Liam Gallagher in Vorst Nationaal: hooliganisme met Tripel Karmeliet-schuim op de bek

Aan alles was te zien, te ruiken en te voelen dat Liam Gallagher in het land was: het slijmspoor van Brits braaksel in de straten van Vorst, de dronkenmansvreugde in en rond de zaal en de geur van pyrotechnische materialen.

Liam Gallagher is op tournee door landen die de zijne niet zijn, al is daar in werkelijkheid weinig van te merken. Het aantal gemillimeterde kapsels, schrale nektatoeages, het Tripel Karmeliet-schuim op de bek en de vele hemelsblauwe plunjes van – opgevangen in het straatrumoer – Manchester Shitty verklapten dat de overkant van het Kanaal zijn zonen en dochters had uitgestuurd.

Na de split van Oasis tien jaar geleden en het onding dat Beady Eye was, heeft Liam Gallagher onder zijn eigennaam een doorstart gemaakt die hem in één klap populairder heeft gemaakt dan zijn broer. Noel heeft zich met zijn High Flying Birds de middelmaat toegeëigend, terwijl Liam het publiek geeft wat het wil: de hooliganhymnes uit het Oasis-tijdperk – de fun en de hits.

Liam is na enkele mindere jaren terug de Liam die arena’s wil verwoesten. Dat zag je in zijn pretogen, dat hoorde je in opener ‘Rock ‘n’ Roll Star’ – spek naar de bek van de spionkop. Gallagher was voor de gelegenheid in een gelige parka, tamboerijn in de rechterhand, met in zijn zichtveld een bezopen mensenzee. ‘Look at you now, you’re all in my hands tonight / Tonight I’m a rock ‘n’ roll star’, was hij duidelijk.

Na ‘Rock ‘n’ Roll Star’ volgden vijf songs uit zijn eigen koker, met een uitstekend ‘Shockwave’ en ‘Wall of Glass’. Alleen: Vorst Nationaal was niet volgelopen om te weten te komen hoe het met Liam Gallaghers creativiteit is gesteld. Zij wilden aan flarden gezongen stembanden, vonken en vuur, de oude glorie, en die fase kwam er na een kabbelend ‘Come Back To Me’ en ‘For What It’s Worth’. Met ‘Morning Glory’, ‘Columbia’ en ‘Stand By Me’ joeg de jongste Gallagher het aantal promille Falcon-gewijs de hoogte in.

Een walk-over werd het niet, daarvoor liep Liam Gallagher te hard op de tippen van zijn sloffen. Twee keer belandde een bierbeker in een straal van twee meter rond Lili, twee keer zag je de pisnijdigheid toenemen. ‘You need some fucking glasses, prick’, repliceerde hij. Ook bij andere, moeilijk verstaanbare bindteksten bleef het akelig stil. Na afloop tweette Gallagher: ‘Brussels c’mon you know LG x’. In Amsterdam klonk het een dag voordien nog: ‘Amsterdam you was biblical c’mon you know LG x’. Een wereld van verschil.

Die zichtbare irritatie was niet onbegrijpelijk. Terwijl de Britten in de zaal pyrotechnisch materiaal bovenhaalden, bleef het – een gok – kransje Belgen er stoïcijns onder, sommigen met een zak snoep in de handen, als was Gallagher op het podium een poedel aan het trimmen. Het mooie ‘Once’? Geen krimp. Het aardige ‘Why Me? Why Not’? Niet meer dan de rode loper naar het slotakkoord met zeven Oasis-songs.

Dat slot was met onder andere ‘Live Forever’, ‘Supersonic’, ‘Champagne Supernova’ en ‘Cigarettes & Alcohol’ uitgebreid, uitzinnig en uitstekend. Met een speciale vermelding voor gitarist Paul ‘Bonehead’ Arthurs, een belangrijk orgaan van het onthoofd hitmonster dat Oasis heet, om alle klassiekers in goede banen te leiden. Dezelfde lof overigens voor de acht anderen – waaronder een gitarist die als twee druppels alcohol op Noel leek – naast en achter Liam Gallagher.

Aan het slot deed Liam Gallagher een bekentenis: ‘I am a fucking proper cunt.’ Die zelfkennis siert ‘m, maar het maakt ons vooral gelukkig dat hij terug de beste versie van zichzelf is, een rock ‘n’ roll star.