Concert★★★☆☆
Met een strakke, maar ook akelig afstandelijke set wist Placebo in de druilregen hooguit de grootste fans en zombies aan hun kant te krijgen op TW Classic
Rond de eeuwwisseling stond Placebo bovenaan zowat élke affiche van grote Europese zomerfestivals. De hoogdagen van de groep onder leiding van Brian Molko liggen helaas alweer een poosje achter u en mij. Maar een stek op TW Classic had de band zonder meer verdiend. Alleen vonden Molko en Stefan Olsdal - vandaag de facto de spil van Placebo - er niets beter op dan hun huidige relevantie te verdedigen met een set die goeddeels beheerst werd door hun laatste plaat, waarbij ze een kwart eeuw aan classics goeddeels achterwege lieten. Of toch zeker tot het laatste kwartier. Met een cover van ‘Running Up That Hill (A Deal With God)’ lieten ze elke Stranger Things-fan in Kate-zwijm achter, maar net zo goed wist de Britse band te overtuigen met gouden oudjes als ‘The Bitter End’, ‘Special K’ of ‘Too Many Friends’.
Na een daverende versie van ‘Slave to the Wage’ mompelde Brian Molko dat hij u een geweldig publiek vond. En porde hij u aan tot dansen: “You’d better not be bulshittin’ me”. Helaas deed zijn groep niets anders met u en mij. Zonder hits van weleer keek je aan tegen een straffe showcase, maar op Classic had je op zijn minst een naadloze best of verwacht.
Alleen: in 2016 vierde de groep al haar twintigste verjaardag met een verzamelaar A Place for Us to Dream en een bijbehorende tournee die afklokte op een kloeke drie jaar. Molko en bassist Stefan Olsdal noemden die tour afwisselend een beproeving en een worsteling. Duizend avonden dezelfde ouwe meuk moeten spelen? De groep was toe aan adempauze. Hun laatste langspeler ‘Loud Like Love’ was ook zo’n miserabele sof dat zelfs de hevigste fans liever meteen een kruis over de Britse band wilden trekken. ‘Never Let Me Go’ kon achteraf niettemin tellen als een renaissance en zelfs als een behoorlijk overtuigend album gezien worden.
Maar zat u écht te wachten op ‘Forever Chemicals’ met visuals van het noorderlicht, of een warmhartige grafrede à la ‘Happy Birthday in the Sky’? Nee, natuurlijk niet. We wilden gegeseld worden met snerpende versies van ‘Every You, Every Me’, ‘Nancy Boy’ of ‘Pure Morning’.
Geen imposante geluidsmuur, act vol zelfvertrouwen of energieke présence die daar aan kon tornen. Met een strakke, maar ook akelig afstandelijke set wisten ze in de druilregen hooguit de grootste fans en zombies aan hun kant te krijgen.
Herbeleef TW Classic via onze liveblog.
