Mauro: ‘Postpunk was gestolde toekomst. Onvoorspelbaar en vreemd’

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘One + One by One’ (1981) van Minimal Compact.

Als je dan toch per se vroeg of laat iets wilt betekenen in die heerlijk onedele wereld van de rock-’n-roll, kun je beter wat brutaal of toch op zijn minst onbewogen overkomen, al was het maar alsof. En verder moet je vooral zoveel mogelijk blijven bewegen, alsof je weet wat je nu in godsnaam weer aan het doen bent in die flitsende lichtshow.

Flirten met geweld kan ook altijd, een klassieke optie in de branche. Gelukkig blijkt dat maar interessant voor een tijdje. Een vermoeiende fase waar men even door moet. Ik denk aan het verschil tussen punk en postpunk. De eerste was een knokploeg die alles afbrak en zo ruimte vrijmaakte, zodat ook de tweede erin kon feesten, dansend op zijn eigen, niet eerder gehoorde inventieve muziekstijlen.

Postpunk was gestolde toekomst. Onvoorspelbaar en vreemd. Een goed voorbeeld is ‘One + One by One’ uit 1981 van de Israëlische postpunkband Minimal Compact, een klassieker in het genre. Het is funky (‘Statik Dancin’’) en melancholisch (‘Creation Is Perfect’), of beide tegelijk (‘Ready-Made Diary’). ‘To Get Inside’ klinkt als verre familie van The xx, om het ook eens over een geweldige hedendaagse postpunkband te hebben.

In de vroege jaren 80 vestigde Minimal Compact zich in de Benelux, meer bepaald in Amsterdam, naar eigen zeggen om de provinciale sfeer van Tel Aviv te ontvluchten. Hun platen werden uitgebracht op het iconische indie-toplabel Crammed Discs uit Brussel. Tijdloze muziek, voor eeuwig een stapje voor. Typisch postpunk.