CD★★★☆☆
Lili Grace komt gewaagd uit de hoek op het persoonlijke ‘silhouette’
Wanneer twee zussen die ooit de finale van Humo’s Rock Rally haalden, een debuutplaat schrijven rond een trauma uit hun kindertijd (het ongeluk en de coma van hun broer), hoop je als recensent dat die plaat ook echt goed is.
We hielden ons hart vast bij de single ‘Traveller’, een mooie pianoballad, maar wel één van dertien in een dozijn en met een tekst waarmee je geen Nobelprijs wint. In de andere songs op ‘Silhouette’ komen Dienne en Nelle Bogaerts gelukkig wél geregeld gewaagd uit de hoek. Neem bijvoorbeeld ‘Saints’ of ‘The Horde’, waarin hun engelengezang wordt overstemd door brute, mechanische beats, die dwars door songstructuren beuken die we ooit bij Björk menen gehoord te hebben (in ‘Killer’ lijken ze zelfs haar IJslandse accent te imiteren). Doe daar de mooie strijk- en orgelpartijtjes bij en je hebt een interessant debuut dat barst van kunde en emotie, al is het soms nog zoeken naar een eigen identiteit.
