‘Metalheads en goths vormen samen zowat de leukste en sympathiekste duistere subculturen’

Elke week diept Mauro uit zijn uitgebreide verzameling één opmerkelijke plaat op. Deze week: ‘A Secret Wish’ (1985) van Propaganda.

Onlangs hoorde ik op een terminaal opgewekte radiozender nog eens een oude eightiespophit voorbijkomen die al vele jaren niet meer door mijn geheugen had gezoefd. En omdat ik te lui was om van zender te veranderen - mijn luie stoel verlaten bleek al te veel gevraagd - luisterde ik dan maar gewoon verder naar die ondertussen vintage synthpoptrack. Na achtendertig jaar voelde ‘Dr. Mabuse (The Last Word)’ van Propaganda, het welbekende nummer in kwestie, compleet anders dan weleer, namelijk beter dan in mijn herinnering. Het viel me ook op dat die eightiessound allesbehalve kil was maar overheersend melancholisch. Er werd eerder gekoketteerd met een esoterische sfeer à la fin de siècle dan botweg met doem en onheil. Alles kapot en in lichterlaaie, het lijkt misschien eerder iets voor metalheads. Maar ook in hun geval zal daar er nooit sprake van zijn: samen met de goths vormen zij zowat de leukste en sympathieke duistere subculturen die je maar kunt hebben. Als voormalige tienergoth met een aantal metalvrienden kan ik dat onder ede beamen.

Maar even terug naar de warme europop van ‘A Secret Wish’, een plaat die begint met ‘Dream Within a Dream’, gebaseerd op een quote van Edgar Allan Poe, en eindigt met een dansbare song over een bezeten griezel genaamd Dr. Mabuse, een telepathische hypnotiseur alsook meestervermommer. En daar houdt het nog bij lange na niet op. Een Duitse synthpopplaat met gasten als David Sylvian en volk uit Yes en XTC, geproduceerd door Trevor Horn?

Moet kunnen.