Margo Price: ‘Strays’

Margo Price, één van de koninginnen die in Nashville stilaan de kroontjes van Dolly Parton en Loretta Lynn overnemen, kauwde vroeger bruine pruimtabak, maar intussen is ze overgeschakeld op vapesigaretten, althans zo klinkt het. Margo heeft nog op food stamps geleefd, zat in de gevangenis, verloor een kind, ádemde country. Maar de rauwe ziel die ze liet horen in morsige ballades als ‘Hands of Time’ is sinds haar vorige plaat (‘That’s How Rumors Get Started’ knipoogde zo hard naar Fleetwood Mac dat ze er een ooginfectie aan overhield) gladgestreken. Op haar nieuwe, ‘Strays’, zet ze die evolutie richting geföhnde classic rock verder, dit keer met een lik op de leest van Lucinda Williams geschoeide Southern blues. Ze verruilde alcohol voor paddestoelen (op ‘Radio’ met Sharon Van Etten hallucineert ze er zelfs een béát bij) en beoogde een psychedelische trip. Maar ik hoor toch vooral strak in het gareel spelende gitaren (die van Tom Petty’s Mike Campbell in ‘Light Me Up’), net niet geplagieerde The Doors-orgeltjes (‘Change of Heart’) en te bestudeerde teksten: ‘I’ve been a victim / And I’ve been a tumor / Used to be a waitress / But now I’m a consumer.’ Gelukkig zijn er met ‘County Road’, ‘Lydia’ én het okselfrisse ‘Time Machine’ ook bewijzen van Prices immense talent, want ‘Strays’ als geheel is properder opgeboend dan de inkomhal van Buckingham Palace. Breng snel terug, die pruimtabak!

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: