Festivalitis
Kings of Leon kwam op de Lokerse Feesten als een donsdeken om je heen liggen. Geen aanrader in deze hittegolf
Het plan voor dag vijf van de Lokerse Feesten kon niet duidelijker zijn: vier bands van eigen bodem zouden de voorzet trappen, hitkanonnen The Vaccines en Kings of Leon hoefden de bal maar binnen te koppen. Helaas had die laatste band de tactische bespreking duidelijk gemist.
De zon stond nog hoog toen Whispering Sons (★★★1/2☆) aan de avond begon. Toch een beetje jammer voor een groep die het best tot zijn recht komt in het donker, maar Fenne Kuppens liet het niet aan haar hart komen. Eén ijskoude blik van haar en de hittegolf is cold wave geworden.
Een extra voordeel: in het volle licht laat het granieten geluid van de groep zich beter ontleden. De drammende drums van Tuur Vandeborne, die al na één nummer zweetparels op zijn voorhoofd had staan. De ijzige synths, de bassen van beton, de gitaar van Kobe Lijnen die als een mes door een warme paardenworst snijdt. En boven, naast en onder dat alles de kreunende, steunende en schreeuwende Kuppens, die elke keer dat ik haar zie toch weer gegroeid is als performer. In Lokeren maakte ze van ‘Satantango’ het hoogtepunt, ze spreidde haar armen in een pose die het midden houdt tussen de Hulk en Jezus aan het kruis: overgave als norm.
Ook bij ILA (★★★★☆) wisten ze wat verwachtingen waren. In januari De Nieuwe Lichting van StuBru gewonnen, vorige maand nog The Slope van Rock Werchter gesloopt en intussen is het zoeken naar een recensent die Ilayda Cicek nog níét met PJ Harvey heeft vergeleken sinds de release van haar single ‘Leave Me Dry’. In de kleine indoorzaal Club StuBru bewees Cicek dat ze vooral goed op weg is om zichzelf te worden. Even probeerde ik invloeden te onderscheiden, maar nadat ik ‘oosterse toonladders’, ‘St. Vincent’ en ‘Dans Dans’ had opgeschreven, ben ik daarmee gestopt en begon ik gewoon te genieten. Dat het soms nog wat onbehouwen klonk, vergeef ik haar graag, want wie wil er nu perfectie als er passie, venijn en grinta zijn?
Wie nog meer goesting wilde, kon die krijgen door in de ogen van The Vaccines (★★★1/2☆) te kijken. De blik van Justin Young was die van een kwispelende puppy op weg naar de hondenwei, en dat om songs te spelen die ze toch al ruim tien jaar in de vingers hebben. ‘Post Break-Up Sex’, ‘If You Wanna’ en ‘Wetsuit’... stuk voor stuk knalden ze sneller, strakker en snediger uit de versterkers dan ik had verwacht.
De band bracht vorig jaar een nieuwe plaat uit, ‘Back to Love City’, en daar kreeg Lokeren goede dingen uit te horen. ‘Headphones Baby’ en ‘Jump off the Top’ reken ik zelfs tot de beste songs van The Vaccines. Verder dragen de leden nog steeds kekke hemdjes, beweegt Justin Young zijn heupen zo hups als toen hij nog een twintiger was en blijft ‘Teenage Icon’ het perfecte lied om uw vuist blijmoedig in de lucht te werpen. Veel meer valt er over The Vaccines niet te zeggen, maar veel minder óók niet. Zouden ze al weten naar welk Belgisch festival ze volgend jaar mogen?
‘Soms zijn er concerten die je leven veranderen. Dit is er één.’ Presentator Stijn Van de Voorde had het niet over The Vaccines, maar over Hairbaby (★★★☆☆), de band van zijn boezemvriend Otto-Jan Ham. De quizmaster, tijdrijder en radiomaker vertelde voor het eerst over zijn muzikale droom in de ‘Popcast van de week’, het muzikale weekoverzicht van Van de Voorde voor Studio Brussel. Die bakte zijn vriend de perfecte poets door een nummer uit te brengen onder de naam Babyhair, dat precies klonk zoals Otto-Jan wilde dat Hairbaby klonk. Kun je nog volgen?
Enfin, wat je echt moet weten, is het volgende: een zanger is een groep en in het geval van Hairbaby is de groep een pak beter dan de zanger. ‘Dit moet toch hoop geven voor matige gitaristen?’ grapt hij zelf. Maar, het moet gezegd, Hairbaby heeft een paar juwelen van liedjes waarvan het zonde was geweest als die in de doos waren blijven zitten. ‘California’ had evengoed van Jeff Tweedy kunnen zijn, ‘As Long as You Don’t Kick Me Out’ klinkt als Eels die de blazers van The National hebben geleend. Meer hoopvol getoeter is er in afsluiter ‘Onward’, waarvan het refrein blijft hangen door zijn zelfspot. ‘Hairbaby lasts forever!’ kreet Ham. Daar ben ik niet helemaal zeker van, maar dit was met al zijn beperkingen wel een fijne show.
Kon ik dat van Kings of Leon (★★1/2☆☆) ook maar zeggen. De band uit Nashville is op papier de perfecte dagafsluiter, maar in Lokeren was hij dat... níét. De vraag is dan waaraan dat lag, en het antwoord is: niet aan de hits, ook al heb ik meezingers als ‘Radioactive’ en ‘Supersoaker’ al veerkrachtiger gehoord. Het grote probleem zat hem in de ruimte tússen die bekende nummers, en hoe de broers Followill die vol plamuurden met gitaren en drums. Een concert dat een sprankelend carrière-overzicht had kunnen zijn – zie ook The Vaccines een paar uur daarvoor – werd er één met een gebrek aan zuurstof, dat als een donsdeken om je heen kwam te liggen. U begrijpt: geen aanrader in deze hittegolf.
Ik werd persoonlijk nog blij van ‘The Bandit', een nummer uit hun laatste, wat meer experimentele plaat ‘When You See Yourself’, maar de vuistregel was toch: hoe ouder het nummer, hoe meer respons van het publiek. ‘Use Somebody’ en ‘Sex on Fire’, respectievelijk song zeventien en eenentwintig van de avond, waren de voorspelbare hoogtepunten, door de band opgeleverd in versies die amper van de studio-opname te onderscheiden waren. Vakwerk, maar de bezieling was zoek. Hoeveel mensen zouden het terrein hebben verlaten met het idee dat Kings of Leon hun echt had gegeven waarvoor ze naar Lokeren waren afgezakt?
Na Kings of Leon kregen de Leuvenaars van High Hi (★★★1/2☆) een herkansing voor hun optreden op Rock Werchter, dat verpest werd door technische problemen. In Lokeren hield de zekering het gelukkig wel en leek het ook in de zaal te gaan knetteren, tot er plots tien man vertrok en de rest van de kleine club het nodig vond om rond één uur ‘s nachts aan een uitgesteld theekransje te beginnen.
Dat duurde gelukkig maar even. High Hi hield zijn volk bij de les, kreeg iedereen aan het klappen en plots snapte ik waarom ik altijd zo euforisch word van de samenzang tussen drummer Dieter ‘Didi’ Beerten en gitariste Anne-Sophie Ooghe: hun stemmen liggen ontzettend dicht bij die van een ander fameus koppel, Win Butler en Régine Chassagne. Voorlopig is het te veel eer om High Hi het Arcade Fire van Groot-Brabant te noemen, maar dat de groep nog ver kan geraken met zijn euforische, altijd maar jagende indierock, staat buiten kijf.
