cd★★★★½
‘Memento Mori’ van Depeche Mode: hun beste plaat van deze eeuw
Dave Gahan was de eerste van Depeche Mode die doodging. In 1996 was dat, door een flinke overdosis. Na twee volle minuten zonder hartslag keerde hij alsnog terug naar het rijk der levenden. Andy ‘Fletch’ Fletcher had minder geluk: op 26 mei 2022 herleidde zijn slagaderbreuk Depeche Mode in een knip tot een duo.
‘Memento Mori’ is de lijfspreuk van de trappisten en betekent zoveel als: vergeet niet dat je sterfelijk bent. De eerste aanzetten voor de gelijknamige plaat, de vijftiende van Depeche Mode, kwamen er vlak na de uitbraak van de pandemie. Geen prettige tijd, zoals u weet, en Gahan en Martin Gore wáren al niet de vrolijkste fransen. Maar het diepste duister haalt onmiskenbaar het beste in hen naar boven, en zo werd ‘Memento Mori’ hun – let op, forse stelling! – beste plaat van deze eeuw. De plotse dood van Fletch tekende er nog een extra donkere rand rond. De onfortuinlijke keyboardspeler nam zelf overigens geen partijen op voor deze plaat.
De eerste luisterbeurt van ‘Memento Mori’ treft je als een mokerslag. Ze leidt langs peilloze dieptes en duizelingwekkende hoogtes – geen vlakke stukken te bespeuren. De productie is buitenaards goed, en ruim 50 minuten lang staat er geen bliep, bonk, shhh of krrrr te veel op de plaat.
‘My Cosmos is Mine’ is een omineuze opener, met donker krakende, zware beats. Koele synths tekenen heldere sterren in de zwarte nacht. ‘Wagging Tongue’ roept de geest van Kraftwerk op. ‘Ghosts Again’ werd begin februari de enige single die de plaat voorafging. Het is de eerste van vier songs op de plaat die Gore samen schreef met Richard Butler van The Psychedelic Furs. Melancholie en euforie smelten samen tot een dot van een synthpopsong, die niet had misstaan op het DM-meesterwerk ‘Violator’ uit 1989.
‘You’ll be the killer, I’ll be the corpse’ bezweert Gahan in het trage, met viool gelardeerde ‘Don’t Say You Love Me’. Het had een ‘Bond’-song kunnen zijn. Met zijn rollende bassen en krassende synths schakelt ‘My Favorite Stranger’ een paar versnellingen hoger. ‘Soul With Me’ is een hele plaat in één song. Gore croont, de synths tekenen witte wolkjes in de blauwe lucht. En proefden we daar een scheut Wham!?
‘Fading’s better than failing (...) folding’s better than losing...’ beweert Gahan eerst in ‘Caroline’s Monkey’, om te besluiten met ‘... sometimes’. In het dromerige ‘Before We Drown’ bewijst hij dat hij behalve één van ’s werelds meest charismatische zangers ook een uitstekende songschrijver geworden is. ‘People Are Good’ is een stevige portie misantropie op een bed van pompende beats. ‘You’re all I need to keep believing’ klinkt het in de sussende synthsong ‘Always You’. ‘Never Let Me Go’ is een ijskoude hartenschreeuw, terwijl we al lang, láng niet meer zo’n epische afsluiter gehoord hebben als ‘Speak to Me’.
Op zaterdag 20 mei speelt Depeche Mode in het Sportpaleis. ‘Ga dat zien!’ zouden we u aanbevelen, maar het concert is al lang uitverkocht. Naar ‘Memento Mori’ luisteren kunt u gelukkig overal.
