‘Live at Bush Hall’ van Black Country, New Road is geen magnum opus, veeleer een stand van zaken van een groep die haar spankracht wil hervinden

Black Country, New Road doet nog altijd iets met gitaren, een viool, een saxofoon en abstracte teksten. Luieriken noemen het postpunk en ze hebben nog gelijk ook. Postpunk is immers weinig meer dan het vermogen om af te breken wat je hebt. Rip it up and start again, en weinig bands doen het beter dan deze.

Alle leden zaten eerst in Nervous Conditions, dat zijn debuutplaat nooit heeft uitgebracht omdat groepslid Connor Browne van grensoverschrijdend gedrag werd beschuldigd. Onder een nieuwe naam lukte het wel, en hoe: ‘For the First Time’ was een triomfantelijk feest van angst, pijn en klezmer dat overal met sterren werd overladen.

Iedereen wilde cultsongs als ‘Sunglasses’ en ‘Athens, France’ horen, maar die haalden vaker niet dan wel de setlist. De hype werd overal geloofd, maar dat hield frontman Isaac Wood niet tegen om het af te trappen, luttele weken vóór de release van opvolger ‘Ants from Up There’. Black Country, New Road: de grond achter je zwart blakeren en weer moedig voorwaarts.

De bezigheden van de overigen zijn een jaar later gevat in een liveplaat, opgenomen in de Londense Bush Hall. Ze speelden er drie avonden en telkens in een ander thema, met verkleedkledij en al – vandaar dat je toetseniste May Kershaw ‘Happy prom night!’ hoort zeggen.

Opener ‘Up Song’ voelt vertrouwd aan met die stotende sax, een kaduke piano en een refrein waarvan je niet weet of het cynisme dan wel hoop is: ‘Look at what we did together / BC,NR friends forever’.

Toch wordt de getergde bokkenrijder Wood gemist, met zijn dadendrang en zijn vermogen om elk woord te doen klinken als de stilte voor de finale veldslag in een oorlogsfilm. Zonder hem bibbert de trein nog op de bielzen, maar ontspoort hij niet meer.

Maar er is nog veel om van te houden op deze plaat. ‘For we made something / Made something, something to be proud of’, zingen saxofonist Lewis Evans en bassiste Tyler Hyde terecht op ‘The Wrong Trousers’.

Zij delen nu het frontmanschap met de feeërieke Kershaw, die op ‘The Boy’ klinkt als Björk die nog snel iets wil opnemen voor de nieuwe Fiona Apple. Je wilt haar soms op z’n bomma’s een lief kneepje in de wang geven, maar die fase van lieflijkheid duurt nooit te lang.

Voor de balans is het goed dat er een nummer als ‘Turbines/Pigs’ op staat, een brok van negen minuten die, net als ‘Basketball Shoes’ op de vorige plaat, superieur uit de hand loopt.

‘Live at Bush Hall’ is geen magnum opus, veeleer een stand van zaken van een groep die haar spankracht wil hervinden. Maar het lijkt wel goed te komen voor Black Country, New Road. Het is hoogstens een kwestie van punten en een komma.