concert★★★★☆
Marcus King was alles wat bluesrock anno 2022 op een festival als Rock Werchter kan, moet en mag zijn
Omdat Blues Peer rustig heropbouwt, The Black Crowes verdwaald zijn en we voor een reünie van Led Zeppelin onze hoop stilaan in hologramland moeten zoeken, stond Marcus King niet op een Limburgse maar op een Brabantse wei.
King speelt het soort rootsmuziek die je speelruimte in België beperkt, maar waarmee je in de Verenigde Staten een even groot fortuin kunt vergaren als met het kweken van rodeostieren.
King ziet eruit als de soort blanke bluesman die over tien jaar veel te vroeg gestorven zal zijn, maar ik lul te veel. Lang zal hij leven! En dat deed hij in The Barn, ook al kon het na ‘The Payback’ van James Brown als intromuziekje op geen enkele manier nog beter worden.
King is het soort box-to-boxspeler die alle gaten opvult, daar waar de zevenkoppige bluesrockmachine in zijn rug er nauwelijks laat vallen. Zonder zonnebril kom je bij hem trouwens niet het podium op, of toch niet op de eerste rij.
Ik liet The Black Crowes en Led Zeppelin vallen, omdat Kings stemgeluid daar het meest bij aansluit, en het moet gezegd dat de man zijn pappenheimers kent. Wat hij zijn groep te spelen gaf, was niet van het niveau van die voorbeelden, maar wat hij zelf had geschreven, was niet slecht, en verzandde nooit in gemusiceer zonder pointe. Er kwamen nog covers: ‘When a Man Loves a Woman’ van Percy Sledge als rustpunt, en ‘War Pigs’ van Black Sabbath, de song waarop ik het hele optreden lang had staan wachten.
Marcus King was alles wat bluesrock anno 2022 op een festival als Rock Werchter kan, moet en mag zijn. Ik weet dat de vergelijking niet opgaat – ik heb thuis ook YouTube – maar aan al mijn leeftijdsgenoten die Stevie Ray Vaughan wél nog live hebben gezien: shut the fuck up.
Volg al het festivalnieuws in onze Rock Werchter liveblog
