‘‘Killed by Deathrock’ is de gepaste sound voor vreeswekkende tijden’

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Killed by Deathrock: Vol. 1' (2014) van diverse gothicpunkgroepen.

‘Carrière maken voordat de bom valt. Werken aan mijn toekomst voordat de bom valt.’ Onlangs hoorde ik deze klassieker van Doe Maar nog eens op Radio Nostalgie, en het klonk nog altijd even geweldig als in 1983. Uiteraard ontglipte mij destijds als 12-jarige het grimmige sarcasme van dat opgewekte skanummer. Wat nu wel anders is. En alsof wie anders dan de duivel ermee gemoeid was, want van God hoef je zelden iets te verwachten, viel door mijn onhandigheid thuis een stapeltje boeken om. Puur uit gewoonte opende ik een willekeurig boek en het eerste dat ik las was: ‘Moge gij mij bevrijden uit dit diepe niet, uit de duistere afgrond die geheel en al vertering is.’ Een fragment uit een manicheïstische psalm van Turfan. Ja, als we zo gaan beginnen, is de lol er wel af. Dan maar snel over naar mijn universeel helende corebusiness: de troost van muziek.

‘Killed by Deathrock: Vol. 1’ is een verzameling songs van obscure gothicpunkgroepen uit de hele wereld. Denk The Sisters of Mercy zonder budget, of een Limburgse variant van The Cure op Humo’s Rock Rally 1980. Geweldig dus.

Het Britse The Move met het sterke ‘Casa Domani’ blijkt volgens de persrelease compleet ongoogelbaar. Chapeau voor de researchers. En de Amerikanen van Afterimage presteren het zelf om zowel de gitaarlick van Joy Divisions ‘Disorder’ te ontvreemden als hun eigen song ‘Satellite of Love’ te noemen. Verder wel een prima track, hoor. Deathrock: de gepaste sound voor vreeswekkende tijden.