Måneskin blijft even gek en Mac DeMarco wordt alleen maar saaier: dit zijn de platen van de week

Måneskin - ‘Rush!’ ★★★½☆

Vrouwelijke bassisten: ze zijn op twee handen te tellen in de popmuziek. Suzi Quatro, Tina Weymouth, Kim Deal en Gail Ann Dorsey kan ik zonder googelen en lang nadenken opnoemen, maar veel verder raak ik niet. Wat, zult u zeggen, helemaal aan mij en ongetwijfeld aan mij alleen ligt. Terwijl één van de belangrijkste bassisten van de pop toch een vrouw is: de voor het grote publiek schier onbekende Carol Kaye baste in de jaren 60 op veel van het beste van Phil Spector en The Beach Boys.

Dankzij Måneskin kan ik er eentje aan mijn lijst toevoegen: de kwikzilveren Victoria De Angelis, die vaardig met vier snaren overweg kan en ook bijzonder populair is als zij niet op een podium staat. En met reden. Bijna vier miljoen fans heeft ze op Instagram, die ze op tijd en stond verwent met verleidelijke poses en vele strategisch met pleisters afgeplakte tepelhoven, want bloot mag niet op de sociale media. Maar ook met virtuoos musiceren, terwijl ze geen seconde stilstaat. Het is mij altijd een raadsel geweest hoe mensen dat doen, en zij beheerst dat kunstje als geen ander. Haar vaardige basspel houdt de groep overeind in de bochten, en die zijn er op ‘Rush!’, hun nieuwe, nog maar derde plaat.

Nog geen twee jaar geleden won Måneskin het Eurovisiesongfestival. Dat de groep internationaal al zo ver staat, is een godswonder te noemen: veel winnaars konden hun nieuwe plaatjes vroeger na drie maanden alleen nog kwijt in de tweedehandsbakken op de zondagse markt. Niet zo bij deze Italianen, die met hun extraverte italoglamrock en androgyne stijl niet van de podia weg te slaan zijn. Alsof het 1970 is en The Sweet terug is.

Zes jaar geleden stonden ze nog te busken in Rome, vorige zomer sprong zanger Damiano David zeer schaars gekleed in het publiek toen ze voor The Rolling Stones openden in de VS - ook Mick Jagger is een fan. Net zoals Tom Morello van Rage Against the Machine, die fijne krullen draait op ‘Gossip’, een vuist van een song.

‘Rush!’ komt wel wat traag op gang: de riffs klinken cliché en het enthousiasme van de groep raakt maar moeilijk tot bij de luisteraar. Tot ze na song nummer elf plots weer hun moedertaal omarmen en ze meteen veel echter en gedrevener klinken. ‘Mark Chapman’ is top, ‘La fine’ al evenzeer en ‘Il dono della vita’ zelfs indrukwekkend - een sleper vanjewelste.

Na het bekende en beukende ‘Supermodel’ (‘She loves the cocaine, but cocaine don’t love her back’) eindigt de plaat in schoonheid: bittere tranen worden er gehuild op de powerballad ‘The Loneliest’, een Harry Styles-achtige tearjerker die op hun volgende stadiontournee de zaak ongetwijfeld in vuur en vlam zal zetten.

‘Sono fuori di testa’: ze zijn nog altijd even gek. En gelukkig maar. (mc)

Rozi Plain - ‘Prize’ ★★★★☆

Rozi Plain (°1986) heet voluit Rosalind Leyden, hield als puber van The Beta Band en Arab Strap, en droomde op haar zelfbouwgitaar en synths nu al vijf platen bij mekaar op het drielandenpunt van ingetogen folk, lichtvoetige jazz en indiepop die soms de blues heeft. De eerste keer komt ‘Prize’ in warrige flarden op je af, gaat het wel héél zachtjes stroomafwaarts en stelt Plain moeilijke vragen: ‘What is it if it’s not? / Is it love when it stops?’ (in ‘Conversation’) en ‘What do we want? / Less / Do you want more? / Yes’ (in ‘Prove Your Good)’. Bij beluistering vijf heeft een wonderlijk uitgebalanceerd plaatje de kamer gevuld. Fans van Alabaster DePlume (die met zijn sax afsluiter ‘Blink’ sierlijk naar zijn hand zet), The Weather Station en Rustin Man: verheug u. (gvn)

