Kim Gordon, een prachtvrouw in hemd en zwarte das, klonk in de AB af en toe zelfs een beetje ontredderd

Onze excuses aan de dames Gevaert, Basinger, Clijsters, Kardashian, Novak, Wilde en Van Volcem, maar na het knappe concert dat ze gisteren in de AB Box in Brussel gaf, blijft onze favoriete Kim gewoon Kim Gordon.

Voor wie van niks weet: Kim Gordon was de bassiste van het elf jaar geleden in een rookpluim van noiserock, minimal music, indierock, no wave, grunge en meditatieve gitaarmuziek opgegane Sonic Youth. Op sommige zondagen is Sonic Youth nog altijd de belangrijkste rockgroep in ons leven.

Omdat de tijd niet stopt, is Kim Gordon ondertussen 69 (!) jaar jong. In 2019 maakte ze haar solodebuut met ‘No Home Record’. In de AB speelde ze alle negen songs van die plaat.

Wij waren al mee van van bij het begin, toen haar girl band met Madi Vogt (drums), Sarah Register (gitaar) en Camilla Charlesworth (bas) de stop-motioncello van ‘Sketch Artist’ begon aan te vullen met volumineus klinkende en gretig gespeelde rock.

De visuals palmden ondertussen de achterwand van het podium in: de gps sprong aan, het hele concert lang stonden we naar wegen vol auto’s te kijken, en naar verkeersborden en verkeerslichten. Maar het werkte.

Ooit, lang geleden, voor Sonic Youth (°1981) werd opgericht, net nadat Kim Gordon als twintiger van L.A. naar New York was getrokken, zat ze in het bandje CKM - de voorletters van bandleden Christine, Kim en Miranda. De tekst van hun song ‘Cosmopolitan Girl’ werd woord voor woord uit een advertentie van het lifestylemagazine uit de titel gelicht.

In haar nieuwe song ‘Air BnB’ deed Kim Gordon iets soortgelijks. Ze haalde de wervende advertenties letterlijk van de Air BnB-website: ‘Slated walls’, ’47 inch flat TV’, ‘Andy Warhol prints on the wall’, ‘Cosy and warm’. Ze zingt in slogans die ze ook in de vorm van drippaintings in musea laat ophangen, bijvoorbeeld in het Irish Museum of Modern Art, waar ze in de setting van een knus herenhuis met lijstwerk, open haard en schoorsteenmantels schilderijen ophing met daarop de boodschap ‘#Mood’.

Ook ‘Get Your Life Back Yoga’ zat vol slogans die ze evengoed op canvas had kunnen schilderen. Wij lezen ‘No Home Record’ nog altijd als de neerslag van een lange overgangsperiode, van opnieuw naar L.A. verhuizen, van rondrijden in de auto en die advertentiestad bestuderen en er een collage van in je hoofd maken. In de zinnen ‘Murdered out of my heart/Black matte spray’ horen we de verwerking van een scheiding en het verlangen om minder sentimenteel te zijn.

Maar de song ‘Murdered Out’ is in de AB vooral een lel in de stijl van ‘Sophisticated Bitch’ van Public Enemy (of nog beter: het lijkt op de versie van die track die ik fIREHOSE ooit live heb horen brengen.

‘Earthquake’ was veel zachter, Gordons immer hese stem klonk zelfs een beetje ontredderd. Maar de tekst was niet die van een ik-ben-verliefdliedje: ‘This song is for you/If I could cry and shake for you/I'd lay awake for you’. En even verder: ‘You want me to see you?/Are you twelve?’

Eerste bis ‘Hungry Baby’ was de hardste punksneer van de avond: check zeker eens de videoclip van die song, met dochter Coco Gordon Moore.

Gordon is altijd meer met beeld dan met muziek bezig geweest. Ze zag zichzelf vroeger niet echt als bassiste, ze vond de nowavemuziek die in New York werd gespeeld vooral brute kunst die haar vormelijk bevrijdde. We kregen zo’n nowavecover uit 1981: ‘Blonde Red Head' van DNA. Een korte, zinderende song, die live streng in toom werd gehouden.

Afsluiter ‘Grass Jeans’ was meer een rechttoe-rechtaanrocker die in feedback te slapen werd gelegd en die sarcastisch werd opgedragen aan ‘het Amerikaanse democratische experiment’. Specifieker: Gordon wilde met die song geld in het laatje brengen voor een non-profitorganisatie die ook Texaanse vrouwen de weg naar een abortuskliniek doet vinden.

Af en toe omgordde ze zelf een gitaar. Meestal volgde ze haar tekstblad. Ze bracht noise die van ver even rauw klonk als die van haar projecten Body/Head en Free Kitten, maar alles bleek wel net iets strakker in het gelid van De Song te lopen, en de begeleidingsgroep voegde vrij traditionele rock toe. Kim Gordon was uiteraard ook een prachtvrouw in paarlemoeren hemd en zwarte das.

Als haar voorprogramma had ze Pretty Happy (★★★☆☆) meegebracht: een trio uit Cork, Ierland dat soms een paar hemelen tegelijk wilde bestormen. Ze zongen, krijsten, riepen en declameerden alle drie. Uit pedaaltjes kwam een hoop noise, maar de meeste songs klonken gedreven, absurd en catchy. Ze speelden bovendien luider dan de hoofdact en drukten ons tussendoor meermaals op het hart: ‘We are pretty happy!’ Stuk tekst van hun song ‘Salami’, die over meer dan vleesverwerking alleen zou kunnen gaan: ‘Salami bad for the body/Salami leave me the hell alone/Salami a slice to calm me/Salami I'm afraid I've lost my phone’. Wij hebben ons niet verveeld tijdens Pretty Happy’s showcase van een halfuur. En hun laatste bindtekst klopte helemaal: ‘Thanks for having us. The next stop is the unbelievable Kim Gordon.’