Mauro Pawlowski

Marktonderzoekbureau Ipsos concludeerde onlangs dat één op de drie rijken geldstress ervaart. ‘Ze zijn vermoeid, slapen slecht en hebben concentratieproblemen. Ze maken zich onder meer druk om hun gezondheid, familie, de staat van de wereld, hun werk en hun vermogen.’ Dat klinkt niet echt als een aanrader. Maar rijkdom als geïnverteerde armoede? Het is ook altijd iets onder de zon. Wel, ik heb een voorstel om de mensheid voor eens en altijd op haar gemak te stellen: maak iedereen middenklasse. Met de wereld als één groot, permanent jazzfestival, van Papoea-Nieuw-Guinea tot Banneux.

Van het allergrootste belang is het meest gepaste genre van jazz vinden waarmee we dat globale doel zullen bereiken. Wat mij betreft kan dat alleen maar jazzfusion zijn. Digitale synthesizers, witte linnen broeken en slapping bass. Gewoon opdringen aan iedereen, zonder uitzonderingen. En het leger inschakelen, in aangepast uniform, met roze pullover over de schouders gedrapeerd. Vervolgens een jaar lang wereldwijd alleen maar ‘Four Corners’ van Yellowjackets streamen. Jazzfusion uit 1987. Een goed jaar voor muziek, met ook heel wat middenklassevibes in de hitparade: Robert Cray, Level 42, Gino Vannelli, Bee Gees, Piet Veerman. Nu vermoed ik wel wat de lezer denkt: hij is weer ironisch bezig, onze schavuit. Maar nee! Die fretless bas, de complexe doch sussende pianoakkoorden, die sopraansax op ‘Past Ports’: instant utopische gelukzaligheid. En alle geldstress zal verdwijnen. Als een gouden zetpil in een gebleekte anus.