Mark Lanegan Band in De Warande: loeihard in luie zetels

De wind in de bomen bracht niet de Sint maar Mark Lanegan naar Turnhout. Het concert van de Amerikaanse grunge-zanger en zijn grotendeels Belgische band ging vele kanten op. Van duistere rock naar elektronica tot pompende drumbeats: ze passeerden allemaal in de schouwburg van De Warande. Vanavond en morgen speelt Lanegan nog in Hasselt en Roeselare.

Exact twintig seconden had je het idee dat Mark Lanegan een set speciaal voor een theatertour had uitgewerkt. De zanger uit Seattle startte ‘Knuckles’ schuchter in het halfduister, enkel begeleid door de zachte gitaar van Jeff Fielder. Tot er plots luidkeels “1,2,3,4" weerklonk en alle sluizen open gingen. Keiharde knekels recht in je aangezicht en op je oorschelp. Aldo Struyf, al jarenlang de trouwe luitenant én bloedbroeder van Lanegan, had een gitaar om de nek geslingerd. Die zou hij maar weinig inruilen voor zijn toetsen.

Sinds Mark Lanegan de drugsdemonen van zich heeft afgeworpen lijkt hij niet te stoppen. Met Somebody’s Knocking heeft hij net een nieuwe plaat uit, of er staat er al een volgende op stapel. Straight Songs of Sorrow wordt nog in 2020 verwacht. De Amerikaanse zanger is tegelijk volop bezig aan zijn autobiografie, Sing Backwards and Weep, die volgend voorjaar verschijnt. En in mei wacht hem een avond in de AB, die hij komt cureren

Intussen tourt de zanger rond, met zijn voornamelijk Belgische band. Lanegan voelt zich lang niet meer zo ellendig als iedereen verwacht. We hebben de Donkere Nonkel nog nooit zo ‘veel’ tegen een publiek horen praten als in Turnhout. Hij bedankte De Warande tot acht keer toe, gaf zijn band tot twee maal een open doekje en vond het “een eer” om The Membranes als voorprogramma te hebben. Hij, Mark Lanegan, de man waar je schrik van hebt als je hem in een donkere gang tegen komt…

De zanger leek zich zelfs (gaat u er ook even bij zitten) te amuseren op het podium. Een lichtspot op zijn gezicht liet hij nog steeds niet toe, maar in het donker zag je zijn schouders mee wiegen, terwijl zijn armen ritmisch bewogen op de muziek. Soms stond Lanegan zelfs wat luchtgitaar te spelen, met zijn vingers tokkelend op het microstatief. Worden boze mannen dan toch milder bij het ouder worden?

Lanegan klònk gelukkig wel nog altijd kwaad. Bij een vroeg prijsgegeven ‘Hit the City’, of het met getriggerde drums gespeelde ‘Dark Disco Jag’ gorgelde hij graag en zat er veel gruis in zijn stem. Naast de nieuwe plaat greep Lanegan vooral terug naar zijn twee belangrijkste solo-platen: Bubblegum en Blues Funeral. Geen oude Screaming Trees in de set, wel een mooi stukje ‘Deepest Shade’ van The Twilight Singers. En in de bisronde zelfs een stevige streep ‘Hangin’ Tree’, van zijn bekende collaboratie met Queens of the Stone Age.

Mark Lanegan had een muzikale rollercoaster naar de Kempen gebracht, die soms vermoeide omdat je de volgende bocht niet kon inschatten. Het ene moment stond de band te rocken tijdens ‘Stitch It Up’, drie minuten later volgde de jaren ‘80-elektronica van ‘Night Flight To Kabul’. Lanegan en zijn band bleven vooral ook loeihard pompen in de grote schouwburg van De Warande. Je vroeg je meermaals af waarom je hier in pluchen zetels zat, en of een staand concert niet beter was geweest. Nu kon je enkel meeknikken of met je been stampen.

Er zat welgeteld één rustpunt in de set, waarbij even werd teruggeschakeld op het podium. Jeff Fielder opende ‘Bleeding Muddy Water’ met zachte akkoorden, en Aldo Struyf volgde met dreigende toetsen die over je heen spoelden. Drummer Christophe Claeys haalde zijn borstels boven voor ‘Deepest Shade’. Om ze even snel weer op te bergen en de beat van ‘Ode to Sad Disco’ op te starten. Met ‘Penthouse High’ volgde de beste vertolking van de nieuwe plaat. Heerlijke dynamiek, als stond hier Depeche Mode met een aparte zanger. Terwijl knisperende drums en hoge toetsen hem begeleidden, zong Lanegan dat er spoken in dit huis zaten. ‘Penthouse High’ klonk fris als een Frisk. Eenheid zat er echter weinig in dit concert. Met een vierstemmig ‘One Hundred Days’ en het zware ‘Death Trip To Tulsa’ werd je snel terug naar duistere krochten gesleurd.

Op de bisronde viel niets af te dingen. Lanegan startte opnieuw enkel met Jeff Fielder naast zich. Waarna de band hem vervoegde en een overrompelend ‘Hangin’ Tree’ volgde. Het bezwerende ‘The Killing Season’ was een knappe afsluiter. Lanegan klauwde en beet een laatste keer met zijn stem, om dan het podium te verlaten.