‘Lezersbrieven blijven een bron van genot: het niveau van Twitter, maar dan met zeven dagen vertraging op elke kwaaie sneer’

Elke week fileert (mc) op inzichtelijke wijze de popgeschiedenis en de tijdgeest, zoals die beleefd werd in de kolommen van uw lijfblad. Deze week keert hij terug naar november 1968.

Omdat Francesco, de sympathiekste der deurwachters van de DPG Tower, met toelating van zijn oversten naar de defenestratie van Trump mocht kijken op tv, zat ik helemaal alleen in de sarcofaag van Dupuis, waar de eenzaamheid mij soms overvalt, als ik daar eerlijk over ben. De stofjas begint te knellen en de soep komt mijn oren uit. Wat niets is in vergelijking met de gebeurtenissen die het ongemeen boeiende jaar 1968 vormgaven. Leuven Vlaams, My Lai gevolgd door het Tet-offensief in Vietnam, de moorden op Martin Luther King en Bobby Kennedy, Herman Van Springel die in de laatste etappe de Tour verliest van Jan Janssen: het is een jaar als geen ander.

Uw lijfblad reageert op de actualiteit zoals iemand die een ferme mot krijgt van Jerom uit 'Suske en Wiske': het effect wordt pas lang na de feiten zichtbaar. Zo kan het gebeuren dat Martin Luther King pas in november 1968, een dik halfjaar na zijn dood, twee keer na elkaar op de cover staat, met binnenin een serie over zijn leven en tragische einde. Black lives waren ook in de jaren 60 niet geweldig veel waard in Amerika.

Wij hebben 'De slimste mens ter wereld', in november 1969 was de televisiehit de quiz '100.000 of niets'. Elke week opent uw lijfblad met een haast verbatim verslag van de tv-uitzending. 'Vlaamse Beweging maakt het moeilijk' - ook toen al - is de titel van een dramatisch verslag over de perikelen van Willy Stevens uit Balegem, die volgens de jury een fout had gemaakt: het 'Geuzenlied' van De Geyter was niet in 1874, maar in 1872 geschreven. Consternatie bij de kandidaat, die volhoudt het bij het rechte eind te hebben. De jury houdt het been stijf, tot er van de regie een telefoontje komt dat de heer Stevens gelijk heeft en zijn 100.000 ballen mee naar huis mag nemen. Vrouw in tranen, jury geschoffeerd. Allemaal in Humo.

Onze sterreporter Daan Delannoy waagt zich aan een dubbelinterview met Tuli Kupferberg en Frank Zappa en zal dat geweten hebben. Als hij de schobbejakken vraagt of ze drugs gebruiken, bijten ze terug: 'Jij niet misschien? Jij zit daar maar nicotine te inhaleren!' Daar had Daan niet van terug.

In november '68 komt de dubbele Witte van The Beatles uit, die met de rode loper en praalwagens onthaald wordt door de redactie, met vuistdikke specials erbovenop: achteraf gezien zeer terecht. Blijkt dat Apple, de platenfirma die The Beatles zelf hadden opgericht omdat ze getild werden door EMI, een waarzegger in dienst heeft, die ze niet minder dan 2.400 frank (60 euro) per week betalen. De man moet de 'I Ching' lezen en de groep adviseren. Ook hij wordt geïnterviewd. Hij geeft The Beatles de raad hun zaakjes beter te regelen. Achteraf gezien een echte waarzegger, dus.

Lezersbrieven blijven een bron van genot: het niveau is dat van Twitter nu, maar dan met zeven dagen vertraging op elke kwaaie sneer. Fans kafferen elkaar uit, men is streng voor de radio ('Elke dag sta ik op om kwart voor vijf en ben ik verplicht om af te stemmen op een Duitse zender') en voor onze hoofdkaas Guy Mortier, die spitsroeden loopt voor zijn presentatie van het programma 'Schudden voor gebruik' op Radio 1. 'Niet alleen gebruikt hij Hollands, maar hij laat zich verleiden tot platvloerse uitdrukkingen.' Zo kennen wij hem!

Winnaar van de week is J.A. uit Genk. Zijn lezersbrief is één zin lang en briljant in zijn poëtische beknoptheid. 'Wij willen een staalgieterij in Genk.' Oké dan.