Lewis Capaldi en zijn ongemakken: ‘Ik wist niet dat mijn leven zó triest was’

Lewis Capaldi is een clown. Of zo zou je toch denken als je ’m ziet grollen op en naast het podium. Zijn gevoel voor humor leverde Capaldi al bijna evenveel bijval op als de ballads waarmee hij de wereld veroverd heeft. Maar er bestaat nog een andere Lewis Capaldi, zoveel valt op te maken uit ‘How I’m Feeling Now’, de Netflix-documentaire over hem die vorige week in première ging. Daarop afgaand zou je zeggen: Lewis Capaldi zijn heeft zo z’n ongemakken. In het negentig minuten durende portret wordt een beeld geschetst van een jongeman die nooit méér te lijden heeft gehad onder het gewicht van zijn onzekerheden dan vandaag.

Capaldi twijfelt aan alles. Aan zijn volgende plaat, die zijn debuut ‘Divinely Uninspired to a Hellish Extent’ moet opvolgen, en of die wel genoeg zal deugen. De lat ligt dan ook hoog, met tien miljoen verkochte exemplaren en één wereldwijde hit met ‘Someone You Loved’. En aan zijn gezondheid. Dat zagen ook Capaldi’s ouders, die hem in de documentaire bijna moeten smeken om naar een dokter te stappen. Moeder Carol is verpleegster, en vraagt zich hardop af of alle roem het nog wel waard is. De aandacht heeft haar zoon veranderd, vindt ze. Vader Mark, een visboer, vraagt zich dan weer af of zijn zoon niet beter nú al een punt zou zetten achter zijn carrière, nu hij zelf nog bij machte is om het te zetten.

Zijn gezondheid is het eerste waarover we het hebben wanneer ik Capaldi tref voor ons gesprek. In de pub waar we afgesproken hebben, in de West End van Glasgow, heeft hij een glas water voor zich staan dat hij tijdens het interview nauwelijks zal aanraken. Hij heeft duidelijk last van z’n tics, die het gevolg zijn van het syndroom van Tourette, dat vorig jaar bij hem werd vastgesteld. Voor iemand die niet alleen door zijn fans wordt beschouwd als de grappigste muzikant van zijn generatie, valt er vandaag bijzonder weinig te lachen.

– Gaat het wel een beetje, Lewis?

LEWIS CAPALDI «Kan altijd beter (lachje). Ik heb de voorbije dagen wat last gehad van duizeligheid. Dan zit er helaas niets anders op dan te gaan liggen en te wachten tot het vanzelf overgaat. Vannacht werd het me allemaal iets te veel, en heb ik toch maar het noodnummer gebeld: ik moest even van iemand horen dat er niets ernstigs aan de hand was. Mijn tourette, daar kan ik mee leven, want ik weet dat het niet levensbedreigend is. Maar die duizeligheid… Het komt, denk ik, omdat ik onlangs bronchitis gehad heb. En dan moet ik ook nog een beetje wennen aan de gevolgen van mijn bijgestelde dosis angstremmers. En een oorontsteking heb ik ook. Ja, een heleboel opwindende aandoeningen (lacht). Ik kan niet wachten om te zien wat het volgende zal zijn.»

– Er was recent wat te doen over concertbeelden waarop duidelijk te zien is dat je op het podium met tics te kampen had.

CAPALDI «Het rare is dat ik die vrijwel alleen krijg als ik muziek maak. Als ik niet op een podium sta, kan ik er soms maanden van gespaard blijven. Anderzijds krijg ik ze veel minder vaak als ik gitaar speel. Jammer, dus, dat ik niet van gitaarspelen hou (lacht).

»Ik ben een wandelende tegenstelling, vrees ik. Maar ja, het kan soms een gedoe zijn om op te treden. Voorlopig vind ik het nog de moeite waard, maar het blijft wel een afweging: komt ooit het moment dat optreden me meer schade berokkent dan me lief is, dan kap ik ermee. Ik heb een hekel aan hyperbolen, maar de kans is nu eenmaal reëel dat mijn gezondheid me ooit zal dwingen om de muziek voor bekeken te houden.»

OPLICHTER

Terwijl Capaldi’s ouders zich in ‘How I’m Feeling Now’ het hoofd breken over de gezondheid van hun zoon, is ook te zien hoe Capaldi’s managers hun goudhaantje koudweg laten weten dat ze geen hitmateriaal horen in de nummers die hij tijdens de lockdown geschreven en opgenomen heeft. Ongemakkelijke vergaderingen met Amerikaanse platenbonzen volgen, met een schrijfsessie in Los Angeles die op voorhand al gedoemd lijkt te mislukken. Wat opvalt in de documentaire – waarvoor het onderwerp naar verluidt een bedrag met zes nullen in ruil kreeg – is wat ontbreekt: Capaldi’s kenmerkende scherts. De man die zich verkleedde als Liam Gallagher vóór hij het podium van Glastonbury opstapte, die zijn hele publiek trakteerde op een laatavondsnack na een optreden in Glasgow, en die voor de clip van zijn single ‘Forget Me’ koos om een getrouwe parodie te maken op ‘Club Tropicana’ van Wham!: die zien we amper. Veel vaker oogt Capaldi wat verloren op de beelden.

