cd★★★★☆
‘Mercy’ van John Cale is een mature zwanenzang verpakt als sfeervol debuut
‘Mercy’ is een fuck you aan het adres van iedereen die John Cale - ook al omdat zijn laatste plaat, ‘M:FANS’, zeven jaar oud is - al had gerangschikt bij de stilletjes wegkwijnende, uitgebluste ouwe rockers. In het verleden kwam hij weleens cynisch, doemdenkerig of agressief uit de hoek, maar nu kiest Cale voor hoop: je doopt je nieuwe plaat niet toevallig ‘Mededogen’. Veel op ‘Mercy’ is elektronica – geen platte synths maar klanken uit de twilightzone, meer Angelo Badalamenti en Brian Eno dan Pet Shop Boys. Soms amper meer dan twee akkoorden, zoals op de titeltrack, maar altijd sfeervol en beklijvend.
‘Story of Blood’, met Weyes Blood, is een hypnotisch eposje over vrienden van toen (‘bringing them into the light’), alsof hij de tijd wil terugdraaien en de dood verslaan. Ook ‘Night Crawling’ (met een cartoonvideo die Cale aan zijn vriend David Bowie linkt) is de soundtrack bij de schemering toen New York nog gevaarlijk(er) was. Cale’ ex, Velvet Underground-chanteuse Nico, krijgt een semi-instrumental. En tal van gasten leveren bijdragen, de ene (The Fat White Family in ‘Ice’) al prominenter en waardevoller dan de andere (Animal Collective in ‘Everlasting Days’).
Het typerende beeld dat ik van de oudere Cale onthou, is toen ik zijn hotelkamer binnenstapte en hij verdiept bleek in The Wall Street Journal. Ernaast wachtten The New York Times en The New Yorker. Cale is een bewust levende, leergierige nieuwsfreak, niet de nihilistische junk voor wie kortzichtige journalisten hem verslijten. Op deze songs sijpelt iets door van de potsierlijke akkefietjes die de tijd vulden tussen ‘M:FANS’ en ‘Mercy’: een sneer naar Trump, verwijzingen naar Brexit en covid-19 en de legale status van het poolijs, Poetin (‘Its not the end of the world…’) enzovoort. Maar Cale verliest de prioriteiten niet uit het oog: ook het been van Marilyn Monroe wordt bezongen.
Een mooie plaat. Een mature zwanenzang verpakt als sfeervol debuut.
