cd★1/2☆☆☆
Macklemore.: ‘Ben’
Macklemore, de rapper die behalve zijn huidskleur ook zijn persoonlijkheid deelt met een licht smeltend bolletje vanille-ijs, is terug met een nieuwe, alweer van de goede bedoelingen bol staande plaat. Maar goede bedoelingen zijn - vraag maar aan de schielijk overleden uitvinder van de pedelec-raketmotor - niet alles. Het kwintet nummers dat de plaat opent, is van het allerslechtste dat Mackie ooit heeft uitgebracht. ‘Chant’ is tweedehandse Kanye, ‘1984’ een schaamteloze Future Islands-rip-off, ‘No Bad Days’ en ‘Maniac’ chartpop met het sexappeal van een CD&V-ondersecretaris. Daarna gaat het niveau éven omhoog. En toch. Een hele plaat lang twijfelt Macklemore of hij nu een straatrapper (de korzelige, genietbare boombap van ‘Heroes’ en ‘Grime’) dan wel een nieuwe Ed Sheeran wil zijn - een spreidstand goed voor een verrekte lies én een gescheurde broek.
