Lyenn in de Botanique: repetitief en steeds veranderlijk

Frederic Lyenn Jacques – naast soloartiest met adelnaam ook de virtuoze bassist bij Mark Lanegan en Dans Dans – maakt geen muziek zoals een gewone sterveling.

Hij doet zelden aan normale maatsoorten of strofe-refrein-strofe-refrein. Hij speelt geen beats om op te dansen of melodieën om met een gebalde vuist mee te brullen. Zijn songs zijn als rivieren: repetitief en steeds veranderlijk. ‘Wát ik precies wil brengen, dat weet ik vaak niet voor ik eraan begin. Maar ik vóél het wel,’ zei de Brusselaar ooit in Humo. Sensationeel is een optreden van Lyenn dus niet, en op een festival als Rock Werchter zou hij de grootste moeite hebben om niet door de nabije dancebar weggevaagd te worden. Maar in een kleine zaal creëert hij een bijzondere sfeer, intiem en verstild, of zo bleek toch in de Botanique zondagavond.

Lyenn had zich gekleed voor een begrafenis: zwarte schoenen, zwarte broek, zwart hemd. Zijn piano stond lichtjes gedraaid, waardoor hij de helft van het optreden met zijn rug naar het publiek zat. Hij mompelde eens bedankt en zei verder niets. Een showman is-ie niet. De muziek moet spreken, niet de muzikant.

De avond begon sloom met ‘Morning Sun’ en ‘Deliverance’, twee liedjes die in de nevelen van gitaarwalmen waren gehuld. ‘Until We Blend’ bood meer houvast. Een aanstekelijk riedeltje op de synthesizer en een soortachtig refrein: het leek bijna alsof Lyenn – zou het kunnen? – een popsong had gemaakt. Het lied werd werkelijk magisch wanneer gitaar en piano samen een deuntje brachten, speels en gevoelig.

Lyenn speelde elke song van zijn jongste plaat ‘Adrift’, een souvenir die hij heeft meegebracht van zijn trip naar IJsland. Ook oudere nummers mochten het bal betreden, maar niet zonder makeover. Het herwerkte ‘Fading’ maakte het meest indruk, met in elkaar geweven gitaarlijnen en een fikse uithaal door Lyenn op het einde.

Lyenn heeft niet de meest interessante stem, qua tempo blijft hij het liefst binnen de bebouwde kom en zijn songs kunnen bij momenten zéér abstract zijn. Gelukkig staan er ook wat stevigere songs op zijn nieuwe plaat. ‘Give In’ bestond uit een scheve gitaarriff in een onmogelijke maatsoort en werd na twee minuten, veel te vroeg, stopgezet. ‘Hissing Fire’ hypnotiseerde en ‘Staggering Heights’ liet het donderen en bliksemen. Hoogtepunt ‘Night’ had een groove maar was niet dansbaar en klonk als Radiohead die extra moeilijk doet: héérlijk!

Toegankelijk is Lyenn niet. Maar fans van Talk Talks ‘Spirit Of Eden’ of van de titelloze plaat van Sigur Rós kwamen in de Botanique flink aan hun trekken, en zeg eens eerlijk: wat is er nu leuker dan komen en trekken? Voor wie Ciara gisteren niet durfde te trotseren: Lyenn doet nog onder meer de Handelsbeurs (15/2), De Roma (6/3) en 4AD (3/4) aan.