‘Jude’ van Julian Lennon is een goeie, maar helaas geen grootse plaat

Toen ik Julian Lennon in 1984 sprak naar aanleiding van zijn uitstekende debuutplaat, gruwde hij ervan dat zijn eerste worp onvermijdelijk vergeleken zou worden met het oeuvre van zijn illustere vader. Maar nu, bijna veertig jaar later, noemt hij z’n zevende plaat ‘Jude’, wat natuurlijk verwijst naar, o ironie, ‘Hey Jude’ van die andere Beatle, dat eerst ‘Hey Jules’ heette, want zo noemden John Lennon en zijn eerste vrouw Cynthia hun zoontje. Julian leverde ook de inspiratie voor minstens twee songs van zijn vader: ‘Goodnight’ en ‘Lucy in the Sky with Diamonds’, gebaseerd op een markante uitspraak en tekening van de 4-jarige Julian, toen al had hij talent. Sinds die eerste plaat maakte Julian Lennon documentaires, schreef hij boeken, fotografeerde hij en wijdde hij zich aan filantropische projecten. Waarom talent versnipperen, waarom niet alleen songs schrijven? Op deze ‘Jude’ klinkt zijn stem iets minder als die van John (toen die werd vermoord, was hij negentien jaar jonger dan Julian nu is). Er steekt veel liefde in de teksten, maar ook een snuifje verbittering (‘the sins of the fathers’). ‘Jude’ is een goeie, maar helaas geen grootse plaat.