Lees hier de bespreking van toen: ‘Ryan Adams zou wel eens heel groot kunnen worden’

(Verschenen in Humo op 17 november 2001)

Adams morrelt al een tijd in de marge met zijn groep Whiskeytown en maakte vorig jaar zijn eerste solo-cd, waarop hij schitterende momenten afwisselde met nogal wat dylanesk geneuzel en dito mondharmonica’s. Niets, beste vrienden, had ons dan ook voorbereid op wat we hier voorgeschoteld krijgen. We kunnen het niet langer voor onszelf houden: hier liggen, verspreid over zeventig minuten en zestien goeie tot sublieme nummers, niets meer of minder voor u uitgestald dan het talent en de ziel van een Artiest, die na wat vingeroefeningen klaar is voor het grote werk.

‘New York, New York’ trapt af zoals ‘Tangled Up in Blue’ dat lang geleden deed voor ‘Blood on the Tracks’ (weer Dylan): een swingende, fast talkin’ brok weemoed over verloren liefde en we-moeten-verder, die meteen de aandacht omhelst. Verloren liefde duikt trouwens in veel nummers op: ‘I wish that you and I had those kids/ Maybe bought us that home’, klinkt het in ‘Somehow, Someday’. Het is: de rock-’n-roll voorbij en verlangen naar geborgenheid. In ‘Sylvia Plath’, slechts gegangmaakt door piano en viool, wil hij zijn eigen dichteres, en hij zwijgt over haar hoofd in de gasoven. Van het bitse ‘Enemy Fire’, dat laveert tussen de restanten van het stukgeslagen servies, willen we u vooral het einde niet onthouden: learn how to change and maybe I could stay/ Um... no. Het doet een beetje pijn, maar hey, that’s entertainment.

‘La Cienega Just Smiled’ - herinneringen en een vergeelde foto - komt dan weer akelig dicht in de buurt van het beste van Grant Lee Buffalo. We doen er verder nog een compleet arbitraire graai in: het vreugdedronken ‘Gonna Make You Love Me’ heeft zijn intro geleend van ‘Pinball Wizard’ van The Who en wordt aangedreven door een gortdroge gitaar.

In ‘Wild Flowers’ bekent de zanger wat hij met de prinses heeft uitgevreten: Poor Matilda/ Handcuffed hard to the wheel/ And steering wildly/ Through love’s fields, so blindly. De CD&V schreeuwt al om een onderzoekscommissie. Het telkens weer prachtig openbloeiende ‘Touch, Feel & Lose’, ten slotte, riep bij ons terstond het beeld op van een vingerknippende Otis Redding op een wolk, tot Sint-Pieter hem met een vermanend ‘Keep it down, Otis’ terechtwijst.

De bullshitdetector gaat vervaarlijk in het rood en afronden is dan ook aangewezen. We durven het niet te luid te roepen - sinds Tanita Tikaram zijn we voorzichtig geworden - maar Ryan Adams zou wel eens heel groot kunnen worden. Zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben.