Metallica in Amsterdam: Hetfield en co. zijn terug en hebben hun titel als grootste metalband nog niet verloren

Metallica gaf gisteravond een kanjer van een aftrap in de Johan Cruijff Arena in Amsterdam. Zestigers in spe? Zo leek het nooit op hun gigantische nieuwe podium. De band speelde strak en blaakte van levenslust. Met een aparte setlist vol oud werk en drie nieuwe songs toonde Metallica dat het heilige vuur nog niet uitgedoofd is.

Een zoveelste rehab en een echtscheiding voor James Hetfield, een plaat die steken laat vallen: het was bang afwachten naar de openingsshow van de M72 World Tour. Dat wantrouwen smolt als sneeuw voor de zon eens Metallica het podium opstormde. De band opende fraai met het instrumentale ‘Orion’ uit Master of Puppets, om na twee uur triomfantelijk met het titelnummer uit diezelfde plaat af te sluiten. De cirkel even rond als het podium.

Buiten ‘The Day That Never Comes’ en drie nummers uit hun gloednieuwe 72 Seasons speelde Metallica geen enkele song die ze dit millennium uitbracht. De klemtoon lag op oude platen, maar daarom niet alleen de hits. Naast ‘Nothing Else Matters’ zat ook ‘Holier Than Thou’ uit The Black Album in de set. Naast ‘For Whom The Bell Tolls’ werd ook ‘Ride The Lightning’ gespeeld. Zelfs Load (‘King Nothing’) en Reload (‘Fuel’) kwamen op visite. Twee goeie songs uit twee slappe platen. ‘King Nothing’ werd zelfs speciaal voor Koningsdag opgedragen aan Willem-Alexander. Maar of dat nu echt een compliment was?

James Hetfield had een strak leren vestje aan en oogde scherp en gefocust. De stoerste frontman in Zwaarmetalenland rende zich vooral rot in Amsterdam. Het was een gigantisch podium dat in de Johan Cruijf Arena werd neergepoot. Een ovaal met in het midden een enorme snake pit, waar fans tot 4.000 euro voor betaalden. Als extra kregen ze een ontmoeting met de band in de catacomben. De multinational Metallica Inc. moet anno 2023 blijven draaien. En James Hetfield dus ook.

De bandleden bleven elkaar in de Cruijff Arena de hele tijd opzoeken, om steeds connectie te maken. Trujillo bij Ulrich, Kirk Hammett oog in oog met Hetfield. Zelfs als ze op grote afstand stonden bleef de band unisono uit alle cilinders pompen. Het dak van het stadion was afgesloten, opgeblazen akoestische kussens tegen het plafond lieten het geluid niet wegwaaien. Het zorgde er -samen met een uitgebalanceerde mix - voor dat Metallica erg goed klonk.

Het duurde vijf songs voor de band nieuw werk bracht. De Arena baadde in geel licht en snelle single ‘Lux Æterna’ schoot als eerste uit de startblokken. Zat de drumpartij van Lars Ulrich er helemaal op? Niet echt, maar het bleef het enige nummer waarbij we de Deen op fouten betrapten. ‘Screaming Suicide’ volgde en was live stukken beter dan op plaat. Het klonk meer als één geheel, gestroomlijnder. Ook ‘Sleepwalk My Life Away’ kreeg zijn live-debuut, maar dat lijkt ons geen blijver. Te gewoontjes.

Om de fans en zichzelf scherp te houden belooft Metallica op elke locatie een dubbelconcert waarin niets hetzelfde mag zijn. Geen enkele song op de setlist zou dubbelop gespeeld worden. Je kon tickets kopen voor beide data samen (of elk apart, toen die formule niet bleek aan te slaan). Het gaf Metallica ruimte om zichzelf te plezieren zonder altijd dezelfde greatest hits te moeten afhaspelen. Geen ‘One’ donderdag in de Johan Cruijff Arena’, geen ‘Enter Sandman’ ook. Het stoorde niet.

Er is deze keer geen Belgische passage en er zijn ook geen zomerfestivals aangekondigd voor dit of volgend jaar. Toch had het geheel een Belgisch tintje. De productie was alweer een huzarenstukje van Stageco uit Haacht. Acht gigantische ronde schermen, die ook als licht- en geluidstoren fungeerden, waren als waterpoorten in de Arena neergepoot. Bij de intro-muziek werden honderden beelden van optredens en foto’s met fans getoond, van overal ter wereld. Toen Metallica speelde wisselden live-beelden en bewegende graphics elkaar af.

James Hetfield deed in Amsterdam enkele opvallende statements. Naast zijn gebruikelijke ‘het is goed om te leven’ zat er veel introspectie in zijn betoog. Hij vroeg zich luidop af of het nieuwe podium niet te groot was (‘Ik vind van wel!’) en speelde twee songs over zelfmoordgedachte na elkaar (‘Screaming Suicide’ en ‘Fade To Black’). ‘Dat laatste geeft me kippenvel, nog steeds’, vertelde de frontman. Ook ‘The Day That Never Comes’ uit Death Magnetic was niet lukraak gekozen. De tekstregel ‘Love is a four letter word, here in this prison, I suffer this no longer’ leek evenveel over zijn mislukte huwelijk als zijn ingesteldheid te gaan. Er zat broosheid in. Geen haantje, geen keizer, geen übermensch. Toen hij publiekslieveling ‘Seek & Destroy’ inzette, vroeg hij de band zelfs opnieuw te beginnen. ‘In welke toonaard spelen we dit alweer? Hey, ik ben ook maar een mens…’

Hetfield bedankte de 50.000 fans om er te zijn en ‘heavy music’ met hem te vieren: ‘Jullie zijn ook Metallica, dat weten jullie.’ Het leek oprecht. Maar het grootste statement bleef toch vooral de levensvreugde waarmee de 59-jarige zanger donderdag speelde. Ulrich pompte constant met zijn vuisten en stond evenveel recht als hij neerzat achter zijn bewegende drumstel. Ook bij gitarist Kirk Hammett kreeg je die glimlach niet weg. Tijdens een heel strak ‘Battery’ en bij de bisronde hief hij zijn vuisten hoog in de lucht. Als een bokser die net een prijskamp had gewonnen. Ongelijk kon je hem niet geven. ‘Fuel’ bracht vuurbommen en tijdens ‘Master of Puppets’ knalden er spetters door de Arena. Maar Metallica zorgde zelf voor het mooiste vuurwerk. De band is terug en heeft zijn titel als grootste metalband nog niet verloren. Dit monstertje leeft.

Metallica staat zaterdag opnieuw in de Johan Cruijff Arena. Voor deel twee van hun zogenaamde No Repeat Weekender. Benieuwd of ze de fans die komen kijken dan echt geen ‘Seek & Destroy’ of ‘Master of Puppets’ gaan voorschotelen.