeachtigs. Dave durft nog steeds risico’s te nemen en dat waardeer ik. Want het is voor een succesvolle band makkelijk om zich vast te klampen aan een beproefde formule. Onderschat niet hoe moeilijk het is om je op nieuwe paden te begeven én de moed te hebben om te zeggen: dit is de moeite waard om opgenomen en gehoord te worden.»

HUMO Nog een andere ex-collega stak dit jaar zijn nek uit: Limburger Tim Vanhamel, die met zijn band Millionaire een comeback maakte en eindelijk een opvolger van het door jouw geproducete ‘Paradisiac’ uit 2005 uitbracht. Heb je zijn nieuwe plaat ‘Sciencing’ al gehoord?

HOMME «Dat meen je niet? Ik wist van niks! Ongelooflijk. Dat is geweldig nieuws. Millionaire was voor mij één van de meest ondergewaardeerde bands ter wereld. Een schitterend voorbeeld van wat rock-’n-roll kan en moet zijn. Ik heb destijds mijn uiterste best gedaan om de groep bij zoveel mogelijk mensen bekend te maken.

»Tim Vanhamel is één van de meest getalenteerde muzikanten die ik ken. We hebben veel tijd met elkaar doorgebracht en ik gaf veel om hem. Het was dan ook pijnlijk om hem te zien worstelen met het artiestenleven en alles wat daarbij komt kijken. En plots was hij verdwenen. Ik geloof dat Tim er toen gewoon nog niet klaar voor was. Ik wilde er wel zijn voor hem, maar ik had het gevoel dat ik hem niet kon helpen: hij wou net een break van het muziekwereldje. Maar om nu dus te horen dat Tim na al die jaren terug is? Waanzinnig. Het eerste wat ik doe na ons gesprek is die plaat kopen.»

HUMO Ga je gang.

HOMME «Fuck, yeah!»