Lewis Capaldi, de Schotse superster die nog thuis woont: ‘Ik ben een eenvoudig, vadsig ventje’

Zijn nummer ‘Someone You Loved’ was vorig jaar een van de meest gestreamde liedjes op Spotify en werd tot zijn stomme verbazing genomineerd voor een Grammy. Zelf houdt de Schotse popzanger Lewis Capaldi vooral van herriebands, goede komieken en eenvoud.

Dat 2019 een succesvol jaar voor hem was vindt popzanger Lewis Capaldi (23) misschien wel het ‘understatement van de eeuw’ en hij kan nog altijd niet geloven dat zijn liedjes overal in de wereld op de radio te horen zijn. ‘Kijk nu toch eens, een vadsig ventje als ik dat eigenlijk niet zo heel goed kan zingen, dat hoort toch helemaal niet wekenlang op de eerste plaats te staan? Ik kan zo tien jongens noemen met een veel betere stem, die altijd onbekend zijn gebleven.’

Dat zij niet in januari van dit jaar naar Los Angeles vlogen om de uitreiking van de Grammy’s bij te wonen, de belangrijkste prijzen in de Amerikaanse muziekindustrie, en hij wel, ziet de Schotse liedjeszanger vooral als een kwestie van geluk.

LEWIS CAPALDI «Ik zing graag hoor, dat doe ik al in de pub bij ons thuis in Bathgate sinds mijn 11de. Maar ik ben behalve mollig ook nog eens erg lui. Als ik mijzelf niet snel omringd wist door de juiste managers en agenten, lag ik waarschijnlijk nog steeds een beetje in bed liedjes te bedenken.»

En dan zat hij op het moment van dit interview (half februari) zeker niet in zijn kleedkamer in het Amsterdamse Afas Live een uur voor aanvang van zijn al maanden uitverkochte concert te praten met een journalist die wil weten wat hij zoal mooi vindt in het leven.

CAPALDI «Ik heb geen dure hobby’s hoor, ik woon nog bij mijn ouders thuis en ben te krenterig om geld uit te geven aan mooie kleren of zo. Voorlopig ben ik vooral druk met het verwerken van alles. Als ik straks klaar ben met optreden zit mijn tournee erop. Dan kom ik thuis en knijp ik mezelf even in mijn arm. Was ik dat echt, een maandje geleden in Los Angeles feestend met een paar vrienden? Stond ik, Lewis Capaldi, echt voor zesduizend meezingende jongens en meisjes in een Amsterdamse concertzaal?

»Hij kan het allemaal nauwelijks bevatten. Goed, die Grammy voor song van het jaar ging dan niet naar zijn eigen ‘Someone You Loved’ maar naar ‘Bad Guy’ van Billie Eilish, maar zijn liedje is inmiddels wel meer dan een miljard keer op Spotify beluisterd en dreigt net zo’n evergreen te worden als Adeles ‘Someone Like You’ of ‘Angels’ van Robbie Williams.

»Een universeel liedje over verlies dat hij schreef toen zijn oma overleed. ‘Ik denk dat ik met simpele woorden en een makkelijk mee te zingen melodie iets geraakt heb bij de mensen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik het liedjesschrijven echt helemaal in mijn vingers heb. Ik ben best wel een hypochonder, en denk al snel dat alles zo afgelopen kan zijn. Misschien ben ik wel een eendagsvlieg en is alles volgende maand voorbij.»

Band: My Chemical Romance

CAPALDI «Mijn ouders draaien altijd veel muziek thuis. Ze hebben een behoorlijke platencollectie met vooral veel grote namen als Fleetwood Mac, Elvis en voor mijn vader Genesis. Zelf was ik meer gefascineerd door de platen waar mijn zes jaar oudere broer mee thuiskwam. Slipknot en andere harde bands. Als jongetje van 10 raakte ik mateloos gefascineerd door emorockbands. Vooral My Chemical Romance met hun album ‘The Black Parade’ intrigeerde me mateloos.

