Lost Frequencies (LIVE) was minder (LIVE) dan we hadden gehoopt

‘Glory, glory hallelujah,’ zong de gastzanger van wie we de naam niet konden verstaan. Heel even was God een dj. Een vriendelijke dj zowaar, met een brilletje, uit Brussel. Lost Frequencies heeft met de Schepper bovendien gemeen dat ze allebei ondoorgrondelijk zijn. Want wát stond hij nu precies op zijn eigen show te doen?

Lost Frequencies passeert niet al te vaak in Humo’s kolommen en ik ga het meteen eerlijk zeggen: ik dacht dat hij nog altijd vrolijke gitaartjeshouse maakte, van die zonnige hits op bestelling die het qua sfeermaker in een zomerbar alleen nog moeten afleggen tegen een ijskoude Martini Bellini.

Ik schrok me een strooien hoed toen Felix De Laet plots moddervette trance-synths begon uit te smeren over de tent, als een kind dat voor het eerst een pot chocopasta ziet. De planken van de vloer kraakten tot in de vezels onder het gewicht van de opspringende meute. Zelfs de tengere Angèle kreeg een dikke housebeat onder de bips. De remix van ‘Flou’ droeg zelfs geen zweem van creativiteit, maar dat kun je ook zeggen van verse frieten die net uit het vet komen. Voor pretentieloos vakmanschap heeft deze muzikale veelvraat altijd plaats in de maag.

Lost Frequencies heeft een aantal cruciale eigenschappen voor een goeie Belgische premier: perfect tweetalig, beleefd en ondanks een fysiek die niks met charisma te maken heeft, een geboren leider. Hij kromde zijn duimen nog maar en twintigduizend handhartjes gingen de lucht in. Hij vroeg om te zitten, en nog voor hij zijn zin had afgemaakt, ging de meute pavloviaans op de hurken. Niemand ment zijn volk zo vriendelijk.

Alleen liet Lost Frequencies achter zijn naam op de affiche (LIVE) blokletteren en dat begrip interpreteerde De Laet ruimer dan ik had gewild. Zijn muzikanten beroerden zeker hun instrumenten, de drummer zelfs met het brede gebaar, maar het grote werk was duidelijk in de studio gebeurd: als je een liveversie probleemloos kan shazammen, ben je eigenlijk niet naar een concert aan het kijken. Dat maakt de nummers niet slechter of minder effectief als pepmiddel voor de laatste rechte lijn – ‘Rise' had evengoed van de betreurde Avicii kunnen zijn – maar er gaat toch iets verloren: het gevoel dat je naar meer aan het kijken bent dan een af te vinken vakje op een tourschema. Willen we dat wel, dat een producer in het midden van zijn grootste hits gewoon weg kan lopen van zijn klavier om de mensen wat op te jutten? Heeft die dan niks anders te doen?

Dat gevoel bleef zeuren tot Lost Frequencies besloot om zijn liefde voor drum-’n-bass te vieren en meteen erna zijn grootste hit ertegenaan gooide. ‘Are You With Me’ baadde in het rode tegenlicht. Visueel mooi gedaan, wordt dat dan in mijn notitieboekje. Extra punten voor het euforische einde: je weet dat het gaat komen en je kunt de akkoorden dromen, maar toch sta je plots mee te klappen en voel je een onverklaarbare warmte tussen de ribben voor de mensen voor, achter en naast je. Plots zag ik de muzikant, het raspaard zelfs: achter zijn klavieren wisselde hij pure pop af met gebroken synthpassages die we voor vandaag eerder hadden toegeschreven aan een linksdrager als Kölsch.

Voor wie geen andere plannen had dan het stoofvlees nog eens te schudden voor de headliner, was Lost Frequencies de juiste man op het juiste moment. Als neutrale muziekliefhebber hoopte ik helaas op meer toen één van Belgiës grootste dj’s een liveshow aankondigde voor Rock Werchter. ‘Are you with me?’ Waarschijnlijk niet, maar ik blijf erbij dat Felix De Laet tot meer in staat is. Hij heeft een show in zich voor de kronieken van de Belpop, nu bleef de geschiedschrijving beperkt tot een Instagramstory of drieduizend.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: