Low in Trix: een handel in pure, dure schoonheid

In Antwerpen lieten Mimi Parker en Alan Sparhawk achttien onthutsend mooie liedjes achter: Low leverde een overlevingspakket voor dagen waarop de melancholie streng komt kijven.

Mimi Parker en Alan Sparhawk hebben hun oerboek geschreven: ‘HEY WHAT’ is de plaat die het jaar 2021 van de anonimiteit redde. Alles uit de wereld van Low komt erin samen: de roerende samenzang van het echtpaar, de gitaar-op-wereldreis van Sparhawk, het heldere kristal en de turbulente noise, de wurgende weemoed en de flamboyante hoop.

Ze weten het zelf ook, dat ‘HEY WHAT’ geen kattebelletje is dat je ergens verloren mag leggen. Mimi Parker en Alan Sparhawk beséffen dat ze een monument gebouwd hebben. En dus speelde Low woensdagavond in Trix nagenoeg de hele plaat, in volgorde - alleen ‘There’s a Comma After Still’ werd met rust gelaten.

Een hallucinante reis naar een windstreek of acht werd het. Low gooide je de lucht in en liet je vliegen. Hoe ‘I Can Wait’ zich prachtig openvouwde, zoals een brief dat kan, een vrouw, een bloem. Hoe de gitaar in ‘Disappearing’ een moord beraamde. Hoe ‘Days Like These’ je in koude golven overrompelde. Hoe de stemmen in ‘Don’t Walk Away’ tortelden. Het voelt haast gluiperig om er wat over te schrijven - de liedjes van Low zijn af, klaar, ze behoeven geen corso van woorden.

De gitaar van Sparhawk was een concert op zich. Sinds ‘Double Negative’, de plaat voor ‘HEY WHAT’, huwelijkt hij z’n instrument uit aan een batterij effecten. De gitaar kan nu alles: hakkelen, gnuiven, ijlen, huilen. Daardoor wist je niet waar eerst te luisteren - de zuivere stemmen van de twee, of de prachtige ruis daarrond - en wat eerst te voelen - de melancholie of de euforie.

‘That was the new record,’ besloot Sparhawk na ‘The Price You Pay (It Must Be Wearing Off)’, alsof hij de bladwijzer in je boek wilde zijn. Daarna volgden nóg hoofdstukken uit het handboek ‘Mooi & Magistraal’. ‘No Comprende’, bijvoorbeeld, en de rellerige opwinding van ‘Monkey’, en ‘Especially Me’ - huilen in een zijden zakdoekje. En liedjes als ‘Sunflower’ en ‘Plastic Cup’ hadden alleen nóg mooier kunnen bloesemen als Ayco Duyster ze aan- of afgekondigd had.

In 2023 zal Low dertig jaar bestaan. In het verleden kleefde er weleens iets destructiefs aan de band - wie luisterde, herkende het klotekorset dat depressie heet. Maar woensdagavond tintelde twee uur lang de blijdschap: Mimi Parker en Alan Sparhawk handelden in pure, dure schoonheid. De concertzaal was een kapel geworden, besefte je toen na ‘Nothing But Heart’ het licht weer aan mocht, en door de kapel had een verrukkelijk gebed gewaaid.