CD★★★★☆
Mark Lanegan - Straight Songs of Sorrow
De jaren 90 vanuit mijn jeugdige ogen: Nirvana, 'Friends', slinky's. Voor Mark Lanegan: de hel.
Hij was de frontman van grungeband Screaming Trees in Seattle, maar slechts in bijberoep: heroïne is namelijk een fulltime job. Hij gebruikte, dealde en stierf een beetje bij elke injectie. 'I spent my life trying every way to die. Is it my fate to be the last one standing?' vraagt hij aan zijn gevallen vrienden in 'Skeleton Key', het beangstigend traag kloppende hart van 'Straight Songs of Sorrow'. Deze sombere liedjes stroomden uit Mark Lanegan nadat hij de nineties van zich had afgeschreven in zijn memoire 'Sing Backwards and Weep'. Hij klinkt verslagen in het getokkelde 'Stockholm City Blues' en gaat compleet de dieperik in tijdens het overdonderende 'Ballad of a Dying Rover' - denk 'Requiem for a Dream', maar dan op plaat. Maar wanhoop niet: na veertien slopende slow burners sijpelt het zonlicht tijdens de afsluiter toch nog binnen: 'Sunrise coming up / To burn the dirt right off of me.' Pfoeh!