The Murder Capital - ‘Gigi’s Recovery’ ★★★★☆

‘Strange feeling I’m dealing with,’ bekent James McGovern boven sombere drones in de opener. De volgende song heet ‘Crying’. Nee, het vijftal uit Dublin maakt nog altijd geen muziek voor lachebekjes. The Murder Capital stapt met deze tweede plaat wél zelfverzekerd uit de schaduw van grotere broer Fontaines D.C. De postpunk van ‘Gigi’s Recovery’ is matuurder, contemplatiever en eigenzinniger dan het woedende, wilde debuut ‘When I Have Fears’ uit 2019. ‘Return My Head’ komt nog het dichtst bij een meezinger, de andere nieuwe tracks overspoelen de luisteraar met existentieel onbehagen. ‘Ethel’ is hun beste song tot dusver, met een kippenvelclimax. ‘Only Good Things’ doet aan de vroege U2 denken, ‘A Thousand Lives’ aan ‘In Rainbows’ van Radiohead. Maar The Murder Capital klinkt anno 2023 vooral als The Murder Capital. (jmi)

Ghost Woman - ‘Anne, If’ ★★★☆☆

Hij heeft jaren tweede gitaar gespeeld bij verschillende Canadese indiebandjes, maar nu móét Evan Uschenko ineens al zijn creatieve eieren kwijt. ‘Anne, If’ is zijn tweede soloplaat in minder dan een jaar tijd. Getuigt dat Ghost Woman-pseudoniem van zijn lak aan trends - nu artiesten als Girl Band van naam moeten veranderen - of van een tijdloze dromerigheid? Uschenko lijkt tegelijk een hipster met een knipoog en een hoogst gevoelige mens. Hij combineert het ‘Kijk eens hoe makkelijk’-gevoel van Pavement met de licht verdwaasde emotionaliteit van Kurt Vile. In de single ‘Broke’ koppelt hij zo een demoachtige nonchalance aan een uitgekiend arrangement. De hele plaat wisselt gezellig weltschmerz en bij de seventies geleende solo’s af. Alleen in ‘The End of a Gun’ lijkt hij in z’n wiek geschoten, maar dan door gretig in een malse gitaarsolo te bijten. Smakelijk. (sm)

Gaz Coombes - ‘Turn the Car Around’ ★★★☆☆

Chauvinisme in de popmuziek: het bestaat. Je leest het af aan de onverminderde lokale populariteit van autochtone, elders vergeten artiesten. Ik zou een lange lijst kunnen opstellen van Britse artiesten die behoren tot hun vaderlandse erfgoed en wier muziek met een hele generatie vervlochten is. Met Supergrass was Gaz Coombes in het Verenigd Koninkrijk vijf minuten lang de stem van zo’n generatie. Maar we are niet langer young, en voor nuchtere oren tellen alleen de songs. Sommige daarvan op deze nieuwe soloplaat, zoals ‘Don’t Say It’s Over’, ‘Overnight Trains’ en het naar Radiohead neigende ‘Dance On’, zijn zeer behoorlijk: met hun mooie melodieën en fraaie arrangementen paren ze de maturiteit van de ervaren songwriter aan het intacte enthousiasme van de jonge rebel van weleer. (ss)

Mac DeMarco - ‘Five Easy Hot Dogs’

‘Five Easy Hot Dogs’ is de eerste Mac DeMarco-plaat sinds ‘Here Comes the Cowboy’ uit 2019. Misleidende titel: wij tellen veertien korte, instrumentale songs die de indieheld tijdens een vier maanden durende roadtrip in Amerika opname. ‘De plaat klinkt als doelloos rondrijden,’ aldus DeMarco, en hij heeft gelijk. Ook zonder zijn stem had dit werkstuk van niemand anders kunnen zijn. De bedeesde drummachines, de gitaarreverb, de hangmatsfeer: ‘t is classic Mac. Maar elk nummer is gebouwd rond één simpel en nietszeggend motiefje dat keer op keer en tot vervelens toe herhaald wordt. ‘Five Easy Hot Dogs’ is voer voor diehardfans en de zeldzame zielen die teleurgesteld zijn als een klantendienst de telefoon meteen opneemt: ‘Verdikkeme, geen wachtmuziek!’ (jmi)

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: