concert★★★★☆
Lizzo hertekende in het Sportpaleis al lachend, stuiterend en twerkend de wereldorde in ‘r dikke roze krijtlijnen
Voorwaar, we leven in een maatschappij met dubbele standaarden. Als Jan Fabre op een nietsvermoedende vrijdagavond halfnaakt ‘bemin jezelf!’ naar zijn danseressen begint te roepen, dan spreken we van grensoverschrijdend gedrag. Doet Lizzo het, dan is het gewoon een loeiende viersterrenshow.
En terecht! Lizzo - voor de burgerlijke stand heet ze nog steeds Melissa Jefferson (34) - is druk bezig de wereldorde te hertekenen in dikke roze krijtlijnen. Méér zelfliefde, méér empathie, méér op en neer wippende volronde achterwerken. Haar kandidatuur voor het Amerikaanse presidentschap moet ze nog indienen, maar van hoever komen we? Tien jaar geleden was het nog volstrekt ondenkbaar dat iemand als Lizzo, een zwarte vrouw met een maatje meer, een popster zou kunnen worden. Alleen al door te bestaan, schildert ze de wereld in vrolijker kleuren.
Lees ook:
De 5 troeven van Lizzo: ‘Jullie hebben mij aanvaard. Aanvaard nu ook iedereen die eruitziet als ik’
Als het maar wervelt, bruist, barst van onhoudbaar positivisme. Bij de eerste noten in een hongerig maar lang niet uitverkocht Sportpaleis hoorde je het al: Lizzo’s stem dwingt respect af. Niet omdat ze er nooit naast zit, wél omdat ze één van de weinige popsterren ter wereld is die het op het hoogtepunt van haar roem aandurft om zonder begeleidingstrack te zingen, zodat je het dus loepzuiver kan hóren als ze even uitglijdt. Verbloemen is niks voor haar, what you see is what you get. Tijdens ‘Grrrls’ schoot ze in de lach, na ‘Birthday Girl’ vroeg ze of we hier ‘Belgish’ spreken, op den duur begon ze zelfs onder haar borsten te zweten - zal je bij Beyoncé in geen honderdduizend jaar zien. Maar net daarom gelóóf ik Lizzo, waar ik de gemiddelde popster van nature wantrouw.
‘Fitness’ bezong het vrouwenlichaam in al haar rijke vormen. ‘Everybody’s Gay’ had - zo mogelijk nog nerdier dan de dwarsfluit die Lizzo nog steeds één keer per concert bovenhaalt - een beeldige keytarsolo. De song daarna (‘I am free / Water me’) was er ondanks de thematiek géén van Ricky Martin. De covers die wél passeerden (‘I’m Every Woman’ van Chaka Khan en ‘Doo Wop (That Thing)’ van Lauryn Hill) waren vooral voor rekening van de achtergrondzangeressen, terwijl Lizzo van lycra pakje wisselde. Het nummer ‘Truth Hurts’ werd nog speciaal opgedragen aan ene Wouter Vandenhaute, die terstond gerechtelijke stappen overwoog, alvorens Lizzo zich languit over de fauteuil drapeerde. ‘Dit deel van de show noem ik: therapie.’
Therapie it was. Een kwartier aan een stuk stelde Lizzo zich volledig ter beschikking van de zaal. Ze keek iedereen in de ogen. ‘Jij daar, met je roze pruik! Ik zie je!’ ‘Jij daar, met je krukken, blijf je wel overeind?’ Eén fan mocht het verhaal van z’n teddybeer doen (Lizzo: ‘Ik heb de mijne ooit in de oven gestoken’). Een meisje kreeg op simpel verzoek de microfoon onder de neus om ‘Juice’ te zingen. En één persoon kreeg van Lizzo een handtekening op de arm die later een tattoo zou worden. Lizzo lachte, en als Lizzo lacht, lach je mee: ook met wild om zich heen slingerende vreugde kan je de wereld veranderen, of toch verzachten. Vanavond, ter hoogte van de Schijnpoortweg, is alvast geen verdwaalde ziel ongelukkiger geworden. Geiler en gayer, hooguit.
Zó hertekent Lizzo dus al lachend, stuiterend en twerkend de wereldorde in ‘r dikke roze krijtlijnen. Less is more, zeurt men. Juister en eerbiediger is vanaf nu: Lizzo is more.