»Best gek eigenlijk, want ik hield al snel van liedjes zingen, wat ik ook best aardig kon. Op school of in de pub, als daar kinderfeestjes waren. Toen ik de baard in de keel kreeg was ik even zoekende naar de juiste stem. Was best lastig voor me, en als ik thuiskwam deed een flinke portie herriebands me echt goed. My Chemical Romance vooral, maar ook Foo Fighters en Green Day waren mijn ding.»

Album: Paolo Nutini – Sunny Side Up (2009)

CAPALDI «My Chemical Romance-fans als ik vonden alles wat in de hitparade stond stom. Naar de radio luisterde ik eigenlijk niet, totdat iedereen om me heen ineens over Paolo Nutini begon. Dat was ook een gewone Schotse gast zoals wij, maar wel eentje die in 2006 ineens heel beroemd werd.

»Die vond ik wel oké, en als zo iemand op de eerste plaats kon komen, dan was hitparademuziek misschien best cool. Toen zijn tweede album ‘Sunny Side Up’ in 2009 verscheen, werd ik echt fan. Ik leerde van hem en van oude platen van Joe Cocker hoe ik mijn zwaardere stem op een goede manier kon inzetten.

»Eigenlijk kun je zeggen dat Paolo Nutini me leerde zingen zoals ik nu doe. Ik had een paar jaar echt moeite met mijn zware stem, maar leerde die door veel te luisteren naar ‘Sunny Side Up’ steeds beter te gebruiken. Ook mijn smaak veranderde. Ik ben veel naar singer-songwriters gaan luisteren. Naar iedereen van Bob Dylan tot Ed Sheeran, die ik allebei geweldig vind. Ik kwam erachter dat ik artiesten zonder opsmuk toch het beste vond. Iemand die gewoon met een gitaar het podium opkomt of zonder iets erbij achter de piano gaat zitten, dat vind ik het mooist.»

Stand-upcomedy: James Acaster

CAPALDI «Ik luister eigenlijk helemaal niet zoveel naar muziek. Liever zet ik een podcast aan als ik onderweg ben. Ik ben erg verknocht aan stand-upcomedy, dat zie ik misschien wel als de belangrijkste van alle podiumkunsten.

»Het idee om het podium op te stappen en mensen aan het lachen te maken is heel simpel, en tegelijkertijd is het ’t moeilijkste wat er is. Een slechte zanger komt overal mee weg. Een wat minder liedje is geen ramp. Maar een mindere of gewoon slechte grap is dat wel. Dat is dodelijk voor de avond.

»Ik bewonder heel veel komieken. Ik heb ook veel van ze geleerd. Wie weleens een concert van me gezien heeft, weet dat ik eindeloos kan ouwehoeren. Dat zijn geen zenuwen en is ook geen onzekerheid. Ik vind dat gewoon leuk. Mezelf niet al te serieus nemen, de mensen het idee geven dat ik een van hen ben. Dat is geen valse bescheidenheid, zo voel ik het ook. Goede komieken geven je ook dat gevoel. Ik noem James Acaster, omdat ik de laatste jaren om niemand zo hard heb gelachen als om hem. Zijn show ‘Repertoire’ heb ik op Netfllix belachelijk vaak gezien.»

Geestigste muzikant op aarde: Noel Gallagher

CAPALDI «Popinterviews lees ik zelden, maar voor die met Noel Gallagher maak ik een uitzondering. Dat was al zo voordat hij mij vorig jaar begon te dissen. Ik hield altijd al van Oasis en schrok natuurlijk toen hij op de hedendaagse pop in het algemeen en mij in het bijzonder begon af te geven. Maar het was natuurlijk ook een eer en leverde veel publiciteit op: je kunt maar beter door Noel Gallagher gehaat worden dan dat hij je goed vindt of, erger nog, je muziek niet opmerkt.

»Maar ik wilde hem wel terugpakken, dus kwam ik op Glastonbury op in een soort Oasis-outfit met een T-shirt waarop een hartje met zijn portret stond afgedrukt.

»Noel vond dat prachtig. We hebben elkaar sindsdien een paar keer ontmoet en hebben de grootste lol samen. Hij is zo ongelooflijk grappig, al vindt hij mijn muziek nog altijd niks.»

