Concert★★★★☆
Kacey Musgraves vertederde op Rock Werchter als een liefdesbrief onder je hoofdkussen
Schande! Verraad! Idiotie! Toen de prachtige Kacey Musgraves gracieus als altijd het podium besteeg, geruggensteund door een gerodeerde, zevenkoppige (!) band, was The Barn nog leger dan een uitgeknepen bierbekertje, nog leger zelfs dan bij Sky Ferreira’s lamentabele set op TW Classic.
Ongelijk is er om bewezen te worden. De Kacey die aanvankelijk parmantig het podium op beende, was de Kacey van ‘The Kacey Musgraves Christmas Show’ op Amazon Prime, het is te zeggen: de Kacey die een publiek bij de hand neemt, door de kamer zwiert en vol op de mond zoent. ‘Star-Crossed’ opende groots, ‘Good Wife’ en ‘Breadwinner’ waren oersolide pop, ‘Butterflies’ werd het vlotst meegezongen. Allemaal nummers van haar vorige plaat ‘Star-Crossed’, niet haar beste. Maar dan begón het pas.
U moet weten: showroom-Kacey is niet de allerbeste Kacey. Bij haar moet u wél zijn voor hondsontroerende teksten, voor gebroken harten, voor een samenraapsel van in small-town America langzaam wegkwijnende losers en dromers. Eén van de mooiste refreinen die ik ken, is dat van haar ‘Merry-Go ‘Round’: ‘Mama’s hooked on Mary Kay (een tv-zender, red.) / Brother’s hooked on Mary Jane (wiet, red.) / And Daddy’s hooked on Mary two doors down.’ Gevolgd door: ‘Just like dust we settle in this town / On this broken merry go ‘round.’ Die plaat heet ‘Same Trailer, Different Park’, en die liet ze vanavond jammer genoeg – in tegenstelling tot haar hemel en aarde verschuivende concert in Het Depot een paar jaar geleden – links liggen.
In de plaats: een met zachte discoknipogen gestut ‘High Horse’, het ter hoogte van Spotify op exáct drie minuten afkloppende ‘Justified’, een wervelende cover van Elvis’ ‘Can’t Help Falling In Love’. Een hart is een spier: Kacey maakte er kipkap van met haar wondere Nashville-stem – een stem die gemaakt is om het Amerikaanse volkslied te zingen, ware het niet dat Kacey altijd, in de misogyne Amerikaanse countryscene, in haar voorvechterij van LGBTQ-rechten, tegen Amerika’s schenen heeft geschopt.
De opperste schoonheid zat in de staart, en daarmee doel ik voor alle duidelijkheid níét op haar, excusez le mot, bijzonder aanwezige achterwerk. ‘Slow Burn’ vertelde zoete americana-vignettes (‘Born in a hurry, always late / Haven’t been early since ‘88 / Texas is hot, I can be cold / Grandma cried when I pierced my nose’). ‘Rainbow’ was net zoals op het Grammy-winnende, van a tot z perfecte ‘Golden Hour’, welja, perfect.
Kacey Musgraves is, althans in België, als een liefdesbriefje dat je bewaart onder je hoofdkussen: des te kostbaarder omdat niemand ervan weet.
Volg al het festivalnieuws via onze Rock Werchter liveblog
