Lous and The Yakuza speelde een thuismatch in de AB, maar liet geen twijfel bestaan over haar razende ambities

Lous and The Yakuza sjeesde in de AB met een rotvaart door een concert dat bovenal haar internationale appeal kracht bijzette. Resultaat ? Een thuismatch die hoop biedt voor de toekomst.

‘Ik kan niet geloven dat ik de AB heb uitverkocht!’ riep een stralende Marie-Pierra Kakoma in Brussel. Wij stonden er amper van versteld. Onder het alias Lous and The Yakuza veroverde Kakoma de voorbije drie jaar langzaamaan de wereld. Wie haar in de AB ten tonele zag verschijnen, sierlijk meanderend als een sirene over oceaangolven, begreep meteen waarom iedereen van Jimmy Fallon tot Madonna voor haar vallen.

Ze spoelde aan op een sprei van ambientsynths, dompelde haar stem in ragfijne klankeffecten in ‘Ciel’, een milde strobo in de rug en engelachtige blauw dat uit de spots klaterde. Wat een verschijning. Ze was gekomen om te dansen, zo bleek. Haar kokette rokje en flashy sneakers deden ons zowaar terugdenken aan Neneh Cherry in haar glorieperiode, rond ‘89.

U kent het verhaal van Lous wellicht. Intelligente dochter van een doktersechtpaar. Congolese roots. Weigerde geneeskunde te studeren zodat haar ouders zich tijdelijk van haar afkeerden. Ze werd dakloos en leefde in Brussel op straat. Beet zich vast in haar droom om een popster te worden. En ziedaar.

Jazz

In de AB liet ze geen twijfel bestaan over haar razende ambities en internationale potentieel. Geruggensteund door drie superbe muzikanten gaf ze haar hits de sporen. Daardoor klonk haar muziek niet zelden larger than life. Alleen misten we soms de unheimische charmes van de oorspronkelijke, elektronische arrangementen. Nu ja, in ‘La Money’ stond de beat lekker bol en wakkerde de groove de fans hoorbaar aan om de zaal ondersteboven te kieperen.

Ook elders donderde Lous’ sound door lijf en leden. ‘Takata’, in wezen uitgebeende reggaeton, liet zijn snaredrum ratelen als een mitrailleur in slowmotion. In de nineties-r&b van ‘Dans La Hess’ zaten Californische G.funk-invloeden verstopt en pochte de bassist met een funky flanger-basje. De radiohits ‘Amigo’, ‘Hiroshima’ en ‘Dilemme’ – driemaal van het beste dat de Belgische hitparadepop ooit heeft voortgebracht! – joegen onmenselijk hoge voltages door de zaal. Tot Lous’ grote vreugde brulden de apostelen op de eerste rijen ‘Bon Acteur’ manisch mee (‘Tu es très bon acteur, mais moi / Je cherche ton moteur, dis-moi’) en net wanneer je dacht dat het trosje voortreffelijke muzikanten zich braafjes aan de studioversie zou houden, strekte de song zich loom uit in jazzy lounge tot hij in synthpulsen leek te verdampen.

Lous zangstem blijft een intrigerend instrument. Ze is niet het type zangeres dat koketteert met r&b-krulletjes of met gospelachtige uithalen. Integendeel: in mantra-achtige songs zoals ‘Autodéfense’ en ‘Interpol’ klampte ze zich gedisciplineerd aan de repetitieve zanglijn vast. In ‘Lubie’ liet ze achteloos haar noten ei zo na van de balk glijden. Pas toen ze zichzelf verloor in een weeë cover van Frank Sinatra’s ‘I’ve Got You Under My Skin’ hoorde je haar bereik en haar wendbaarheid. Jazz ontsluierde tijdens dit concert wel vaker het impressionante zangtalent van Marie-Pierra Kakoma. ‘Solo’, een nummer over eenzaamheid in de grootstad, kerfde dieper dan ooit in een naakte, jazzy versie. Ze liet het publiek het refreintje deels invullen en sloeg vervolgens iedereen met verstomming door als een volleerde jazzdiva ad libs te improviseren waarin aan het eind een fluwelen falset de hoogste ogen gooide.

Sfumato

Toen we Lous vorig jaar op Rock Werchter zagen spelen, stoorde haar zelfrelativerende girl-next-door-attitude ons enigszins. Want waar was de ongrijpbare, ultra-mysterieuze sprookjesprinses van de inlandse r&b gebleven? Ook in de AB vond Lous nog steeds niet helemaal een gezond evenwicht tussen haar fascinerende mediapersoonlijkheid en de goedlachse Marie-Pierra die gewoon gezellig met de fans wil kletsen. Ze is uiteraard wie ze is, alleen toonden gelijkgestemde zielen zoals Stromae en Rosalía al dat artiesten van hun kaliber gebaat zijn bij een toefje sfumato. Van ons hoeft de harlekijn zijn make-up hoegenaamd niet te verwijderen. Just saying.

Zal ze ontsnappen aan de valkuilen van haar genre? De formules van de r&b in vraag blijven stellen? Want ook al legde Lous de lat torenhoog in de AB, toch deed haar concert goed beschouwd een tikkeltje eenvormig aan. Laat haar alsjeblieft geen Aya Nakamura worden: een hitmachine die zichzelf tot in den treure herhaalt en niet uit het financieel aantrekkelijke keurslijf durft te breken.

Wie Lous in Brussel hoorde vertellen dat ze de monsters in haar kast, onder haar bed en, vooral, in haar hoofd eindelijk de baas kan, heeft er een goed oog in. ‘Monsters’, de song over die getackelde demonen, maakte het beest in haar los: als een losgeslagen banshee moshte ze over het podium.

Moge ze haar roekeloosheid nooit verliezen.

Gezien op 7 februari in de AB, Brussel.