– Heb je getwijfeld om camera’s toe te laten tijdens die nogal getroebleerde periode in je leven?

CAPALDI «Goede vraag. Je moet weten: toen ik instemde, zag alles er nog anders uit. Waarom ook niet, was mijn eerste reactie toen de producers vroegen of ik het zag zitten om mee te werken. Ik stond net op het punt om op tournee te vertrekken, dus ik dacht: ik laat ze mee baden in mijn succes. Ziet er vast goed uit op beeld (lacht). Ik zag de documentaire als het verslag van een triomftocht, een schouderklopje als het ware. Draaide dat even anders uit.»

– Want toen brak corona uit.

CAPALDI «Van touren was ineens geen sprake meer, dus draaiden we de documentaire dan maar over hoe ik aan mijn tweede plaat werkte. Vanaf daar is het echter een eigen leven beginnen te leiden. Een beetje zoals mijn carrière: ik had er algauw geen vat meer op. Mijn voornemen om mijn familie buiten beeld te houden, heb ik bijvoorbeeld snel moeten laten varen. Uiteindelijk werd het een detailweergave van aspecten in mijn leven waarvan ik zélf niet eens volledig op de hoogte was.»

— Wat dacht je toen je het afgewerkte resultaat voor het eerst zag?

CAPALDI «‘Wow, ik wist niet dat ik zo diepzinnig en emotioneel ontwikkeld was!’ (lacht) Nee, als ik eerlijk ben: het was een sombere bedoening. Ik wist niet dat mijn leven zó triest was. Maar ik blijf er toch trots op. Je voelt hoe dicht de makers me op de huid zaten. Ze hebben uitstekend werk geleverd.»

— De titel ‘How I’m Feeling Now’ is die van een nummer op je nieuwe plaat. We zien je in de film ook werken aan een ander nummer, dat later ‘The Pretender’ genoemd zou worden. Je speelde het voor je ouders in hun keuken, maar ze leken me niet bepaald onder de indruk.

CAPALDI «Allesbehalve zelfs (lacht). ‘Is dat alles?’, vroeg mijn vader. En mijn moeder: ‘Ik zou het niet meteen één van je betere nummers noemen.’ Ik heb mijn plaat geschreven in hun tuinhuis, in Bathgate, waar ik opgegroeid ben. Ik werkte online samen met de producers.»

– ‘The Pretender’ verwijst naar het beruchte oplichterssyndroom: niet kunnen ontsnappen aan de dwanggedachte dat je de boel belazert, dat je je successen niet verdient. Is die hinderlijke nevel bij jou een beetje opgetrokken na het succes van je debuut?

CAPALDI «Helaas, mijn tweede plaat maken was een even ellendig proces als bij de eerste. Daar vond ik toen ook niets aan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben tevreden met het resultaat. Ik kan niet wachten om mijn nieuwe nummers live te brengen. Ik snap alleen nog altijd niet waarom mensen naar zoiets zouden komen kijken.»

— Had je doelstellingen die je wilde halen op ‘Broken by Desire to Be Heavenly Sent’?

CAPALDI «Wel, ik hoopte eigenlijk om mijn eerste plaat gewoon nóg een keertje op te nemen (lacht). Ze werd zo goed onthaald, het zou zonde geweest zijn om het niet te proberen. Maar ach, hoe gaat dat? Je begint je een beetje te vervelen, de één of andere Zweedse producer stuurt je een synthesizerdeuntje door dat wel lollig klinkt, en voor je het weet staat iemand à la Prince gitaar te spelen op één van je nummers.»

– Het kan niet anders of je hebt het nu over ‘Leave Me Slowly’: dat nummer begint een beetje als Hall & Oates, maar culmineert in een gitaarsolo die sterk aan ‘Purple Rain’ doet denken.

CAPALDI (knikt) «Dat is niet per se wat ik in gedachten had toen ik eraan begon, maar kijk. Op geen enkel moment was het mijn bedoeling om op m’n nieuwe plaat grote artistieke stappen voorwaarts te zetten, hoor. Maar ik ben er blijkbaar ook niet aan kunnen ontsnappen.»

CHRIS (COLDPLAY)

Die stappen vooruit worden onder meer gezet in het aan Oasis schatplichtige ‘How This Ends’, of het met strijkers gelardeerde ‘Any Kind of Life’, waarin Capaldi’s Schotse grom nooit eerder zo krachtig klonk. Het is zijn visitekaartje, die grom, net zoals zijn toegankelijkheid dat is. Zeldzaam zijn de concerten van Lewis Capaldi waar de eerste rijen niet volledig bestaan uit jongeren.

– Je was zelf ook jong toen je je liefde voor optreden ontdekte: je was amper 4 jaar oud.

CAPALDI «Ik was op vakantiekamp in Frankrijk, en zong Queen-nummers op de karaokeavond. Mijn eerste band had ik al op mijn 12de, maar het duurde tot mijn late tienerjaren voor ik doorhad dat ik meer kon bieden als solo-artiest. Daarna trok ik Schotland rond, om op te treden waar ik maar kon.»

– In 2017 ging een clipje uit die tijd het internet rond, dat de platenmaatschappijen uiteindelijk naar je hand deed dingen. In het filmpje zong je ‘Bruises’, dat later ook verscheen op je debuutplaat, op hetzelfde podium in Glasgow waar volgens de overlevering ook Oasis ontdekt werd. Anderhalf jaar later stond ‘Someone You Loved’ bovenaan de Britse hitlijsten. De Amerikanen volgden gedwee, en je ging het Guinness World Record-boek in als de eerste artiest die een arenatour wist uit te verkopen zónder zelfs maar een eerste plaat uitgebracht te hebben. Hoe overweldigend was dat?

CAPALDI «De roem zelf vind ik niet zo zwaar om dragen. Beroemd zijn is makkelijk (lacht). Als je op straat loopt, zeggen mensen je gedag: wat is daar in godsnaam zwaar aan? Het is eerder de druk die de bekendheid met zich meebrengt, daar heb ik het al veel moeilijker mee. Plots heb je eindeloze tournees af te werken, in monsterachtig grote zalen. Alleen een gek begint dan niet een beetje aan zichzelf te twijfelen. Om maar te zwijgen van een hypochonder zoals ikzelf.»

– In de documentaire valt ook op hoe je opklaart als je in de buurt bent van je vrienden. Tijdens het touren sta je er waarschijnlijk vaker alleen voor?

CAPALDI «Zo is dat. Over enkele dagen vertrek ik naar de Verenigde Staten en Canada: daar wachten me 33 concerten. En daarna begint het festivalseizoen in Europa alweer.»

– Hoe hou je dat vol?

CAPALDI «Minder drinken, om te beginnen. En meer bewegen. Ik heb dit jaar nog maar drie glazen gedronken. Een bijkomend voordeel is dat je je ook minder vaak als een idioot gedraagt (lacht). De laatste keer dat ik een nachtje heb doorgetrokken, was op St. Patrick’s Day, in de Ierse pub hier aan de overkant van de straat. En toen kreeg ik het nogal beschonken idee om Ed Sheeran te videobellen.»

– Jullie zijn gelukkig bevriend.

CAPALDI «Bovendien had Ed zelf ook net een glas op, dus dat viel nog mee. Nu ik erbij stilsta: ik denk zelfs dat Ed míj gebeld heeft. Maar toen ik weer thuis was, heb ik mezelf pas écht totaal voor schut gezet: ik haalde het in mijn hoofd om ook nog Chris Martin te videobellen, om hem uit te nodigen voor een soort afterparty, geloof ik. Hij heeft godzijdank niet opgenomen.»

– Ken je Chris?

CAPALDI «Nou, nee. Ik heb hem één keer ontmoet, en toen was hij zo vriendelijk om zijn nummer op te slaan in mijn telefoon. Hij sloeg het op als ‘Chris Martin (Coldplay)’ – tussen haakjes, alsof ik zou vergeten wie hij is (lacht).

»De volgende ochtend werd ik wakker en zag ik tot mijn afgrijzen dat hij me een lang, lief bericht teruggestuurd had: hij was in Brazilië, en hij vroeg of alles wel oké was. ‘Als het dringend is, bel me. Veel liefs.’ Reken maar dat ik me de rest van de dag redelijk ongemakkelijk heb gevoeld.»

– Heb je wel vaker de neiging om mensen op te bellen als je gedronken hebt?

CAPALDI «Ik heb eerlijk gezegd nóg iemand gebeld die avond. Matt Healy van The 1975.»

– En?

CAPALDI «Viel reuze mee. Matty is meer… Ik zou bijna zeggen: normaal, maar nee. Hij houdt wel van een geintje. Nu ja, niet dat Chris Martin géén gevoel voor humor heeft. Dat bedoel ik niet. Maar…

»(Denkt na) For fuck’s sake, ik kén Chris Martin niet eens. Zie je? Ik doe het weer, ik zet mezelf weer voor schut. Alsjeblieft, laten we Chris Martin hier verder buiten houden.»

– Wíé zeg je?

CAPALDI «Chris Martin (Coldplay).»

– Ah, díé.

© The Sunday Times

‘How I’m Feeling Now’ is nu te zien op Netflix.

‘Broken by Desire to Be Heavenly Sent’ komt op 19 mei uit bij EMI.