Film: ‘Submarine’ (Richard Ayoade, 2010)

CAPALDI «Ik ben dol op films die over de eenvoudige zaken des levens gaan. ‘Submarine’ is zo’n film. Ik ben ’m gaan kijken omdat de muziek door Arctic Monkeys is gemaakt, wat ik een leuke band vind. Het gegeven is simpel, een jongen wordt voor het eerst verliefd. Heerlijk, films waarin niet wordt geprobeerd de wereld te verbeteren of andere grote zaken aan te kaarten.

»Zoals ik van simpel uitgevoerde muziek hou, zo bewonder ik de eenvoud in films. Een mooi script en een paar goede acteurs, dat is voor mij genoeg. En Craig Roberts is een geweldig acteur.

»‘Submarine’, maar ook recent een film als ‘Marriage Story’, gaan over dingen waarin iedereen zich makkelijk kan herkennen. Met gewone zaken des levens je publiek weten te ontroeren, dat vind ik prachtig.»

Stad: Dublin

CAPALDI «Ik ben in een jaar tijd op veel meer plekken geweest dan goed is voor een 23-jarige. Ik heb ook nauwelijks tijd gehad alle indrukken te verwerken. Genieten deed ik in Kopenhagen van de rust en het zorgeloze dat de stad uitstraalde. Als mensen daar gaan winkelen laten ze hun kinderen gewoon buiten wachten, want er kan toch niks met ze gebeuren.

»Dat zou je in Dublin niet snel zien. Daar is alles harder, wilder en drukker. Toch is het mijn favoriete stad. Misschien omdat ze daar precies het soort humor en zelfspot hebben waar ik van hou.

»Maar ik kan me er ook zo thuis voelen omdat het de stad is waar ik het grootste publiek trek. Dublin is de meest singer-songwriterlievende stad ter wereld, en dat voel ik meteen als ik er aankom.»

Concertzaal: Barrowland, Glasgow

CAPALDI «Ik heb in nog geen jaar tijd in veel legendarische zalen mogen optreden. Maar voor mij blijft Barrowland in Glasgow de meest magische plek. Dat komt omdat dit de zaal is waar ik als bezoeker de beste herinneringen aan bewaar. Om zelf in de zaal te spelen waar je muzikaal bent opgegroeid, is misschien wel het mooiste wat je als muzikant kunt bereiken.

»Dat zegt me veel meer dan optreden in L’Olympia in Parijs. Daar hingen allemaal foto’s van David Bowie en Jacques Brel aan de wand. Leuk hoor, maar het zegt me niks dat daar grote artiesten hebben gespeeld als ik ze daar niet heb gezien.

»Ik was in Barrowland bij het afscheidsconcert van The Maccabees, dat was het mooiste optreden dat ik ooit zag. Op datzelfde podium te mogen spelen, dát zei me nou weer wel wat.»

Auto: Mercedes G Wagon

CAPALDI «Ik ben een saai vadsig ventje, zul je inmiddels wel denken. Ik lees geen boeken, koop geen kunst, heb pas drie weken geleden rode wijn leren drinken en eet het liefst kippenvleugeltjes in de pub.

»Uitgaan doe ik ook al niet, ik hang het liefst in de keuken een beetje te kletsen met mijn moeder.

»‘Beroemd zijn verandert je niet zozeer’, zei Ed Sheeran laatst tegen me, ‘maar het verandert wel alles om je heen’. Ik hoop echt dat veel dingen hetzelfde blijven. Ik heb ook weinig grote wensen. Nou, één dan. Ik zou wel zo’n Mercedes G Wagon willen waar al die dure rappers in hun videoclips mee rondscheuren.

»Voorlopig deel ik de mintgroene Ford Fiesta thuis met mijn moeder. Dat hoeft natuurlijk niet zo te blijven, maar ik ben gewoon te krenterig om veel geld aan een auto uit te geven. Ergens speelt ook altijd in mijn achterhoofd dat het allemaal net zo snel voorbijgaat als het begonnen is. Dat ik ineens niks meer verdien. En dan staat daar die veel te dure auto voor ons huis.»

(VK)