Mauro over ‘La Contra Ola: Synth Wave and Post Punk from Spain 1980-86’

In de zomer stopt Mauro elke week één plaat in zijn reiskoffer.Deze week: ‘La Contra Ola: Synth Wave and Post Punk from Spain 1980-86’ (2018)

Een hoop coole figuren in coole milieus waar cool belangrijk blijft, hebben dikwijls niet door wat cool zijn feitelijk inhoudt. Voor een onvervalste coole persoon maakt het dan ook geen bal uit of hij of zij cool wordt bevonden. En trouwens, vanaf het moment dat je de dertig voorbij bent en in alle ernst nog een coole pose aanneemt, komt alle hulp te laat en ben je officieel nooit echt cool geweest. De twee jongedames op de hoes van ‘La Contra Ola: Synth Wave and Post Punk from Spain 1980-86’, daarentegen, moesten zich destijds geenszins zorgen maken. Zij zien er zo perfect cool uit dat je bijna gaat geloven in een tussenkomende God, ook al deed Hij het maar even uit verveling. Deze dubbelplaat start met één van de strafste industrialbands ooit: de heren van Esplendor Geométrico, die het toeristische Spanje sferisch inruilden voor dystopisch brutalisme, en zo tegelijk alweer zeer romantisch uit de hoek kwamen. Wat ze vandaag trouwens nog steeds met veel stijl doen.

‘Autogas’ van TodoTodo is half jingle en half robotmuziek: het klinkt exact zoals je het je probeert voor te stellen zonder het al eerder te hebben gehoord. En Diseño Corbusiers ‘El alma de la estrella’ doet wat denken aan iemand die al zingend onder de grond vastzit, of anders gewoon verloren is gelopen. Verrassend genoeg blijkt het resultaat alsnog zeer leuk om te horen. Dit alles komt dan ook uit de joliger jaren na de dood van dictator Franco. Niks te vroeg voor een land met herwonnen cool.