CD★★★½☆
‘Kara Jackson laat haar overpeinzingen heerlijk verdwalen in een labyrint van akoestische gitaren, tussen dronken ritmes, hemelse koortjes en ijle jazz’
Kara Jacksons liedjes glijden langzaam door het niemandsland tussen folk, blues, jazz en country. We denken meteen aan Nina Simone en Bill Callahan, maar horen ook waarom Jackson tatoeages van Joanna Newsom en Daniel Johnston heeft. Vaak gaan de people uit de titel van haar debuutplaat dood of blijken ze haar liefde niet waard, bezorgen ze haar de ‘Dickhead Blues’ of dumpen ze haar in de ‘Pawnshop’ van het leven. Jackson laat haar overpeinzingen heerlijk verdwalen in een labyrint van akoestische gitaren, tussen dronken ritmes, hemelse koortjes en ijle jazz. Bijna al haar songs druppelen uit de speakers met dezelfde trage polsslag. Stuk voor stuk nemen ze hun tijd om in je bloedbaan door te sijpelen. Daarna blijven ze dagenlang aan je hart plakken en door je hoofd spoken. ‘Some people use knives to be recognized’, klinkt het ergens. Kara Jackson hoeft enkel te zingen.
