CD★★★½☆
Met ‘Vince Staples’ doet Vince Staples wat Zwangere Guy deed met ‘Wie is Guy?’
Met ‘Vince Staples’ doet Vince Staples wat Zwangere Guy deed met ‘Wie is Guy?’: hij kruipt in zijn hoofd en timmert de deur achter zich dicht.
In tien voicemaillange tracks – samen goed voor iets meer dan 20 minuten – brengt hij verslag uit. Over zijn angst voor de dood, zijn paranoia voor fans, zijn getroebleerde jeugd. Staples groeide op in North Long Beach, California, waar de stoepranden bezaaid liggen met rouwkaarsen en uitgeklopte tanden, en waar een zwembroek zonder zakken – en dus zonder pistool – een gewisse dood betekent. ‘Fuck a mansion,’ rapt hij in ‘The Shining’. De sound op deze vierde worp is compact, glad en zweemt naar de g-funk waarmee Staples opgroeide. ‘Law of Averages’ begint met een sample die van James Blake had kunnen zijn en ‘Are You With That?’ heeft een poppy aquarelmelodietje, maar verder staat hier niets dat een bres zal slaan in de billboards. Hoeft dat als je teksten schrijft zoals Vince Staples dat kan? Hij rapt misschien niet aan honderd per uur door zijn astma, maar compenseert met double entendres en gevatte oneliners. In ‘Law of Averages’ betekent ‘I will put you on a shirt if you fuck me out my racks’ zoveel als: wie schulden maakt bij Vince, eindigt als in memoriam op de kleren van nabestaanden. Scherp!
